Dagfari - 01.11.1998, Blaðsíða 4

verið langsíst, enda söguþráðurinn með eindæmum fráleitur. í
Star Trek 5 fer Stjömuflotinn nefnilega niður til jarðar í því
skyni að bjarga hval frá blóðþyrstum íslenskum eða norskum
hvalveiðimönnum. Hvalur þessi var þeirrar náttúru að gefa frá
sér óvenjuleg hátíðnihljóð sem bjargað gátu heimsmenning-
unni frá glötun. - Þetta þótti kvikmyndagagnrýnendum afleitt og
bentu á að vonlaust væri að bera virðingu fyrir herveldum sem
legðu sig niður við að bjarga hvölum.
Það er því kaldhæðnislegt að þessi fjarstæðukenndasta
hasarmynd kalda stríðsins, hafi þegar öllu var á botninn hvolflt
reynst sannspá. í dag blasir sú staðreynd við okkur íslendingum
að bandaríski herinn er búinn að hella sér út í hvalaflutn-
ingabransann og virðist ekki einu sinni takast að gera það stór-
áfallalaust. Því stöndum við frammi fyrir spumingunni, er
nokkur leið að bera virðingu fyrir svona her? Og kannski enn
fremur, hvemig getum við herstöðvaandstæðingar á íslandi árið
1998 barist gegn honum?
Herstöðvaandstaða í tómarúmi
Herstöðvamálið og spurningin um aðildina að Nató hafa
verið í ákveðnu tómarúmi frá því kalda stríðinu lauk. Eftir að
dagblöðin hættu að birta reglulega fréttatilkynningar frá risa-
veldunum um það hve oft væri unnt að útrýma öllu lífi á jörð-
inni með kjarnorkuvopnum heimsins, virðast ýmsir andstæð-
ingar hermennsku og hernaðarbrölts hafa fyllst svo mikilli
öryggistilfinningu, að þeir hafa gleymt að reka flóttann. Og
spyrja jafhvel í forundran hvers vegna verið sé að vekja upp
gamla drauga, eins og herstöðvarmálið.
Hlutunum er síðan gjörsamlega snúið á hvolf. Nú, þegar
kalda stríðinu er lokið og hinir hræðilegu Rússar sem
Vesturlöndum stóð öll þessi ógn af em gjaldþrota, eignalausir
og vonlausir - og eina hættan sem menn sjá í uppsiglingu, eru