Fjarðarpósturinn - 01.11.1984, Síða 10

10
FJARÐARPÓSTURINN
„FEGINN EF EINHVER GÆTI GEFIÐ Á
ÞESSU GÁFULEGA SKÝRINGU"
Kleifarvatnsskrímsli ber fyrir augu rjúpnaskyttu
Dýrin syntu inn sundió sem sjá má á miðri mynd.
„Ég get alls ekki útilokað að það
sem við sáum í og við Kleifarvatn á
dögununi eigi sér einhverja skyn-
samlega skýringu. Reyndar vona ég
að svo sé, því ég hef aldrei verið
trúaður á yfirnáttúrulega hluti.
Hins vegar kemur þessi sjón engan
veginn lieim og saman við neitt sem
við höfum áður séð eða heyrt um.“
Þannig fórust orð Júlíusi
Ásgeirssyni, sem ásamt annarri
rjúpnaskyttu varð var við torkenni-
legar skepnur á sundi í Kleifarvatni,
laugardaginn 27. okt. sl. Þeir voru
staddir í hlíðinni norðaustan við
vatnið, þegar þeir urðu varir við
hreyfingu á því sem þeir höfðu áður
álitið að væru steinar sem stæðu
upp úr vatninu, rétt utan við ranann
sem greinir sjálft vatnið frá Lamb-
hagatjörn. Þetta voru tvö dýr sem
syntu fram og aftur í vatninu og
virtust ekki ósvipuð selum úr fjar-
lægð. Síðan færðu dýrin sig inn á
tjörnina og gengu á land að austan-
verðu. Þá kom í ljós að þetta voru
skepnur á stærð við stór hross,
a.m.k. virtist þeim félögum svo vera
í samanburði við bíl sinn sem stóð
niður við vatnið. Þarna voru dýrin
um stund, hurfu síðan bak við leiti,
en komu svo aftur í ljós og dembdu
sér i vatnið. Síðan fóru þau aftur
upp úr, nú að vestanverðu og hurfu
þeim félögum sjónum í gildragi í
Sveifluhálsinum. Þegar þeir félagar
komu niður úr hlíðinni, skoðuðu
þeir traðk og önnur ummerki sem
dýrin höfðu skilið eftir sig í sjón-
Héðan hurfu dýrin upp Sveifluháls
um. Virtust förin vera eftir stóra
þófa, þrjá skálarlaga á hverjum
fæti.
Þessa lýsingu gaf Júlíus okkur
viku eftir atburðinn, unr leið og

Haust- og vetrarlínan í make up frá
Christian Dior, Germaine Monteil
Colorfast og No.7.
Úrval af beltum, hálsfestum,
eyrnalokkum og hringum.
Nýkomið mikið af hárskrauti.
SNYRTIVÖRUVERZUNIN
-f.«O8OeeeO0C^O#OeOBOíOíf->-
MIOVXNGUR 41 SÍMI-51664
Innst í Lambhagatjörn gengu dýrin á land.
hann benti okkur á þá staði sem
dýrin héldu sig í vatninu og hvar
þau fóru á land.
„Ég hef hingað til gert grín að
öllum sögum um skrýmsli og þess
háttar fyrirbrigði, og hafði þar af
leiðandi ekki hugsað mér að þetta'
sem er fréttaritari DV, frá þessu og
þar með var það komið í blöðin. Úr
því sem komið var, er því ekki um
annað að ræða en að lýsa því sem
við sáurn eiris nákvæmlega og
kostur er, og eins og ég sagði áðan,
yrði ég feginn ef einhver gæti gefið
Á fjallinu ofan við Lambhagatjörn voru þeir félagar á rjúpnaveiðum.
kæmist í hámæli. Ég gat þó ekki á þessu gáfulega skýringu“, sagði
stillt mig um að segja vini mínum, Júlíus að lokum.
Gamlar sagnir um skrímsli í Kleifarvatni
í feröabók Eggerts Ólafssonar og Bjarna Pálssonar segir m.a. um
skrímsli i Kleifarvatni:
„Áriö 1755 sagði maður einn okkur, að hann hefði þá fyrir
skemmstu séð einhvers konar skepnu synda í vatnsborðinu. Að
lögun og lit líktist hún skötu, en var geysileg fyrirferöar. Öllum bar
saman um, að kykvendin i Kleifarvatni séu stórvaxnari en í Græna-
vatni og sjáist lengur í einu. Þegar við vorum á þessum slóðum árið
1750, var okkur sagt margt um Kleifarvatn, aðallega þó þaö, að þótt
menn vissu, að vatnið væri fullt af fiski, sem vakir þar sífellt í yfir-
borðinu, þyróu menn ekki að veiða í því fyrir ormi eða slöngu, sem
væri í vatninu. Ormur þessi væri svartur á lit og á stærð við meðaí-
stórhveli, eða 30-40 álna langur. Fylgdarmaðurokkar sagði okkur, að
hann hefði oftsinnis horft áorm þenna, bæði þegar hann hefði verið
þareinn áferð og í hópi annarra manna, því aö oftast þegarormurinn
sést, er hann nálægt tveimur mínútum uppi. Hann sagði okkur
einnig, að í ágústmánuði 1749 hefði allmargt fólk, bæði karlar og
konur, sem var að heyskap við vatnið í kyrru veðri og skólskini, séð
orm þenna miklu betur en nokkur maður hefði áður gert, því að hann
hefði þá skriðið upp úr vatninu upp á lágan og mjóan tanga eða rif,
sem gengur útí það, og þar hefði hann legið í hart nær tvær klukku-
stundir, áður en hann skreiddist út í vatnið á ný. Fólkið var svo skelft
allan þenna tíma, að það þorði ekki fyrirsitt líf að nálgast orminn, en
af því aö hann lá hreyfingarlaus allan tímann, flýði það ekki brott, en
samt gat það ekki frá því skýrt, hvernig ormurinn komst upþ á land
eða hvernig hann fór aftur í vatnið. En mergurinn málsins er þetta,
að ormurinn kom uþp úr vatninu, óx eða hækkaði og skreið áfram,
án þess á því bæri, og hvarf síðan, á meðan fólkið sá til.“