Aðventfréttir - 01.01.1990, Síða 7

Jafnvel þótt þræli þessum virðist hafa
gengið vel og hann verið efnilegur, þá
varð töfin á heimkomu húsbóndans og
loforðið óuppfyllta um stöðuhækkun,
aðeins til þess að hann sýndi sitt rétta
eðli. Drykkjuvenjur hans tóku að sýna,
að það var ekki húsbóndi heimilisins,
sem hann lét sér annt um, heldur hugsaði
hann aðeins um sjálfan sig. Hann lét sér
ekki annt um félaga sína, hina þrælana.
Reyndar greinir dæmisagan frá grimmd
hans gagnvart þeim.
Að kjósa frelsi
Ekki var farið á sama hátt með alla
þræla á fyrstu öld. Sumir þrælar fengu
ekki aðeins herbergi og fæði, menntun,
sjúkrahúsvist og grafreit, heldur einnig
vissa fjárhæð, sem gat gert þeim kleift að
kaupa sér frelsi. Það gat með öðrum
orðum komið að því, að þrælar á fyrstu
öld kveddu heimili húsbónda síns, ef þeir
kusu það og þeim var opin leið til slíks
vals.
En gerðist þræll óvæginn gagnvart öðr-
um þrælum og sinnti ekki skyldustörfum
þeim, sem honum bar að inna af hendi á
heimili húsbónda sins, var öllum ljóst, að
hann var kominn í andstöðu við heimilis-
fólkið og reyndar heimilið allt. Hann var
hægt að selja, hvaða húsbónda, sem
kaupa vildi. I flestum tilvikum komu
húsbændur fram við þræla sína af virð-
ingu og létu þá finna, að þeir væru hluti
af fjölskyldunni og tilheyrðu henni.
Sá þræll, sem hugsaði þannig: ,,Langur
tími mun líða, þar til er húsbóndi minn
snýr aftur heim á leið,” lætur hljóma
brýna aðvörun til allra sjöunda dags að-
ventista.
Við höfum oft á tíðum haldið, að
tímaáætlun Guðs sé sú sama og okkar og
höfum við því átt í vandræðum með að
skilja, hví Kristur sé enn ókominn. Við
ályktum sem svo, að Guð hafi haft yfrinn
tíma til að fullna dóminn. Og sökum þess
að við berum ekki skyn á, hvernig forsjón
Guðs starfar, hafa sum okkar fyllst
óánægju og vonleysi. Oskynsamir en
kappsfullir trúbræður, sem finna út
nýjan tímaútreikning, hvenær sem nýtt
stríð brýst út eða náttúruhamfarir gerast,
aðeins til að sjá útreikninginn bregðast,
hafa stundum magnað efasemdirnar og
gert þær þungbærari.
Dæmisaga Mattheusar er ætluð okkur
nú á dögum. Það eina, sem þrælnum var
ætlað að gera var, að matreiða fyrir
fjölskylduna. Þetta var ósköp einfalt og
hversdagslegt verk, dagleg skylda, sem
nauðsynlegt var að sinna. Dæmisagan
táknar hið daglega líf okkar, hin daglegu
störf, hin nauðsynlegu störf fyrir daglegu
brauði, að sjá fyrir fjölskyldum okkar og
lifa sem kristnir menn með samúð í huga.
I vissum skilningi merkir dæmisagan það
að við eigum að sýna trúmennsku og
Vzð erum hér til að
sýna trúmennsku og
heiðarleika í
daglegu lífi er vzð
híðum endurkomu Krists
heiðarleika í daglegu lífi. Dæmisagan
greinir hvergi frá því, hve lengi húsbónd-
inn er í burtu, enda er það ekki þýðingar-
mikið atriði í sögunni.
Við getum hvorki skelft okkur né
heiminn til iðrunar með því að boða, að
Kristur komi aftur á tilteknum tíma. Það
er sama, hversu freistandi er að setja
fram tilgátu um, hvenær Kristur kemur,
þá gefur það okkur ekki þann árangur,
sem við kunnum að hafa vonast eftir. Ef
við störfum að þeim málefnum sem
snerta fjölskyldu meistarans, sýnir það,
að við erum trúir verkamenn. Við
þurfum að sinna starfsskipun Drottins
(Matt. 19,20) og er við uppfyllum köllun
okkar glöð í bragði, eigum við ,,að vænta
nú sonar (Guðs) frá himnum" af þolgæði
(1. Þess.1,10).
Aminning Matteusar um að „vera
vakandi" bendir til þess að við eigum að
meta ástæðurnar fyrir því að trúa á skjóta
endurkomu Krists. Vonumst við fyrst og
fremst eftir að komast hjá því að þurfa að
deyja? Eða höldum við að okkur verði
bjargað frá því að þurfa að spjara okkur
í erfiðum heimi? Eða vonumst við
kannski eftir að geta sloppið við að þurfa
að vaxa upp tilfinningalega og andlega?
Sé svo munum við verða fyrir sárum
vonbrigðum.
Ef við berum í raun og veru vonina um
endurkomu Krists í hjarta okkar, leiðir
hún okkur ekki til að víkjast undan
hinum storkandi viðfangsefnum þessa
lífs og frá því að vera umhyggjusamar og
uppörvandi manneskjur. Tökum því
merkingu dæmisögunnar alvarlega. Sem
kristið fólk eigum við að annast
fjölskyldu Guðs — allan heiminn. Hætt-
um að freista þess að láta áætlun Guðs
laga sig að kerfi okkar. Við eigum hina
sælu von. Gerum hana ekki að
drungalegum vonbrigðum. Og þar sem
orðið tö/'lýsir fremur vonbrigðum okkar
og kjarkleysi, frekar en tímaáætlun
Guðs, skulum við forðast að nota það í
sambandi við endurkomu Krists.
Okkur er ekki mögulegt að hafa neinn
skýran og skilmerkilegan skilning á
orsökum og afleiðingum þess hvernig
Guð starfar hér í heiminum. I alheim-
inum eru mýmörg flókin mál, sem eru
ofar okkar skilningi. Höfundar rita
Biblíunnar gefa aðeins mjög knöpp drög
atburða og spádóma með tíðum og
stórum eyðum í tíma á milli. Þar sem Guð
sá ekki ástæðu til að fylla upp í þessar
eyður, skulum við varast að gera það.
Hinn ótrúi þjónn reyndi að meta það,
hvenær vænta mætti húsbónda hans
heim aftur. Eigum við að segja að hann
fyllti upp í eyðurnar sinar eigin
hugmyndir um það, sem hann taldi
eðlilegan tíma til fararinnar?
Dæmisagan sýnir að hegðun sem
byggist á von um laun eða hótun um
hörmungar gefur ekki rétta mynd af
okkar innsta eðli. Þegar launin, sem eru
ástæða hegðunarinnar, fást ekki, látum
við af þessari ákveðnu hegðun og tökum
upp þá sem okkur er eiginleg og er í sam-
ræmi við hið eiginlega eðli okkar.
Þar sem Guð í visku sinni hefur ekki
séð ástæðu til að gefa upp nákvæma
dagsetningu fyrir endurkomu Drottins,
væri skynsamlegt af okkur að fylgja
ráðleggingu Gamla testamentisins:
„Vona á Drottin, ver öruggur og
hugrakkur, já, vona á Drottin" (Sálm.
27,14).
Spurningar til umræðu
1. Hvernig getum við komið í veg fyrir
að von okkar varðandi endurkomu Krists
dofni?
2. Hvers vegna sér Guð ekki ástæðu til
að veita okkur nákvæma vitneskju um,
hvenær vænta megi endurkomu
Drottins?
3. Höfundur stigur upp á að við
ættum að forðast að nota orð, sem merkja
töf, í sambandi við endurkomu Drottins.
Hvers vegna segir hún það? Ertu
sammála?
4. Með hvaða hætti er best að bíða
Drottins?
Madelynn Jones-Halde-
man, Th.D. er prófessor
í trúarbragðasögu við
Loma Linda Háskóla
aðventista í Riverside í
Kalíforníu í Banda-
ríkjunum.
Aöventfréttir 1. 1990
7