Aðventfréttir - 01.01.1990, Side 26

Bara fyrir krakka
i
Þriðjudagur
Sonurinn,
sem fór
að heiman
Biblíutexti: Lúkas 15,11—32; Christ's
Object Lessons, bls. 198—200.
Filippus var áhyggjufullur. Hann
hafði hugleitt þetta mánuðum saman
og það var enginn vegur til þess að hann
skipti um skoðun. Hann vissi ekki hvort
hann fengi föður sinn á sitt band. En ef
pabbi hans neitaði, ætlaði hann í burtu
hvort sem var. Filippus var staðráðinn í
því.
„Pabbi," sagði Filippus. ,,Ég hef verið
að hugsa málin. Ég og bróðir minn mun-
um erfa bóndabæinn einhvern tímann,
er ekki svo?"
„Jú, auðvitað. Þið Dan munuð skipta
býlinu á milli ykkar eftir minn dag."
,,En, en ég vill fá minn hlut núna."
Faðir hans leit upp undrandi. ,,Það er
best að þú vitir það," sagði Filippus. ,,Ég
er að fara héðan. Mér er svo meinilla við
að vinna úti i sólarhitanum og ég kann
heldur ekki við allar þessar reglur
hérna."
Þar kom að faðirinn lét undan og Fil-
ippus pakkaði saman fáeinum hlutum.
Hann var svo óðfús að fara. Mamma tók
þessu illa en hann hafði nú búist við þvi.
Hún saumaði mest af peningunum hans
innaní faldinn á fötunum hans, svo að
hann týndi þeim ekki. Hún grét líka og
grét.
Hann hafði ekki búist við að pabbi
hans tæki þessu svona illa. Síðasta morg-
uninn vildi pabbi hans endilega fylgja
honum af stað. Filippus sagði við hann:
,,Þú þarft þess ekki. Ég get farið einn."
Faðirinn setti höndina á handlegg son-
ar síns. „Ekki segja við hann föður þinn
gamla, að hann fái ekki að ganga með þér
nokkurn spöl," sagði hann. Og svo gengu
þeir báðir eftir veginum. Loks stansaði
pabbi og bað Filippus að líta til baka.
Þarna stóð bærinn reisulegur og sterk-
byggður innan um kornakrana. „Þarna
áttu heima," sagði pabbi. „Minnstu þess
ávallt. Þetta er heimilið þitt. Hér áttu
heima."
Filippus blístraði lag, er hann skundaði
áfram eftir veginum og hann leit ekki til
baka. Hann var ekki viss hvert hann vildi
fara — en auðvitað langtum lengra en að
fyrstu borgunum. Hann ætlaði að fara
eins langt og þurfti þar til hann kæmi á
26
stað þar sem hver fengi að lifa eftir eigin
reglum.
Öðru hverju fékk Filippus að sitja spöl-
korn á hestvagni. Einu sinni fékk hann
far með úlfaldalest í heilan dag. Þegar
hann kom í fyrstu stórborgina fannst
honum tími til kominn að nema staðar.
Þarna var lífið stórkostlegt. Hann
þreyttist aldrei á því sem fram fór á þess-
um stað. Það var alltaf eitthvað nýtt að sjá
og gera.Enginn sagði honum hvernig vini
hann skyldi velja sér. Enginn sagði hon-
um hvernig hann skyldi verja peningun-
um sínum.
Filippus var ekki heimskur. Hann var
ekki alltaf að leika sér. Hann vann öðru
hvoru til að vinna sér inn nokkrar krón-
ur. Svo leið sumarið og veturinn kom.
Hann leið, vorið kom og aftur var komið
sumar og Filippus var enn ham-
ingjusamur.
Svo hvolfdust vandræðin yfir, næstum
án þess að gera boð á undan sér. I Biblí-
unni segir að mikið hungur hafi hafi orð-
ið í landinu. Og peningarnir hans voru á
þrotum á sama tíma og erfitt reyndist að
fá vinnu. Honum til mikillar undrunar
varð hann vinafár strax og hann var pen-
ingalítill. Hann fór að selja fötin sín til að
hafa fyrir mat. Honum var sagt upp hús-
næðinu af því hann gat ekki greitt leig-
una, svo að hann varð að arka eftir götun-
um fram og aftur í leit að vinnu og mat.
Það var hættulegt að halda til alltaf á
götum úti og sofa í húsasundum og görð-
um. Hann hefði vel getað verið barinn
eða jafnvel deyddur bara fyrir yfirhöfn-
ina, sem hann hafði meðferðis til að
halda á sér hita. Svo hann gekk út í sveit,
til litlu bóndabæjanna og bað bændurna
um vinnu. Loks vorkenndi einn honum
og gaf honum vinnu við að gæta svína.
Hann verkjaði í magann af svengd. Fil-
ippus horfði á svínin róta til í moldinni í
leit að fóðrinu, sem bóndinn henti til
þeirra. Hann langaði til að stökkva yfir
girðinguna og slást við svínin ummatar-
leifarnar.
Allt í einu datt honum það í hug. Verka-
menn föður míns borða hundrað sinnum
betri mat en þetta! hugsaði hann með sjálf-
um sér. Eg ætla aftur heim til föður míns og
biðja hdnn fyrirgefningar. Ég ætla að biðja
hann að leyfa mér að vera sem einn af dag-
launamönnum hans. Með þá hugsun í
huga yfirgaf hann svínastíuna og hóf
hina löngu leið heim á við.
Filippus varð að fara margra kílómetra
leið en hann var ákveðinn í að gefast ekki
upp. Og á leiðinni þar sem hann þramm-
aði eftir götunum, æfði hann sig í ræð-
unni. „Ég hefi syndgað. Ég er ekki lengur
þess verður að heita sonur þinn ..."
Það var að kvöldlagi þegar hann sá
bóndabýlið standa þarna reisulegt og
sterklegt og bera við hæðirnar í fjarska.
Hann stansaði, beið og hugsaði. Núna
þegar hann var svo nálægt heimili sínu,
greip hræðslan hann. Hvað ef pabbi vildi
nú ekki taka við honum? Hann hafði ekki
ætlað sér að koma aftur heim. Hvað ef
pabbi vildi hann nú ekki?
Hann var þreyttur og máttfarinn. Fötin
hans voru óhrein og rifin. Kannski hann
færi bara að túngirðingunni og svæfi í
hlöðunni. Kannski gæti hann þvegið sér
og lagað sig til morguninn eftir og hitt
föður sinn þá?
Nei, hreint ekki. Nú var of seint að fara
í felur. Einhver var þarna á ferðinni langt
í burtu á veginum. Nei, einhver var á
harðahlaupum til að taka á móti honum.
Það var pabbi hans. „Filippus!" hrópaði
gamli maðurinn. „Filippus!"
Það var svínapest og svitalykt af Filipp-
usi, en pabba hans var alveg sama. Hann
vafði son sinn örmum. Hann þrýsti hon-
um að sér og kyssti hann. Filippus reyndi
að byrja á ræðunni, sem hann hafði æft:
„Faðir minn, ég hef syndgað. Ég er ekki
lengur þess verður að heita sonur þinn."
Komið með hið besta
En faðir hans hlustaði ekki á hann. Tár-
in streymdu niður eftir kinnunum. Hann
fór úr yfirhöfn sinni og vafði henni utan
um drenginn sinn. „Leyfðu mér að koma
heim og vinna sem einn af daglauna-
mönnum þínum," sagði Filippus en faðir
hans hlustaði ekki á hann.
Faðirinn kallaði á þjóna sína. „Komið
fljótt með hina bestu skikkju handa hon-
um og segið þjónununum að fara að und-
irbúa veislu.” Áður en Filippus gat hreyft
nokkrum andmælum, var pabbi hans bú-
inn að ýta honum á undan sér inn í húsið.
Um kvöldið var haldin veisla. Faðir
hans bauð nágrönnunum og senn ómaði
tónlist, söngur og hlátur um allt húsið.
Jesús sagði þessa sögu til að sýna fram
á, hvernig Guð kemur fram við þá sem
hafa syndgað og snúa sér aftur til hans.
Við höfum heyrt þrjár sögur um, hvernig
Guð kemur fram við fólk sem er á villi-
götum. Þið munið að húsmóðirin leitaði
að peningnum (sem vissi ekki að hann
var týndur) og hirðirinn leitaði að lamb-
inu (sem var týnt en rataði ekki aftur
heim).
í sögunni um glataða soninn fór faðir-
inn (sem táknar Guð) ekki til borgarinnar
til að knýja son sinn til að koma aftur
heim. Sonurinn vissi að hann var á villi-
götum og hann rataði líka heim aftur.
Faðirinn knúði hann ekki til að koma
heim og faðirinn mun ekki láta okkur
elska sig og hlýða sér. En faðirinn — sem
táknar Guð — var að bíða eftir syni sínum
og að gá að honum. Og þegar hann sá Fil-
ippus, hljóp hann til hans. Hann þrýsti
honum að sér og kyssti hann. Og svo hélt
hann veislu til að sýna hve feginn hann
var að sonur hans var kominn heim aftur.
Sérstakt verkefni: Gefið hverju barni blað
og blýant. Látið það teikna mynd af ein-
hverju, sem sonurinn fékk, þegar hann kom
heim. Kannski viljið þið skipta bömunum í
smáhópa svo að auðveldara sé fyrir börnin
að láta sérdetta eittthvað í hug. Biðjið síðan
hópforingjana að deila hugmyndunum með
öllum hinum.
Aöventfréttir 1. 1990