Fréttatíminn - 28.10.2011, Síða 42

Barnabörn draga afa og ömmur á ýmsa viðburði
líkt og börnin gerðu áður. Þess vegna vorum við
hjónin í Blómavali um síðustu helgi og skoðuðum
jólaland þótt enn sé október. Hafa má ýmsar skoð-
anir á stefnumóti við jólasveina meðan laufblöð eru
enn á trjánum en viðstödd börn voru flest kát – og
það eitt skiptir máli.
Á sama stað skemmtu einnig vinsælar fígúrur,
Solla stirða og Íþróttaálfurinn. Börnin kættust líka
við þá heimsókn þótt barnadrengurinn okkar væri
raunar hálf smeykur þegar álfurinn hamaðist hvað
ákafast. Þar skipti kannski meira máli að hljóðkerfi
hússins var hátt stillt og drengurinn aðeins tveggja
ára.
Amman sá að mestu um drenginn og áhugi afans
á jólasveinum og öðrum álfum var takmarkaður.
Því kíkti hann í kringum sig, ekki síst á fólkið sem
samankomið var á þessa snemmbornu jólaskemmt-
un. Þar var ungt fólk og gamalt, af öllum stærðum
og gerðum. Einkum voru það stærðirnar sem at-
hygli vöktu, ekki síst meðal kvenna. Þótt meirihlut-
inn væri að sönnu tiltölulega venjulegur í laginu var
þarna samankominn ótrúlegur fjöldi feitra kvenna
og sumra spikfeitra. Það verður bara að segja það
eins og er. Það er auðvitað til fullt af spikfeitum
körlum en á þessum stað og þessari stund voru
feitu konurnar meira áberandi.
Fráleitt hefur pistilskrifarinn dálæti á vannærð-
um horrenglum, eins og birtast í tískublöðum, en
margar þessara kvenna voru svo miklar um sig að
það var nánast eins og þær væru af annarri dýrateg-
und, tví- eða þríbreiðar. Orðið fitubolla nær ekki að
lýsa þessum vexti – eða ofvexti öllu heldur.
Þróunin hefur greinilega orðið sú sama hér og
í Bandaríkjunum. Afinn, sem stóð opinmynntur í
jólalandinu, minntist þess er hann heimsótti í fyrsta
sinn sólarríkið Flórída í Bandaríkjunum fyrir margt
löngu. Þar var svona fólk á ferli, ofturfeitt. Karlar
voru með brjóst sem hvaða kynbomba hefði verið
stolt af og sæist kona af þessari gerð í prófíl var
útilokað að segja til um hvort hún sneri aftur eða
fram. Brjóstin voru á sínum stað en svipaðar felling-
ar voru á bakinu. Rassinn var einnig þar sem ráð er
fyrir gert en maginn var svo síður að hann myndaði
eins konar mótvægi við rassinn að framanverðu.
Hvernig þetta fólk fann á sér pissutauið var og er
hinum saklausa Frónbúa ráðgáta.
Því kom ekki alveg á óvart er sagt var frá því í
vikubyrjun að Íslendingar væru orðnir næst feitasta
þjóð á Vesturlöndum og fylgdu þar í kjölfar Banda-
ríkjamanna. Þetta var sagt birtast meðal annars í
ofþyngd óléttra kvenna en dæmi væru um að
konur í því ástandi væru allt að 180 kílóum
að þyngd. Fram kom að fæðandi kon-
ur verða sífellt þyngri. Haft var eftir
sérfræðingi að viðburður hefði þótt,
áður fyrr, að konur væru yfir 100
kíló þegar þær kæmu að fæða börn
sín en nú væri það daglegur við-
burður, og jafnvel konur sem
komnar eru yfir 120 til 130
kíló.
Þessu fylgja hrein
praktísk mál, m.a. þau
að rúm á sjúkra- og
fæðingardeildum þola
ekki þessa nýju tegund.
Lengi var miðað við
að þau þyldu 120 kílóa
þunga en eftir að fitan
hlóðst á mannfólkið
kom að því að panta
þurfti rúm sem þoldu 150
kíló. Nú er svo komið að
ekki eru pöntuð rúm sem þola
minna en 190 kíló.
Þessi þróun hefur orðið á furðu
stuttum tíma. Svona var þetta
ekki í mínu ungdæmi. Þá heyrði til
undantekninga ef svo fyrirferðarmiklir
einstaklingar sáust á ferli. Þróun er þetta
samt og því virðist sem ákveðinn hluti
manna sé hreinlega að stækka það mikið
á þverveginn að hann sé að verða sér-
stök deilitegund, eins og þekkist í
dýraríkinu. Taka má sem dæmi hlé-
barða sem vegna mikillar útbreiðslu hafa greinst í
margar deilitegundir í tímans rás. Dýr sem tilheyra
mismunandi deilitegundum geta verið mjög ólík
að þyngd, allt frá stórvöxnum dýrum, um 80-100
kílóum að stærð til smávaxnari einstaklinga sem
vega um 20-30 kíló.
Hugsanlega er nærtækara fyrir okkur að skoða
dýr sem við þekkjum betur á norðurslóðum, en það
eru selir. Þeir breyttust úr landdýrum í sjávardýr
og eru því með þykkt fitulag undir húðinni til að
verjast sjávarkuldanum. Erfitt er hins vegar
að bera þessa þróun saman við fitusöfnun
nútímamannsins á örfáum áratugum. Ís-
lendingar búa til dæmis í miklu hlýrri
húsum en áður svo ekki þurfa þeir
aukið spiklag til að
halda á sér hita.
Okkur þykja full-
orðnir selir vænir að
stærð, að minnsta
kosti brim illinn.
Meðalþyngd full-
orðins brimils er
þó ekki nema um 115
kíló, eða eins og sæmi-
lega vaxinn Íslendingur.
Urturnar eru léttari, að
meðaltali rúmlega 90 kíló.
Sé litið til þyngdar annarra
stórra norrænna dýra þá vegur
fullvaxinn hreindýrstarfur 160
til 240 kíló. Það eru því ekki nema
vænstu landar sem ná þeim, enn sem
komið er. Það á hins vegar ekki við
þegar kemur að hreindýrskúnum.
Þyngd þeirra er á bilinu 80-100 kíló.
Hvert þróunin leiðir þessa nýju deiliteg-
und mannskepnunnar skal ósagt látið en við
ýmsu er að búast miðað við þyngdar- og um-
málsaukningu undangenginna ára.
Í því sambandi er rétt að hafa í huga, ef
fram heldur sem hingað til, að meðalþyngd
íslenskra mjólkurkúa er 429 kíló.
Ný deilitegund
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
S
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
www.spain.info
*L oksins tynd,
Litlar eyjur
38 viðhorf Helgin 28.-30. október 2011