Aðventfréttir - 01.01.1990, Qupperneq 17

FOSTUDAGUR
Klædd
við hæfi?
Ekki er nóg
að þiggja
boðið.
EFTIR LEO S. RANZOLIN
egar ég var nýbúinn að taka stefnu með að-
ventsöfnuðinum og hverfa frá kaþólskri
trú, var ég ákaflega spenntur fyrir hinni
nýju trú minni. Þegar kvöldklukkutónarnir
hljómuðu um dalina, hæðirnar og engin kringum
háskóla aðventista í Brasilíu, gekk ég í áttina að
matsalnum, þar sem piltar og stúlkur komu sam-
an til kvöldverðar og ég upplifði mína fyrstu
bænastund við sólarlag á föstudagskvöldi.
Eg veitti því athygli að allir nemendurnir voru
snyrtilega klæddir og hreinir. En jafnvel þótt ég
hefði farið í bað, beið ég með að fara í sparifötin,
þar til á hvíldardagsmorgninum eins og ég var
vanur að gera við messu á sunnudögum. Þótt ég
væri dálítið hissa yfir þessu, varð ég alveg undr-
andi, þegar ég kom inn í matsalinn og sá stúlkurn-
ar klæddar í sitt besta skart. Þar sem ég var í min-
um hversdagsfötum var ég hálf vandræðalegur!
Strax þegar búið var að borða, mynduðu allir
nemendurnir hálfhring fyrir sólarlagsbænina. Og
þarna var ég, hvorki meira né minna en við borð
skólameistara, alveg í miðjum nemendaskaran-
um. Þegar allra augu beindust að mér, hélt ég að
ég mundi deyja af smán! Hefði ég getað sokkið
niður úr gólfinu eða skutlast upp úr sæti mínu,
hefði ég þegið það með þökkum. Ég sá það þarna,
að nemendurnir fóru í sparifötin sín til að taka á
móti hvíldardeginum.
Eruð þið í viðeigandi fötum, sem hæfa kvöld-
máltíð Drottins? Í Matt. 21,1—14 segir Jesús frá
konungi einum, sem ætlaði að halda veislu fyrir
son sinn. Hann lét kalla tvisvar á þá, sem boðnir
voru, en enginn þeirra kom. Þegar hann lét kalla
öðru sinni, gengu þeir, sem boðnir voru svo langt
að láta drepa sendiboða konungsins. Konungur-
inn endurgalt þeim með því að láta tortíma þeim
og leggja þorp þeirra í rúst.
Þegar konungur hafði þrisvar sinnum látið boð
út ganga án þess að nokkrir þeirra, sem boðnir
voru, sinntu því, bauð hann fólki utan af götu og
þá fylltist veislusalurinn óðara. Eina skilyrðið var
þetta: Allir urðu að fara í veisluklæði, sem kon-
ungur lét þeim í té. Einum gestinum, sem reyndist
ekki vera í veisluklæðunum, var vísað út úr
veislusalnum.
Fyrsta kallið
I þessari fallegu sögu dró Jesús upp mynd af
hjálpræðinu. Fyrsta kallið gekk út til Gyðinga-
þjóðarinnar. Konungurinn á að tákna hinn him-
neska föður, konung alheimsins. Hann hefur gert
allt það, sem gera þurfti til þess að við gætum orð-
ið hólpin. Páll postuli segir svo: ,,En þegar fylling
tímans kom, sendi Guð son sinn, fæddan af konu,
fæddan undir lögmáli, — til þess að hann keypti
lausa þá, sem voru undir lögmáli, — og vér fengj-
um barnaréttinn" (Gal. 4,4.5).
„Með hjónabandinu er gefið dæmi um samein-
ingu mannkynsins og guðdómsins" (Christ's
Object Lessons, bls. 307). Það færir okkur fögnuð,
að upplifa hjálpræðið og þess vegna er það táknað
með hjónabandinu.
I dæmisögunni finnum við einn hópinn enn,
þjónana. Þeir eiga að tákna spámennina, postul-
ana, presta og alla þá, sem Guð hefur sett til að
boða heiminum hjálpræðisboðskapinn. Enda þótt
Gyðingaþjóðin hafi verið að bíða Messíasar, veitti
hún ekki boðskap hans viðtöku, þegar hann kom.
Jóhannes skírari greiddi götu Drottins, en þeir
skeyttu heldur engu boðskap hans. Kristur sjálfur
og lærisveinar hans kölluðu á fólkið, þegar kallað
var á fólkið í fyrsta sinn. En það neitaði: það
skeytti því engu.
Annað kallið
Af náð sinni og kærleika hefur konungur enn á
ný herferð til að finna gesti, sem fengist gætu til
að sækja brúðkaupsveisluna. Þjónarnir tjá boðs-
gestum, að allt sé til reiðu.
Þegar boðsgestum er boðið öðru sinni, er þeim
boðið að fá brauð lífsins. Guð sér okkur fyrir
þeirri næringu, sem við þörfnumst til að geta lifað
kristilegu lífi.
Með því að nota annað myndmál, þá kenndi Jes-
ús, að eina leiðin til að við náum að finna öll þau
næringarefni, sem nauðsynleg eru til að fá lifað ei-
lífu lífi er, að við séum grein, sem vex á vínviðn-
um, samtengd stofni hans. Einu sinni fylgdist ég
með starfsmönnum og nemendum landbúnaðar-
skóla okkar í Manaus í Brasilíu græða tómat-
plöntu á þarlenda jurt, sem jurubeba heitir. Sé
tómatjurtin ræktuð ein og sér á Amazon-svæðinu,
herja skorkvikindi á hana og lýtur hún í lægra
haldi fyrir þeim. Sé hún aftur á móti grædd á juru-
beba-jurtina, lifir hún skordýrapláguna af og gef-
ur þá af sér hina ljúffengustu tómata. Kristinn
maður fær því aðeins lifað af, sé hann græddur á
Jesú. Þá fær hann gefið af sér ávöxt til eilífs lífs.
Þegar boðið var látið út ganga öðru sinni til
boðsgesta, höfnuðu sumir, sem á hlýddu, boðinu
aftur en aðrir létu sér ekki það nægja, heldur
drápu þeir þjónana, sem boðið fluttu. En hve þetta
er lifandi lýsing á ofsóknum gegn hinum miklu
boðberum sannleikans! Þessir trúföstu þjónar
guldu með lífi sínu fyrir að bera boðið um að koma
til Jesú.
En hví skyldu boðsgestirnir vilja fyrirfara boð-
berunum? Þeim höfðu þó altént borist boð til
veislu! Margir afþökkuðu sökum þess að þeir
Aöventfréttir 1. 1990
17