Bændablaðið - 12.12.2006, Qupperneq 31

31Þriðjudagur 12. desember 2006
Það er nokkur erill á þeim hjón-
um á Svalbarði í Þistilfirði, Sig-
tryggi Þorlákssyni og Vigdísi
Sigurðardóttur, yfir jólin. Þau
syngja bæði í kirkjukórnum og
það þarf að aka á milli staða til
að syngja við messur.
„Á ég ekki bara að gefa þér sam-
band við bóndann, ég kalla hann allt-
af bóndann,“ sagði Vigdís í upphafi
samtals, en féllst á að ræða örlítið
við Bændablaðið um jólahald í Þist-
ilfirði áður en bóndinn yrði kallaður
í símann. „Einn liður í jólaundirbún-
ingi okkar er að syngja; við förum
á söngæfingar á kvöldin og svo er
sungið við aðventusamkomur og auð-
vitað við messur um jól. Þetta tekur
allt sinn tíma,“ segir hún og bætir við
að þau hafi sungið ásamt kórfélögum
á menningarsamkomu á Þórshöfn og
þangað hafi komið skáld sunnan úr
Reykjavík að lesa upp.
Bóklaus myndi ég ekki vilja vera
Hún hafði gaman af samkomunni,
enda ævinlega haft mjög gaman af
því að lesa bækur. „Ég hef alla mína
daga lesið mikið og bóndinn líka,“
segir Vigdís. Ágætur bókakostur
sé til á Svalbarði, þá sé starfandi
lestrarfélag á staðnum og bókasafn.
„Bóklaus myndi maður ekki vilja
vera,“ segir hún og þegar talið berst
að því hvað hún helst vilji lesa um
komandi jól nefnir hún bók Þórunn-
ar Valdimarsdóttur, Upp á Sigur-
hæðir, um Matthías Jochumsson.
„Hún var að lesa hér upp hjá okkur
og ég hafði ákaflega gaman af. Ég
hef lesið bækurnar hennar og finnst
þær góðar,“ segir Vigdís. Hún seg-
ist hlakka til að lesa bókina um
Matthías. „Ég vona að ég nái henni
einhvern tíma, kannski fæ ég hana í
jólagjöf, án þess ég viti nú nokkuð
um það núna.“ Vigdís kveðst ekki
ókunnug Matthíasi, hafi áður lesið
Sögukafla af sjálfum mér og þótt
prýðileg skemmtun. „Þetta var mik-
ill maður og ég held mikið upp á
alla hans góðu sálma,“ segir hún og
hefur sungið þá við athafnir í kirkj-
um þar eystra. „Ég held nú það.“
Hvergi eins gott og heima
Annars segir hún jólahaldið með
hefðbundnum hætti og ævinlega
sé hangikjöt á borðum yfir jól.
„Kjötið er reykt hér heima, það er
afar gott,“ segir hún. „Það er alveg
sama hvar á landinu ég fær hangi-
kjöt, það er hvergi eins gott og það
sem fæst hér heima, mér finnst ekk-
ert hangikjöt jafngott. Það er bara
ekkert líkt og annað hangikjöt.“
Vigdís segir að Einar, sonarsonur
sinn, sem hún vonar að taki við
búskap á Svalbarði í fyllingu tím-
ans, þurfi endilega að læra af afa
sínum hvernig nákvæmlega eigi
að fara að því að reykja kjötið.
„Sérvalið, jú, það liggur nú
við að megi segja það,“ svarar
Sigtryggur sem nú er kominn í
símann, spurður um galdurinn
á bak við hangikjötið góða. „Ég
slátra yfirleitt veturgömlum sauð-
um, okkur þykir það best, og
stundum eru þetta líka geldkind-
ur, þótt þær séu orðnar svolítið
eldri.“ Hann segir kjötið einkum
til heimabrúks, en það sé þó sent
til meðlima fjölskyldunnar, bæði
á Ísafjörð og í Kópavog, og eins
til Raufarhafnar. Sigtryggur hef-
ur komið sér upp ágætis reykkofa
heima við bæ og byrjar á því um
miðjan október að velja sauði til
slátrunar. Þá taki við hefðbund-
in vinna við verkun og reykingu,
„og ég er nú alltaf afskaplega feg-
inn, satt að segja, þegar búið er að
tæma kofann,“ segir hann.
Þeytumst bæði í austur og vestur
Sigtryggur er fæddur og uppal-
inn á Svalbarði en Vigdís er frá
Ormarslóni, ysta bænum í sveit-
inni. Þau hafa um áratuga skeið
búið á Svalbarði, með kirkjuna á
bæjarhlaðinu. Og bæði syngja af
hjartans lyst. Sigtryggur er að auki
formaður sóknarnefndar og hringj-
ari. „Hann er allt í öllu,“ segir Vig-
dís.
„Já, við höfum mikið verið
að þvælast í þessum söng,“ segir
Sigtryggur. Samvinna er nú með
kirkjukórum við Svalbarðskirkju
og Þórshöfn, þannig að kórfélagar
hjálpast að, syngja í báðum kirkj-
unum. Þannig var fram undan, þeg-
ar rætt var við þau Sigtrygg og Vig-
dísi, að æfa fyrir aðventusamkomu
og syngja á henni, sem og að æfa
fyrir jólamessur. „Við syngjum
við aftansöng í Þórshafnarkirkju á
aðfangadagskvöld,“segirSigtrygg-
ur. Svo bruna þau beint til Raufar-
hafnar, þar sem sonur þeirra býr og
fjölskylda hans. „Við borðum jóla-
matinn hjá þeim.“ Síðar um kvöld-
ið er aftur haldið heim á leið, því
hefð er fyrir því að halda hátíðar-
messu í Svalbarðskirkju á jóladag.
Á annan í jólum er svo yfirleitt
messað aftur á Þórshöfn.
„Við þeytumst bæði í austur og
vestur, þetta er býsna mikill akstur,
það má segja að maður sé heldur
betur á faraldsfæti þessa jóladaga,
ætli þetta séu ekki bara erfiðustu
dagar ársins,“ segir Sigtryggur.
Alla tíð aðallega unnið
Hann gerði ekki mikið úr bóklestri
yfir jól, kvaðst hafa gaman af að
lesa, en ekki væri meira um þá iðju
yfir jól en annan tíma ársins. „Mað-
ur grípur í bók svona til að eyða
tímanum, ég er í rauninni ekki
mikill bókamaður, hef alla mín
tíð aðallega unnið, og sofið svo á
milli til að hvíla mig,“ segir hann
en viðurkennir fúslega að sér þyki
gaman að grípa í bók að kvöldlagi.
Búskapurinn gangi þó alltaf fyrir
og þar sé í mörg horn að líta, en á
Svalbarði er fjárbú, um 460 kindur
á húsi í vetur.
R E Y K J AV Í K : Á r m ú l a 1 1 | S í m i : 5 6 8 - 1 5 0 0 | A K U R E Y R I : L ó n s b a k k a | S í m i : 4 6 1 - 1 0 7 0 | w w w . t h o r . i s
AGROTRON 150
Öflugar dráttar vélar
AGROTRON TTV-1160
jH ónin á Svalbarði önnum kafin í kirkjukórnum um jólin
Söngurinn setur svip sinn á jólahaldið
Sigtryggur Þorláksson og Vigdís Sigurðardóttir aka í austur og vestur yfir jólin. Þau syngja í kirkjukór Svalbarðs-
kirkju sem einnig syngur með félögum sínum á Þórshöfn, þannig að á því heimili er mikið sungið yfir jóla og
áramót.
Fjallabyggð
Útboð á snjómokstri
verði endurskoðað
Bæjarstjórn Fjallabyggðar
hefur skorað á Vegagerðina
að endurskoða útboð á snjó-
mokstri milli Ólafsfjarðar og
Dalvíkur.
„Sá verktaki sem þjónað
hefur Ólafsfirðingum í áratugi
hefur mikla reynslu og mikinn
tækjakost til þess að sinna þessu
verkefni. Alltaf hefur verið
hægt að treysta á aðstoð hans ef
þurft hefur. Það er ómetanlegt á
sjóþungum stað eins og hér um
ræðir. Það er miklu meira virði
en 100.000 krónur á ári!“ segir
í ályktun bæjarstjórnar.
Hún telur ekki forsvaran-
legt að mokstur sé ekki frá
endastöð á Ólafsfirði. Það sé
ekki síst öryggisatriði þegar
um sjúkraflutninga sé að ræða.
„Þetta kom glögglega í ljós þeg-
ar sjúkrabíll með sjúkling festist
í Ólafsfjarðarmúla í fyrstu snjó-
um vetrarins og þurfti björgun-
arsveit til aðstoðar,“ segir enn
fremur í ályktuninni.
Miðað við þá þjónustu sem
verið hefur mörg undanfarin ár
er ljóst að hér verður um skerð-
ingu á þjónustu að ræða og veg-
urinn mun opnast seinna en ver-
ið hefur. „Hér er ekki verið að
kasta rýrð á þann verktaka sem
nú er með snjómoksturinn, held-
ur aðeins verið að benda á stað-
reyndir og þær áhyggjur sem
íbúar Fjallabyggðar hafa vegna
þessara breytinga.“
Jafnframt krefst bæjarstjórn
Fjallabyggðar þess að endur-
skoðaðar verði mokstursreglur
á milli byggðakjarnanna Ólafs-
fjarðar og Siglufjarðar og að
Lágheiði verði mokuð a.m.k.
tvisvar í viku þegar veður leyfi.
Mikil samskipti þurfa að eiga
sér stað milli staðanna, bæði í
stjórnsýslu og af hálfu verktaka
við Héðinsfjarðargöng. Bent er
á að Öxnadalsheiðarleiðin milli
staðanna er rúmlega 500 kíló-
metrar, fram og tilbaka, en leið-
in yfir Lágheiði aðeins 120 km.
„Það munar um minna!“