Fréttablaðið - 02.02.2013, Qupperneq 38

2. febrúar 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 38
Alveg frá því Vilborg Arna Gissuradóttir var lítil dró náttúran hana til sín. Hún dvaldi mikið á sumr-in hjá ömmu sinni og afa á Rauðasandi í sumar-
bústað þar sem hún fór að laum-
ast í fjallgöngur strax sem barn.
„Ég byrjaði samt ekki að þróa þetta
fyrr en fyrir um tíu árum, þá fór ég
á Hvannadalshnúk. Það var dagur
sem breytti lífi mínu því að þegar ég
kom til baka vissi ég hvað ég vildi
gera,“ segir hún og bætir við, „og
síðan þá hef ég verið að!“ Hún fékk
mikla þjálfun í björgunarsveitum
og gekk mikið á fjöll. Í framhaldi
af því fór hún að vinna sem leið-
sögumaður meðfram háskólanámi,
en Vilborg er með próf í ferðamála-
fræði og MBA að auki. Hún er núna
sjálfstætt starfandi en hún sagði
upp vinnunni til að láta drauminn
rætast.
Skrifaði gildin inn í tjaldið
Vilborg drakk í sig allt sem hún
gat um fjallgöngur og leiðangra og
las meðal annars bók um íslenska
leiðangur inn á suðurpólinn 1998.
„Ég vissi bara þá að ég ætlaði ein-
hvern tímann að fara á þennan stað,
en hafði náttúrulega ekki þekk-
inguna eða reynsluna til að fara í
leiðangur á þeim tíma,“ segir hún.
Fyrir einu og hálfu ári tók Vilborg
svo ákvörðun um að láta drauminn
rætast og byrjaði að skipuleggja sig.
„Það er rosalega mikil vinna, allt í
kringum búnaðinn og að sækja um
styrki,“ segir hún. Andlega undirbjó
hún sig með því að liggja yfir bloggi
og ferðasögum hjá öðrum sem höfðu
farið þessa ferð. „Ég fann mér svo
einn strák sem ég ákvað að nota
sem fyrirmynd af því mér fannst
hann nálgast þetta á jákvæðan og
skemmtilegan hátt,“ segir Vilborg.
„Ég notaði líka það sem kallast á
ensku „visualization“, þ.e. að setja
sig inn í aðstæður, eins og að tjalda
í ýmsum veðrum og hvernig ég
myndi bregðast við ef mér færi að
líða illa. Á endanum þá setti ég mér
gildi – jákvæðni, áræðni og hug-
rekki – sem voru mitt akkeri. Ég
greip til þeirra þegar mér fór að líða
illa, en líka bara þegar mér leið vel,“
segir hún. „Ég hafði þetta fyrir aug-
unum allan tímann og þetta virkaði
rosa vel fyrir mig,“ bætir hún við
brosandi.
Leið aldrei eins og Palla
Vilborg segist hafa verið minna
einmana en hún átti von á og segist
ekki hafa liðið eins og Palla sem var
einn í heiminum. „Ég hafði bara svo
mikið að gera, það var aldrei dauð
stund. Ég átti von á að þetta yrði
mér erfiðara, en ég átti mjög góðar
stundir og skemmti mér oft mjög
vel,“ segir hún. Á allri göngunni
hitti hún aðeins eina aðra mann-
veru, strák frá Ameríku. Hún upp-
lifði algjöran frið. „Ég fann svona
innri frið, veraldlegir hlutir fara
að skipta minna máli. Þetta var
krefjandi, en þarna er ekkert nei-
kvætt sem er að hamra á manni.“
Hún viðurkennir að líkurnar á því
að hitta einhvern þarna séu svona
álíka miklar og að finna nál í hey-
stakki, þar sem aðeins sjö til tíu
manns í heiminum ganga þessa leið
á hverju ári. „Að maður sé á sama
stað á sama tíma er mjög sérstakt,“
segir hún, en Vilborg gekk fram
úr honum. „Ég var búin að fá upp-
lýsingar um að ég væri að nálgast
hann, þannig að ég vissi af því.“
Var ekki matarlaus
Mataræðið var frekar einhæft og
samanstóð mikið af þurrmat. „Ég
hafði gengið á Grænlandsjökul og
vissi hvað væri að virka fyrir mig,
og valdi það sem mér fannst best. Ef
manni finnst maturinn góður er það
allt í lagi,“ segir hún. Margir Íslend-
ingar höfðu áhyggjur af Vilborgu
þegar hún bloggaði um að hún væri
svöng og að verða matarlaus. Hún
segir það ekki hafa komið að sök,
því hún skrifaði undir samning við
þá sem veita þjónustu á þessu ferða-
lagi, og þar voru innifaldar allt upp
í þrjár matarsendingar á leiðinni.
Þannig fékk hún matarsendingu
áður en hún varð uppiskroppa með
matinn, en vegna erfiðs færis var
hún tíu dögum á eftir áætlun. „Mis-
skilningurinn var kannski sá að
maður var alltaf svo svangur og þá
héldu sumir að ég væri svona svöng
af því ég ætti ekki mat,“ segir hún
hlæjandi, en það var ekki svo. „Ég
var bara svöng af því maður brennir
svo miklu!“
Snjóaði glimmeri
Vilborg segir að veðrið hafi verið
óvenjuslæmt miðað við fyrri ár
og mikið um svo kallaða rifs-
kafla. „Þeir voru óvenjustórir og
maður þurfti að finna leið í gegn-
um völundar hús. Það var aldrei
óyfirstígan legt en krafðist mikillar
þolinmæði og áræðni.“ Leiðin var
harðneskjuleg og engin dýr urðu á
leið hennar. Frostið var í kringum
25 til 30 stig og allt upp í 40 stiga
frost í vindkælingu. Það snjóaði
óvenjumikið í ár, á þessum þurr-
asta og kaldasta stað í heiminum.
„Það var eins og það snjóaði glimm-
eri, það var rosa fallegt, en ekki
gott fyrir færið því snjórinn var svo
þurr og stamur,“ segir Vilborg. „Það
gerir allan sleðadrátt og að skíða
helmingi erfiðara,“ bætir hún við.
Pissað í gegnum trekt
Það er ekki mikið um baðferðir í
svona ferðum og lítið sem ekkert
hægt að þrífa sig. „Ég var alltaf í
sömu fötunum. Mér skilst að maður
lykti mjög illa!“, segir hún hlæj-
andi. Spurð um klósettferðir segir
hún: „Þú mátt alveg spyrja mig að
þessu, það vilja allir vita þetta!“
Hún segist hafa notast við trekt,
„svona konutrekt“, og þá þurfti hún
ekki að girða niður um sig. „Maður
er jafnfljótur að pissa og strákarnir!
Fólk er mikið að pæla í þessu, þetta
var bara ótrúlega þægilegt,“ segir
hún. Hún reyndi yfirleitt að ná átta
tíma svefni og gekk svo í níu til tíu
tíma á dag. Hún segist ekki hafa
fundið fyrir þreytu fyrr en kannski
í lokin. „Það er bara þannig að þegar
maður er að klára verkefni, þá verð-
ur maður þreyttari, bara eins og í
annarri vinnu,“ segir hún.
Þráði þetta svo heitt
Erfiðast á leiðinni var að fá kalsár
á lærin. „Ég upplifði aldrei neina
dramatík, aldrei neitt sem ég gat
ekki leyst úr sjálf,“ segir hún. Það
besta við ferðina var að hún gekk
upp. „Ég upplifði aldrei uppgjöf,
ég var alveg rosalega fókuseruð.
Ég þráði þetta svo heitt, ég ætl-
aði alltaf á suðurpólinn, að snerta
silfurkúluna!“, og það tókst henni.
„Best var að ég komst á leiðarenda
og komst heil heim og svo að finna
allan þennan stuðning,“ segir þessi
jákvæða kona. Vilborg segist hafa
lært mikið af þessari reynslu og
segist koma sterkari til baka. Hún
hyggst jafnvel skrifa bók um þessa
reynslu sína. Þegar hún er spurð
hvað taki við segist hún vilja fara
í fleiri leiðangra, þó ekki endilega
ein aftur. „Það eru ótal fjöll sem mig
langar að klífa, og vonandi á ég eftir
að gera það,“ en vill þó ekki viður-
kenna að Everest sé næst á dagskrá.
En það er aldrei að vita.
DRAUMURINN RÆTTIST
Ásdís
Ásgeirsdóttir
Missti aldrei móðinn á göngunni
Vilborg Arna Gissurardóttir er fyrsti Íslendingurinn og níunda konan sem fer ein á Suðurpólinn. Hún hafði jákvæðni og
hugrekki að leiðarljósi á göngunni og segir það ótrúlega tilfinningu að ná markmiði sínu og finna stuðninginn frá Íslendingum.
Vilborg Anna lagði á sig mikið erfiði þegar hún gekk ein síns liðs á Suðurpólinn, fyrst Íslendinga. Þrátt fyrir einsemdina lét hún aldrei bugast. Hún fann innri ró og kunni vel að meta einfalt lífernið.
Ég hafði bara svo mikið að
gera, það var aldrei dauð stund. Ég
átti von á að þetta yrði mér erfið-
ara, en ég átti mjög góðar stundir
og skemmti mér oft mjög vel.
FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI