Prentarinn - 01.12.2001, Page 7

(bitastætt merkti þá: einhver frétt
sem ekki var annars staðar! En
það er nánast liðin tíð).
Stundum kom fyrir að við vor-
um í prentsmiðjunni fram undir
morgun. Sigfiís Jónsson, frkvstj.
Morgunblaðsins, sagði einhverju
sinni á fundi í stjórn blaðsins,
þegar hann gagnrýndi tímaskyn
mitt:
Afgreiðslufólkið kemur á rétt-
um tíma í vinnuna, sér þá bíl rit-
stjórans fyrir utan, snýr við og fer
heim að sofa!
Þá var stórskúbb í vændum og
þjóðin beið í ofvæni, því að
Mogginn var á þessum árum eins
og Páll ísólfsson. Hann gaf tón-
inn.
En það var ekkert aðalatriði
hvenær klukkan sló, ekki endi-
lega, en hitt var mikilvægt að um-
brotsmennirnir héldu rósemi sinni
og útsíðurnar lentu ekki eins og
blýregn yfir „skyrtuermarnar" á
næsta manni, eins og fréttaritstjóri
hafði sagt, auðvitað á prent-
smiðjudönsku.
En alltaf kom blaðið út, nema
þá helzt á mánudögum. Og það
hefur ekkert breytzt, þótt allt ann-
að hafi turnazt. Og alltaf jókst
upplagið jafnt og þétt, kannski
vegna þess okkur þótti gaman að
lifa og skemmtum okkur vel, ekki
sízt í vinnunni því þar vorum við
öllum stundum sem guð gaf.
Kannski vegna þess blaðið svaf
úr sér á mánudögum!
Samt var þetta ekki alltaf dans
á rósum. Einhvetju sinni þegar
við vorum í Aðalstræti mætti ég
ungum prentara, síðar tækni-
manni, á baktröppunum, þegar ég
var að fara heim, hann var í
skítugum galla eftir mikla við-
gerðavinnu.
Eg sagði, Osköp ertu skítugur í
dag?
Eg? svaraði hann undrandi. Eg
hélt að þú værir í skítverkunum!
Og það mátti oft til sanns vegar
færa.
Nú er allt breytt. Og allt er eins
og það á að vera. Og lífið sjálft í
formaldihíði. Og fundirnar eftir
gæðastjórnunarstöðlum.
Sem sagt, allt eftir kúnstarinnar
reglum!
En baráttan við tímann hefur
breytzt í aðra martröð. Aður en
tölvurnar komu til sögunnar töl-
uðu menn við setjaravélarnar. Nú
talar enginn við annan. Nú tala
tölvurnar, jafnvel þótt menn séu
allsgáðir! Tölvupóstur er hinn
svarti galdur samtímans. Við
þurfum líklega ekki að vemda ís-
lenzkt talmál úr því sem komið
er, enda þurfum við ekkert á því
að halda.
Baráttan við tæknina sem átti
að leysa öll vandamál er að verða
einhvers konar tilvistarkreppa. Og
nú má þakka fyrir meðan blöð og
tímarit eru ekki orðin úrelt áður
en þau eru saman sett. Menn
hafa nefnilega ekki þá skoðun
lengur sem ritað mál hefur gengið
fyrir öldum saman; að betra sé
berfættum en bókarlausum!
Eða blaðlausum, ef því er að
skipta.
Þegar ég var í barnaskóla beið
ég í ofvæni eftir Hróa hetti í Vísi.
Og svo kom Tarsan. I Menntó
beið ég í ofvæni eftir X-9 í
Mogga. Nú bíð ég ekki eftir
neinu, allra sízt Dilbert.
Og hvað er þá eftir? Steinaldar-
mennirnir?
Nei, þeir eru ekki einu sinni
tegund í útrýmingarhættu, þeir
eru löngu útdauðir.
Ó, þessi eilífi timi sem aldrei
líður, þvi hann er ekki til. Þessi
sífellda endurtekning!
Og samt tifar klukkan!
Og hvað svo?
Er um nokkuð annað að gera
en stofna pakkhúsverzlun þar sem
fólk getur fengið ærlegan bónus,
ég á við eigendurnir?
Margur blaðaeigandi hefúr
áreiðanlega átt sér slíka drauma,
en skort kjark. Eða ósvífni. Eða
hugmyndaflug, hver veit!
Einn slíkur draumur á rætur í
prentsal gamla Mogga við Aðal-
stræti. Það var á dögum steinald-
armannanna.
Fimmaura bísnesinn hvarf inn
í söguna með þeim.
Og nýir hellisbúar hafa tekið
við af Sambandinu. Það er kallað
söguleg þróun. Og enginn getur
komið í veg fyrir hana, ekki frek-
ar en þann verðbréfahasar sem er
að breyta Islandi í ehf.
PRENTARINN ■ 7
Þegar ég hugsa um þetta þarf
ég alltaf að klípa mig til að vera
viss um að ég sé lifandi en ekki
dauður og þetta hversdagslega
umstang sé ekki draumsjónin
einber.
Heldur blákaldur veruleiki.
Já, tímamir breytast, er sagt.
Það má til sanns vegar færa. Nú
tala krakkarnir um að setja köku í
ofninn og eldri hluti þjóðarinnar
tekur það bókstaflega, en þeir
yngri hafa það eins og annað í
flimtingum og lofa elliheimilinu
að bíða eftir kökuveizlunni; þess-
ari metafórísku veizlu sem allir
bíða eftir, en engum er boðið til.
Og tíminn heldur áfram að tifa
og Morgunblaðið slær tóninn og
það er eins og allt sé enn vitlaust í
Bretlandi og frú Simpson haldi
áfram að koma víða við, eins og
Kjarval orti og minnti um leið á
þá einu þjóðarsátt sem aldrei hef-
ur brugðizt, ekki einn dag, að
Morgunblaðið kemur ekki
út á mánudögum.
Sem sagt og þrátt fyrir allt og
allt, þá hefur ekkert breytzt - og
raunar ekkert gerzt - pólitíkusar
halda áfram að gagga sig saman
eins og gamlar refaskyttur fyrir
vestan og vandaðir stjórnmála-
menn lofa kjósendum því að það
verði alltaf 100 aurar í krónunni.
Jafnvel þótt við skellum okkur á
evruna einn góðan veðurdag án
þess nokkur taki eftir.
Svo staðfastir erum vér, ísling-
ar, þegar á reynir!