Aðventfréttir - 01.01.1990, Page 6

SUNNUDAGUR
Þreytt á að bíða?
Töfin, sem
virðist vera
orðin, reynir
á kjark okkar
og dug.
EFTIR MADELYNN
JONES-HALDEMAN
,,Hver er sá trúi og hyggni þjónn, sem húsbóndinn
hefur sett yfir hjú sín aðgefa þeim mat á réttum tíma?
Sœll er sá þjónn, er húsbóndinn finnur breyta svo, er
hann kemur. Sannlega segi égyður: Hann mun setja
hann yfir allar eigur sínar. En ef illur þjónn segir í
hjarta sínu: ,,Húsbónda mínum dvelst," og hann
tekur að berja samþjóna sína og eta og drekka með
svölllurum, þá mun húsbóndi þess þjóns koma á þeim
degi, sem hann vœntir ekki, á þeirri stundu, sem
hann veit ekki, höggva hann og láta hann fá hlut með
hrœsnurum. Þar verður grátur og gnístran tanna."
(Matt. 24,45-51)
ndurkoma Krists hefur verið á vörum
kristinna manna í hartnær tuttugu aldir.
Þó að lesandi við lauslegan lestur guð-
spjallanna veiti því athygli, að Jesús fjallaði miklu
meira um daglegt líf og það sem því tengist en
endurkomu sína, er það engu að síður efni, sem
mikið er fjallað um í Nýja testamentinu.
I kenningum Sjöunda dags aðventista er bæði
vikið að ,,tíma endalokanna” (sem hófst 1798 við
lok 1260 ára ofsóknaskeiðs miðalda) og dóminum
áður en Kristur kemur (sem hófst 1844, við lok
2300 ára spádómsins í Dan. 8,14). Þetta eru gildir
vegvísar spádómanna, sem sýna greinilega hvar
við erum stödd í tímans straumi. En auk þess að
sinna þessum vörðum spádómanna, hafa sumir
ákafir safnaðarmenn stundum fallið fyrir þeirri
freistni að tilgreina næstum nákvæmlega hvenær
Kristur muni koma.
Þar sem mönnum er einungis kleift að lifa um
skamman tíma í háspenntri eftirvæntingu og von,
vekur ávallt slík viðleitni og mistök sár vonbrigði.
Með þessu er ekki sagt að söfnuðurinn eigi að
hætta að boða endurkomuna. En rétt væri af
okkur að forðast að nota þá staðreynd, að stutt er
til endurkomunnar, til að þrýsta á safnaðarsyskini
að ,,vera viðbúin." Þess í stað getum við lagt
áherslu á hvernig kristið fólk getur vaxið upp til
Jesú Krists og orðið þroskaðar og afkastamiklar
manneskjur.
Árið 1851 skrifaði Ellen G. White: „Drottinn
sýndi mér að boðskapurinn verður að berast
áfram og má ekki bindast við ákveðinn tíma, því
að tíminn verður aldrei prófsteinn á menn framar.
Mér var sýnt, að sumir kæmust í óraunsæja
æsingu sem stafaði af því að þeir prédikuðu tíma,
að boðskapur þriðja engilsins getur staðið á eiginn
grunni og þarfnast ekki tímans til stuðnings." Og
árið 1892: „Við eigum ekki að vera niðursokkin í
spurninguna um tíma og tíðir, sem Guði hefur
ekki þóknast að opinbera. Jesús hefur beðið
lærisveina sína „að vaka," en ekki gefið upp neinn
sérstakan tíma" (Selected Messages, 1. bók bls.
188, 189).
Kenningunni um endurkomu Krists hefur
stundum verið misbeitt óafvitandi. Þessari fögru
kenningu hefur verið lýst svo fyrir syrgjendum
eins og von þessi ylli því, að kvölin og sorgin, sem
þeir eru að verða fyrir, hyrfi eins og dögg fyrir
sólu. Sumir benda á, að fólk sýni ekki merki
sorgar í ljósi þess að koma frelsarans sé fyrir
dyrum. Sem foreldrar og kennarar kunnum við að
hafa gerst sek um að misnota fyrirheitið um
endurkomu Drottins okkar, með því að hræða
börn og unglinga til að tileinka sér
hegðunarmynstur, sem við teljum nauðsynlegt til
sáluhjálpar.
Ekki að hafa áhyggjur
Langversta framsetningin á kenningunni um
endurkomu Krists er sú, þegar við, í stað þess að
fræða fólkið um, hvernig það fái ráðið fram úr böli
því og þeim áhyggjuefnum, sem það á við að stríða
á líðandi stund, fullvissum við það einungis um,
að drottinn komi skjótt og að það muni ekki
þurfa að bera kvíðboga fyrir þessum vanda-
málum framar. Guðfræði byggð á innantómum
loforðum leggur okkur hvorki upp í hendurnar
aðferðir til að glíma við aðsteðjandi vanda né
veitir skilning á núverandi raunveruleika okkar
eða ásigkomulagi.
Kenningin um endurkomu Krists á að vera
gleðigjafi en ekki sorgar, vonarneisti, ekki skugga-
valdur, eindreginn ávinningur, ekki neikvæð
upplifun, friður, ekki neyð. Það er dýrmæt
sannfæring og vitneskja, að Guð skuli vera við
stjórnvölinn og að sálu okkar vegnar vel.
Ritningargreinin, sem varð fyrir valinu til að
lesa í dag, Matt. 24, 45—51, hefur að geyma upp-
fræðslu og visku fyrir þá, sem spyrja: „Hvað
verður úr fyrirheitinu um komu hans?" Hún
fjallar um þræl frá 1. öld. Þrælum var ekki
umbunað fyrir það eitt að sinna skyldustörfum
sínum. Sumir þrælar hlutu, sakir heiðarleika síns
og trúmennsku í ráðsmennsku sinni, hærri stöður
en aðrir heimilisþrælar. En samt voru þeir nú allir
þrælar og af þeim krafist að þeir sinntu skyldu-
störfum sínum bæði fljótt og vel.
Þrællinn í dæmisögunni virðist sækjast eftir
æðstu stöðu — að vera settur „yfir allar eigur"
húsbónda síns. Að annast bæði útgjöld og tekjur
gefur þrælnum í rauninni stjórn yfir allri eigninni.
Það sem kveikir áhuga hjá honum er staða og
peningar. Þegar húsbóndinn snýr aftur heim,
mun hann fá stöðuhækkun. En húsbónda hans
dvelst, eða það ímyndar þrællinn sér og staðan,
sem hann þráir, er ekki enn í sjónmáli.
Aöventfréttir 1. 1990