Dagfari - 01.11.1998, Blaðsíða 20

Glæpir og hræsni
Þessi afstaða vestrænna ríkja og glæpir þeirra breyta
því auðvitað ekki að kjarnorkuvopnatilraunir indversku og
pakistönsku ríkisstjórnanna eru glæpsamlegar. En við hljótum
að segja, um leið og við fordæmum kjarnorkusprengingar
Indverja og Pakistana: Við kreijumst þess að öllum kjarnorku-
vopnum verði eytt. Við segjum við utanríkisráðherra íslands: Ef
þú þykist mæla af heilum hug þegar þú fordæmir kjarnorku-
sprengingar Indverja og Pakistana, stígðu þá skrefið til fulls og
krefstu þess að kjamorkuvopn verði algerlega bönnuð og
Bandaríkin, Bretland, Frakkland og öll önnur kjarnorkuveldi
heQi þegar i stað eyðingu allra kjarnorkuvopna sinna. Og gerðu
það lýðum ljóst að engin herskip frá þessum löndum em
velkomin í íslenskar haíhir fyrr en þessu verki er lokið.
Blómin í ánni
I bókinni „Blómin í ánni“ er japanska konan Júka að segja
bandarískum gesti sínum frá því hvers vegna systir hennar,
Óhatsú, setur blóm í ána, þar sem móðir þeirra stökk logandi í
vatnið skelfingarmorguninn 6. ágúst árið 1945:
„Matsúí frænka segist aldrei geta gleymt ópunum og aldrei
geta gleymt viðbjóðslegum dauninum af brennandi holdi. Það
var hún sem þreif Óhatsú upp af árbakkanum, þar sem mamma
hafði fleygt henni frá sér. Mamma rak upp angistaróp og stökk
svo út í ána. Meðan hún lá í vatninu ásamt hinu fólkinu sneri
hún unga og fallega andlitinu sínu að Óhatsú og leit á hana í
síðasta sinn. Hún nefndi nafnið Óhatsú áður en hún drukknaði á
þeim stað í ánni, þar sem þér sjáið blómin. Blómin hennar...“
Eg verð að þagna, get ekki haldið áfram. Ó, mamma-san,
sviðin ásjóna þín starir á dóttur þína frá skolgráum öldum
vatnsins. Um enni þitt er geislabaugur - logandi hárið. Ég sver,