Aðventfréttir - 01.10.2009, Blaðsíða 6

Kristileg Menntun
Eftir Þröst B. Steinþórson
„Flýttu þér!“
„Þú verður að fela hrúguna!“
,Jón er að koma!“
„Gerðu eitthvað í hvelli!“
Hópur nemenda var saman kominn í
anddyri stelpnavistarinnar á Hlíðardals-
skóla þegar við sáum Jón koma upp
tröppurnar. Við frusum öll þar sem við
stóðum því við vissum upp á okkur
skömmina og það var
enginn tími til að fjar-
læga hrúguna. Stór,
svört stígvél voru það
eina sem var handbært,
en þau gátu ekki hulið
strákapör okkar. Hvíta
sykurblandan virtist æpa
á okkur, en blandað við
sykurinn var saltpétur
og brennisteinn, tilbúin
til vandræða.
Hugmyndin hafði verið að útbúa smá
bombu til að sprengja upp í heiði, en
við gátum ekki fengið öll efnin sem
þurfti, svo leifarnar voru settar á gólfið
í stúlknavistinni til að brenna á stein-
gólfinu og skapa reyk. Nú vorum við í
vondum málum.
Jón gekk upp tröppurnar af mikilli
reisn og var yfirvegaður asi á honum.
Okkur fannst við liggja berskjölduð á
miðju gólfinu, en stóðum frosin og graf
alvarleg. Þorðum varla að anda.
„Góðann daginn krakkar mínir“ Jón
ávarpaði okkur með sínum vanalega
virðuleik um leið og hann fiktaði í
lyklunum sínum. Okkur til undrunar
tók hann svo sveig til vinstri utan um
hvítu hrúguna okkar. Er hann opnaði
veggtöfluna og breytti nokkrum til-
kynningum mátti heyra saumnál detta.
Það var ekki fyrr en skólastjórinn hafði
gengið áfram að útihurðinni, lokað
henni, og gengið burt, að við drógum
andann léttar. Jón sá ekki handaverk
okkar, svo við gengum að hvítu
hrúgunni með eldspýtu í hönd.
Þær eru margar sögurnar sem hægt er
að segja frá Hlíðardalsskóla. Þegar
unglings piltar koma saman og eyða
dögum og vikum án umsjónar og
nærveru pabba og mömmu, er margt
brallað og fiktið vantar ekki. Einn setti
slökkvara á skólabjölluna á strákavist-
inni svo að við þyrftum ekki að vakna
snemma að morgni. Aðrir fóru í vatns-
slag á vistinni, sprengdu kínverja, eða
settu af stað rakettur á ganginum. Svo
má ekki gleyma þegar rafmagn var
tengt við herbergin svo hægt væri að
hafa ljós á kvöldin, og tilraunir til að
hlusta á útvarp eða önnur tæki sem
framleiddu tónlist. Minningarnar eru
margar, og framkalla ýmist bros eða
angist þegar reynslunnar eru rifjaðar
upp.
Þó brallið hafi
ekki vantað hjá
okkur unga fólkinu,
hugsa ég til baka og
dáist að kennurum
og starfsfólki sem
helguðu sig
þjónustu og kennslu
svo að við gætum
lært í kristilegu um-
hverfi. Stundum
getur það litið út fyrir að slíkar fórnir
séu unnar til einskins, og það er auðvelt
að spyrja hvort fórnir margra helgra
manna og kvenna hafi skilað sér. Það
þarf æðri köllun til að kennarar gefi sig
alveg í starf Guðs og séu tilbúin að
fórna tíma, fjölskyldu, og veraldlegum
auði. Stundum heyri ég foreldra efast
um fjárhagslegt gildi kristilegrar mennt-
unnar og kjósa að fjárfesta í fast-
eignum, farartækjum eða ferðalögum í
staðinn. Foreldrar þurfa mikla trú til að
fjárfesta takmarkað fjármagn í kristi-
legri menntun barna sinna. Ég er sann-
færður um að þessar fórnir kennara og
foreldra, eigi eftir að skila sér ríkulega
og að við munum sjá árangur af erfiði
okkar þegar upp er staðið á efsta degi.
Þegar börnin mín fæddust, var það ein-
lægur ásetningur minn að gefa þeim
tækifæri til að
sækja bestu skól-
ana. Það er að
segja, skóla sem
voru byggðir á
orði Guðs og voru
reknir af einstakl-
i n g u m s e m
helguðu sig Guði
og voru tilbúnir að
fórna sér fyrir Jesú Krist. Það er ekkert
eins þýðingarmikið í þessu lífi og
börnin okkar, og fátt sem við getum
gert sem hefur eins afdrifarík áhrif á
þau og að setja börnin okkar í kristilega
skóla.
Það getur verið ákaflega kostnaðar-
samt að borga skólagjöld, og þegar
harnar í ári er það eðlilegt að skera
niður útgjöld sem virðast ónauðsynleg.
En er Kristileg menntun ónauðsynleg
útgjöld? Hvernig er hægt að ákvarða
gildi hjálpræðis og eilífðar? Ef kristileg
menntun stuðlar að hjálpræði, er þá
ekki sjálfkosið að senda börnin þangað
og skera niður einhver önnur útgjöld
hvað sem það kostar?
Það reyndi mikið á trú okkar þegar
ég þjónaði sem prestur í Parkersburg,
West Virginia. Eiginkona mín, Jónína,
stundaði framhaldsnám við Andrews
University í Dayton, Ohio. Eldri sonur
minn, Hjalti, var við nám á Southern
Adventist University, Hilda og Heiðar
voru á Spring Valley Academy, og
Hrefna var í barnaskólanum okkar í
Parkersburg. Öll voru þau í safnaðar-
skólum með tilheyrandi kostnaði.
Mánaðarleg skólagjöld voru miklu
hærri en tekjur mínar, og við gátum
engan veginn látið dæmið ganga upp.
En við vorum staðráðin í því að setja
kristilega menntun fyrir allt annað, og
þegar upp var staðið var trú okkar og
helgun launuð. Allir luku námi sínu, og
reikningarnir voru greiddir.
En hvers vegna var þetta svo þýð-
ingarmikið fyrir okkur? Af hverju var
ég svo ákveðinn í að kristileg menntun
væri best, og þýðingarmest? Þegar litið
er á grundvöll menntastefnu opinberra
skóla, kemur í ljós að hún byggir á
grundvelli þróunarkenningar. Guð er
ekki undirstaðan, synd er ekki skil-
greind, og Jesús er ekki frelsari manna.
í staðinn er það sá sterki sem kemst
áfram. Þróun og kristin trú
hafa ekkert sameiginlegt.
Þetta eru tveir alls ólíkir
pólar, og það er ekki hægt
að samræma þá. Orð Guðs
byggir á þeirri forsendu að
Guð er skapari himins og
jarðar, og að þessi Guð er
frelsari okkar sem mun senn
koma aftur. Ef þú tekur
sköpun frá Guði, þá er Guð Biblíunnar
ekki lengur til. Þá er Guð Biblíunnar
aðeins sögusagnir og skáldskapur, hlið-
stæður Islendingasögum og Ásatrú.
Ég vil að börnin mín læri um Guð,
skapara himins og jarðar, frá blautu
barnsbeini. Ég vil að þeim verði kennt
6
AÐVENTFRÉTTIR • OKTÓBER 2009