Dagfari - 01.11.1998, Blaðsíða 7

kemur að hernaðarátökum í Evrópu, eins og við höfum séð á
Balkanskaga.
Hitt er svo annað og stærra mál, hvort menn eru tilbúnir til
að fallast á að nokkur auðvaldsríki á Vesturlöndum, velji sér
hlutverk alheimslögreglu. Höfum við einhverja ástæðu til að
ætla að „nýtt og betra Nató" muni á nokkurn hátt duga til að
tryggja ffið og samstöðu í heiminum? Erum við ekki, með því
að leggja traust okkar á slíkt fyrirbæri, að samþykkja hug-
myndina um vopnaðan frið. Frið sem er tryggður með hótunum
um valdbeitingu. Hótunum, sem menn yrðu að vera reiðubúnir
til að ffamfylgja. Nei, slík ffamtíðarsýn er óviðunandi. Og ég
get ekki fellt mig við að vera settur í þá stöðu sem Nató-and-
stæðingar hafa verið settir í hvað eftir annað, að þar sem þeir
séu á móti Nató, þá sé það ÞEIRRA að benda á eitthvað annað
„öryggis-kerfi“ sem gagn gæti verið að.
Friðþór bregður á leik
Af umræðunni um málefni hersins og Nató, hér á landi,
mætti ætla, að umsvifin séu í dag orðin óveruleg og verði
bráðum sjálfhætt. Nató sé að verða minna og minna hemaðar-
bandalag og herinn sé óðum á förum. Andvaraleysi vinstri-
manna hefur síst orðið til að draga úr útbreiðslu þessa misskiln-
ings. Raunveruleikinn er hins vegar allur annar. Undanfarin ár
hefur þvert á móti verið gengið stöðugt lengra í að gera herinn
sýnilegri - að fá fólk til að fella sig við hann. í kalda stríðinu
heyrði til hreinna undantekninga að Reykjavíkurhöíh fylltist af
herskipum og Nató-sjóliðar sprönguðu um allar götur, en nú er
það orðinn árviss viðburður. Annað hvert ár eru haldnar hér á
landi umfangsmiklar heræfingar, sem verða stöðugt sýnilegri -
það er stöðugt verið að ögra.
Aftur og aftur birtist sama mynstrið. Friðþór Eydal kemur
glaðbeittur og kynnir dagskrá næstu heræfingar, sem stöðugt