Aðventfréttir - 01.01.1990, Síða 23

kennarinn sagði höfðu djúpa merkingu,
eina eftir aðra. Jón bóndi mundi svo
sannarlega sögu kennarans, þar sem
hann gekk úti undir heiðbláum himnin-
um og sáði hveitifræi, líkt og ættmenn
hans höfðu gert öldum saman.
Kennarinn hafði talað um bónda nokk-
urn, sem hafði gengið út til að sá fræinu
sínu. Þegar hann dreifði fræinu féll sumt
á götuna og fuglarnir steyptu sér niður og
átu að. Sumt af fræinu féll í grýtta jörð,
þar sem var lítill jarðvegur. Það spíraði,
en þegar sólin tók að skína á það, skræln-
aði það vegna þess að það hafði ekki get-
að skotið niður góðum og djúpum rótum.
Sumt af fræinu féll á meðal þyrna og
þistla. Það spíraði, en illgresið kæfði fljót-
lega litlu plönturnar svo að þær dóu. En
sumt fræið féll í góða jörð. Regnið kom.
Sólin vermdi það. Og fræið óx upp. Um
uppskerutímann tók bóndinn eftir því,
að fræið sem hafði lent í góða jarðvegin-
um gaf af sér góða uppskeru.
Athyglisverð og undursamleg saga, hafði
Jón bóndi hugsað með sér. Hann hugsaði
um hana meðan hann plægði þvert á
plógförin, sem fyrir voru, til að hylja góða
fræið með jarðvegi. Hann hafði heyrt
kennarann segja, að góða fræið merkti
orð Guðs. Hvernig mátti það vera, að orð
Guðs skyldi deyja í lífi sumra manna eða
að það gæti vaxið og gefið af sér hjá öðr-
um 100 sinnum meir? en sáð hafði verið?
Kennarinn hafði sagt spaklegar og und-
ursamlegar sögur. Þegar Jón bóndi var
búinn að plægja, varð honum litið á fræ-
ið, sem fallið hafði við jaðar akursins. Þar
var jarðvegurinn grunnur og rétt huldi
grjótflæmi eitt mikið. Hann vissi vel, að
fræin mundu spíra og dafna um sinn en
síðan deyja. Eitthvað braust um í huga
hans. Hann langaði að vera eins og góði
jarðvegurinn. Hann vildi, að orð Guðs
fengi komið til leiðar einhverju sérlega
miklu og undursamlegu í hjarta hans.
Sérstakt verkefni: Lestu hægt og rólega
Mark. 4,13—20 eða Matt. 13, 18—23 úr
Biblíuþýðingunni frá 1981. Rœðið þær per-
sónugerðir, sem jarðvegsgerðirnar eiga að
tákna. Biðjið börnin að koma með dœmi um
raunverulegar aðstœður, sem skýri á Ijóslif-
andi hátt hinar ólíku frægerðir. Dæmi: Það
fólk, sem vill ekki einu sinni hlusta á orð
Guðs, á sæðið að tákna, sem fuglarnir tíndu
upp og átu. Fólk, sem lætur vandamál lífs-
ins og áhyggjur spilla allri ævi sinni er þá í
sögunni sagt vera sem frœ á meðal þyrna og
þistla Iillgresis). Verið sértœk. Áður en þið
komið fram fyrir börnin, skuluð þið undir-
búa ykkur að segja sögur, sem gefa góð
dœmi um þessar fjórar aðstœður.
Komið með og sýnið bömunum í deildinni
alfa-alfa fræspírur (fleiri frœtegundir má
nota en alfa-alfa fræ, t.d. frœ afkarsa, kress
o. fl. fljótsprottnum jurtum, sem frœ fást af
hér í sérverslunum (blómaverslunum). Leyf-
ið hverju barni að fá að halda á krukku und-
an smábarnamat. Hafið í hverri krukku
nokkur alfa-alfa fræ (eða önnur hentug
smáfrœ) til að láta þau spíra. Strengið net
yfir krukkuopið. Sé frœið lagt í bleyti í yl-
volgt vatn, (svona 1/2—1 sólarhring, áður
en nota skal, spírar fræið miklu fyrr en ella.
Límið miða með nafni barnsins á krukk-
una. Látið síðan hvert barn bleyta (væta)
fræið í sinni krukku. Geymið síðan krukk-
urnar á hlýjum en dimmum stað (í skáp).
Nauðsynlegt er að skola fræið daglega (Það
verður kennarinn að sjá um, nema börnin
séu látingera það á kvöldin, eða þegar kom-
ið er saman í bœnavikunni). Spírumar
verða tilbúnar í lok vikunnar (ef alfa-alfa
frœ eru notuð).
Lima-baunir, sem áður hafa verið lagðar
í bleyti (í 1 sólarhring) er hœgt að láta spíra
milli nokkurra rakra eldhúsrúllublaða eða
á rökum klút. Karsa má láta spíra (og vaxa
áfram) á rakri bómull. Á spíruðum
lima-baunum má greinilega sjá bæði kím-
rótina og byrjun á kímstöngli.
Komið með fjögur box eða einhvers konar
smáílát með jarðvegssýnum til að sýna
börnunum.
Sunnudagur
Týndi
peningurinn
Biblíutexti: Lúk. 15,8—10
Rakel skellti hendinni á hálsinn á sér
og tók andköf. Það tók hana aðeins
fáein augnablik að renna fingrunum yfir
peningana. Þar sem áður höfðu verið 10,
taldi hún nú aðeins 9 silfurpeninga, sem
hún var með um hálsinn. Smellurinn,
sem hún hafði heyrt og glampinn, sem
hún hafði tekið eftir á rykugu gólfinu
þýddi, að einn af peningunum hennar
var týndur.
Peningurinn var hluti af brúðargjöfum
Rakelar. Hann var gjöf frá eiginmanni
hennar, sem hann hafði gefið henni þeg-
ar hún giftist honum. Sérhver peningur
var tákn um ást hans til hennar. Hver
peningur merkti að honum þótti vænt
um hana og mundi vernda hana. Enn
einu sinni fór Rakel fingrum sínum um
festina, sem peningarnir voru þræddir
upp á. Jú, það var öruggt. Einn peningur-
inn hafði dottið á gólfið.
Húsið hennar Rakelar var lítið, aðeins
eitt herbergi, en vel byggt úr höggnum
sandsteini. Lítill gluggi hleypti ferhyrn-
ingslöguðum ljósgeisla inn. Húsgögnin
voru fábrotin — lágur stólkollur, borð og
skápur undir diska. Hlóðir úr leir voru á
miðju gólfi og pottar og þurrkaðar jurtir
héngu niður úr sperrunum. Herbergið
var bæði notað sem eldhús og svefnher-
bergi, en strax og búið var að borða
kvöldmat, rýmdi fjölskyldan til fyrir
svefnmottunum sínum og svo fóru þau
að hátta.
Rakel kveikti ekki venjulega á lampa
um hábjartan daginn af því að olía var
dýr. En nú sagði hún við soninn sinn
unga: ,,Réttu mömmu olíukrukku."
Hún teygði sig eftir litla leirlampanum,
sem hún geymdi í gróp í veggnum. Hún
reyndi að muna hvar peningurinn hafði
dottið. Jafnvel Títus, þriggja ára gamli
snáðinn hennar, vissi, að það mátti ekki
eyða olíu um hábjartan dag. „Hvað er
að?" spurði hann.
Rakel útskýrði það fyrir honum, með-
an hún hellti sem svaraði einni teskeið af
olíu á lampann og kveikti á baðmullar-
kveiknum. ,,Farðu nú út að leika þér á
meðan ég leita," sagði hún við hann. ,,Þú
getur teiknað myndir úti fyrir mömmu í
rykið með priki."
Rakel tók nú til við að sópa harðtroðna
moldargólfið hægt og varlega. Hún stans-
aði alltaf öðru hvoru til að rykið hætti að
þyrlast upp og settist aftur á gólfið. Hún
beygði sig niður að gólfi til að flöktandi
ljósið varpaði skímu á peninginn dýr-
mæta. En henni var ómögulegt að finna
hann.
Þá tók Rakel í síða pilsið sitt og lyfti því
upp með vinstri hendi. Síðan kraup hún
á hné á gólfið til að leita enn einu sinni.
Ljósið frá lampanum gaf daufa birtu í
hring umhverfis en ekki gat hún komið
auga á peninginn. Rakel grúfði sig niður
og fór yfir gólfið, hvern smáblettinn eftir
annan en ekki fannst peningurinn. Hún
þreifaði inn í horn og undir potta en það
eina sem hún hafði upp úr því var að hún
varð óhrein á höndunum og táraðist af
öllu rykinu, sem þyrlaðist upp í augun á
henni.
Títus litli stóð i dyragættinni, en Rakel
hleypti honum ekki inn. ,,Hjálpaðu
mömmu að leita þarna sem þú stendur í
dyrunum," sagði hún. „Sjáðu til, ég ætla
að halda lampanum alveg niður við gólf."
Nú skreið hún á fjórum fótum og hafði
ekki lengur áhyggjur af því þótt þvo
þyrfti pilsið hennar á eftir. Hún skreið á
fjórum fótum yfir allt gólfið og rannsak-
aði hvern smáblett til að reyna að finna
litla silfurpeninginn, sem var henni svo
mikils virði.
Sólin mjakaðist yfir brennheitan og
heiðan himininn og varpaði nú skugga á
gluggann hennar Rakelar. Sólarljósið var
Aöventfréttir 1. 1990
23
Bara fyrir krakka