Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 57

og dró hana að sér: „Kysstu mig nú
og viðurkenndu að þú sért ánægð yfir
að vera mín“.
„Nei, nei, ég vil ekki kyssa þig“,
sagði Joan og hjarta hennar sló ótt og
títt. „Ó, slepptu mér, það er skömm
að því fyrir þig að reyna að notfæra
þér kringumstæðurnar á þennan hátt.
Það er skammarlegt!“
Með sjálfri sér vildi hún gjarnan gefa
eftir, en stolt hennar hafði yfirhöndina.
Hún hafði á tilfinningunni, að Hilary
væri með látalæti, reyndi að lokka hana
til að viðurkenna að hún elskaði hann,
aðeins til að hlæja að henni á eftir og
hefna sín þannig fyrir það sem skeði
á Bora Bora. Eðli sínu samkvæm, neit-
aði hún að viðurkenna að hún væri
sigruð. Hún óttaðist að verða hædd og
smáð á eftir.
„Allt er leyfilegt, þegar um ást er að
ræða, Joan. I stríði og ást er allt leyfi-
legt“, sagði Hilary hlæjandi. „Ég að-
vara þig fyrirfram, ég ætla mér að nota
öll ráð“.
Hann sleppti samt höndum hennar
og stóð á fætur. Svo tók hann sígar-
ettuveskið upp úr brjóstvasa sínum og
fékk sér sígarettu.
„Hvað segir þú um dálitla göngu-
ferð?“ spurði hann og var aftur full-
komlega rólegur. „Ég lofaði að sýna
þér nokkra fegurstu blettina hér í ná-
grenninu, og það er varla ætlun þín að
dvelja á svölunum allan daginn".
„Það er kannske rétt að taka sér lít-
inn göngutúr", sagði Joan eins og ekk-
ert hefði í skorizt, þótt hún hefði enn-
þá hjartslátt.
En hún hafði fullkomið vald yfir
sér aftur, þegar þau litlu síðar gengu
niður breiðan, skuggsælan stiginn, sem
lá frá húsinu til þorps hinna innfæddu.
Þetta þorp var eitt gríðarstórt, hom-
laga hús, með stráþaki, og í kringum
það voru allavega löguð smáhreysi. Bak
við það var hávaxinn pálmalundur og
framan við var grasflöt, sem náði al-
veg niður að ströndinni. Ut úr kofun-
um þyrptust hópar af hálfnöktum kon-
um og körlum með allsnakin börn.
Fólkið kom til að hylla húsbónda sinn
og glápa með undrun og aðdáun á Jo-
an. Ljótur og hrukkóttur innfæddur
maður, ákaflega tatoveraður í andliti,
hneigði sig djúpt fyrir Joan. Hilary
sagði henni að þetta væri höfðinginn,
sem væri að bjóða hana velkomna til
eyjarinnar. Höfðinginn masaði heilmik-
ið og gerði henni skiljanlegt með bend-
ingum, að allt sem hún sæi hér stæði
henni til afnota.
Ungu stúlkurnar komu með blóma-
kransa, sem þær hengdu um hálsinn á
Joan. Hilary var einnig -skreyttur á
þennan einfalda en fallega hátt.
„Þú myndir stokkroðna, Joan, ef þú
skildir hvað þeir eru að segja“, sagði
Hilary og hló.
„Hvað segja þeir?“ spurði Joan for-
vitin.
„Þeir láta í ljós ósk sína að þú eign-
ist mörg börn og verðir alltaf fögur í
augum manns þíns“, svaraði Hilary og
hló aftur, er hann sá að Joan stokk-
roðnaði.
„Það var andstyggileg ósk“, sagði Jo-
an, ergileg yfir að hafa spurt. „Við
skulum fara. Ég get ekki þolað að láta
glápa svona á mig, og margir karlmann-
anna eru hræðilegir ásýndum. Þeir eru
viðbjóðslegir".
HEIMILISRITIÐ
55