Fjarðarpósturinn - 03.12.1987, Blaðsíða 8

8
FJARÐARPÓSTURINN
Ragnheiður Gestsdóttir, myndlistarmaður og kennari.
' alltaf eitthvað
At að h t || »jó íase ðfél min agið íí sé sle h; nding ílfbri; íl im að er sv , en þ

mikið
einmg
er
stundum
finnst
rnanm
mjög skapandi.
Ragnheiður Gestsdóttir á ekki langt að
sækja myndlistina. Foreldrar hennar, Gestur
Þorgrímsson og Sigrún Guðjónsdóttir hafa
bæði starfað á því sviði og getið sér góðs
orðs. Ragnheiður telur sig Hafnfirðing og
kveðstfyrstmunaeftir sérviðLækinn. Síðan
flutti hún til Reykjavíkur með fjölskyldunni
og ólst þar upp. Hún hefur einnig búið í
Svíþjóð þar sem þau hjónin stunduðu nám.
Nú hefur hún aftur sest að í Hafnarfirði og
finnst sem hún sé hálfþartinnkonin heim. Það
komi sér alla vega ekkert ókunnuglega fyrir
sjónir.
Undanfama daga hefur Ragnheiður haldið
myndlistarsýningu í Hafnargalleri, í húsi
Bókaverslunar Snæbjarnar. Það sem
einkennir sýningu hennar og gerir hana
óvenjulega er að allar myndimar á sýn-
ingunni em unnar fyrir böm. Ragnheiður
sækir myndefni sitt í sögur og ævintýri og
sem dæmi má nefna að á sýningunni er
flokkur mynda sem unnin er við ævintýri
H.C. Andersens. Þar er að finna myndir af
Þumalínu, Næturgalanum, Óla Lokbrá,
Svínahirðinum og Prinsessunni á bauninni.
Allar myndirnar eru unnar með
klippimyndatækni, efnisbútar, skæri og lím
em áhöld listamannsins.
Blm. Fjarðarpóstsins leit inn á sýningu
Ragnheiðar á grámyglulegum föstudags-
morgni og meða þau spjölluðu saman komu
fóstrur ffá tveimur bamaheimilum með
“hópinn sinn” á sýninguna. Það var auðséð
að bömunum fannst gaman. Þau skoðuðu
myndimar og flettu bókum Ragnheiðar, sem
lágu ffammi á sýningunni. Ragnheiður sagði
að fóstrur og forstöðumenn bamaheimila
hefðu verið dugleg að koma með böm á
sýninguna og stundum hefði hún lesið upp
fyrir þau úr einhverju ævintýri sem
myndimar væm unnar við.
Þegar bömin höfðu kvittað fyrir í
gestabókina, hvert með sínu lagi, settistblm.
andspænis Ragnheiði og spurði hana fyrst,
þar sem hún væri komin af myndlistarfólki,
hvort hún hefði stefnt að þessu alla tíð, hvort
nokkuö annað hafi komið til greina?
Ég ætlaði alltaf að verða kennari. Það var
kinnig í fjölskyldunni. Foreldrar mínir vom
næði myndlistarkennarar og afi minn
Guðjón Guðjónsson var skólastjóri Lækjar-
skóla um skeið. Áhuginn fyrir myndlistinni
kom svona með. Heima var alla tíð mikið
rætt um myndlist, bókmenntir svo og
menntun og uppeldismál. Það hefur trúlega
verið meira rætt saman í minni fjölskyldu
vegna þess að við bjuggum öll í sama húsi,
afi og amma og foreldrar mínir með okkur
systkinin. Við hittumst til dæmis alltaf við
matborðið á hverjum degi. Hg held að það
hafi haft mikil áhrif á okkur að alast upp
innan stórfjölskyldu. Ég held að samband
bama við afa og ömmur sé mjög nauðsynlegt
og slæmt hvað það virðist hafa minkað mikið
í seinni tíð.
Hvenær fórstu svo að leggja myndlistina
fyrir þig?
Ég byrjaði mjög snemma að teikna. Ég
held að ég hafi stundum sofnað útaf á
kvöldin með teikniblokkina fyrir framan
mig. En eins og ég sagði þá ætlaði ég mér
alltaf að verða kennari svo ég fór í
Kennaraskólann og útskrifaðist sem kennari
19 ára gömul.
Síðan var ég einn vetur í Handíða og
myndlistarskólanum. Einhvern veginn
fannst mér þetta ekki eiga við mig á þessum
Námsgagnastofnun stóð fyrir 1984. Hún
vann í þessari samkeppni og var síðan gefin
út. Þá hef ég myndskreytt allar Dórubæk-
umar eftir ömmu mína, Ragnheiði Jóns-
dóttur. Nú á þessu ári kom út bók með
myndum mínum við Sögu af Suðumesjum
eftir Jóhannes úr Kötlum. Þá er væntanleg nú
fyrir jólin önnur bók. Það bókin Sköpunin
þar sem ég hef myndskreytt sköpunar-
söguna. Ég hef unnið þetta upp úr texta
Gamla-testamentisins, ég þurfti að einfalda
hann mikið og endurskrifa fyrir böm og
myndimar eiga að lýsa fyrstu sex dögum
þegar Guð skapaði heiminn og hvfldi sig á
hinum sjöunda.
Hvemig líkar þér að vera komin heim?
Það kom eiginlega aldrei neitt annað til
greina. Það er ágætt að búa erlendis. Það er
líka allt öðruvísi. Ef ég nefni Svíþjóð sem
dæmi þá lifir fólk öðmvísi lífi það. Hlutimir
em allir í fastari skorðum. Athafnasemi
íslendinga er svo mikil stundum að manni
tíma. Mig langaði til að stunda eitthvað
meira “akademískt” nám. Ég las listasögu
við Árósaháskóla og bókmenntir hér heima
en þær hafa alltaf höfðað mikið til mín. Ég
gerði þcíta allt með vissum hvfldum.
Eignaðistböminmín svonainnámilli. Síðan
snéri ég mér að kennslu. Þá fannst mér ég
eiginlega fyrst hafa öðlast þroska til þess.
Ég held 19 ára unglingur, þótt hann hafi
útskrifast úr kennaranámi, þá eigi hann eftir
að öðlast mikið meiri þroska og reynslu til
þess að hann sé vel undir kennslustarfið
búinn.
En myndlistin lét mig ekki í friði og ég fór
að fást við hana aftur. Nú sem stendur vinn
ég einungis við myndlistina. Það er erfitt að
skipta sér til lengdar. Hins vegar er alveg
nauðsynlegt fyrir mig að fást við önnur
viðfangsefni af og til. Kennskan er ágæt til
þess að hafa jarðsamband og það er öllum
sem fást við lisksköpun nauðsynlegL
Þú ert búin að myndskreyta og jafnvel
sem ja nokkrar bækur?
Fyrsta bókin mín var Ljósin í lífinu. Ég
sendi handrit hennar í samkeppni sem
finnst að þjóðfélagið sé hálf brjálað en það er
einnig mjög skapandi. Það er eiginlega hægt
að gera flesta hluti hér ef maður vill hafa fyrir
því. Við vildum heldur ekki ala bömin upp
sem annað en íslendinga. í S víþjóð bjuggum
við í Vesteras, sem er að miklu leyti verk-
smiðjubær. Slfldr bæir í Svíþjóð líða á
margan hátt fyrir nábýlið við Stokkhólm.
Þetta er svipað ég hér. Allt menningarlíf á
erfiðara uppdráttar í byggðum sem eru í
nokkuð mikilli nálægð við höfuðborgimar.
Það kemur annar bamahópur á sýninguna
í fylgd tveggja fóstra.
Þau una sér vel. Það er greinilegt að þau
hafa gaman af að skoða sýninguna. Þau em
trúlega ekki von að skoða myndverk sem
höföa jafn mikið til hugarheims þeirra og
myndir Ragnheiðar gera. Þegar þau hafa
kvittað fyrir í gestabókina, hvert með sínu
lagi, beinist tal okkar Ragnheiðar að mjög
veraldlegum hlutum, sennilega erum við
bæði búin að fá stöðumælasektir. Og við
fylgjumst að út í gráan föstudagsmorguninn
tíl að athuga hvort sektarmiðamir hafi rignt
burt af bflrúðunum.