Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 59

Hilary andvarpaði og ljóminn í aug-
um hans dofnaði.
„Ég minnist þess að hafa sagt þér,
að Muava væri sambland af himnaríki
og helvíti", sagði hann eftir langa þögn.
„Það er á þínu valdi hvort það verður
fyrir þig. Eigum við að halda áfram
göngunni?"
IX
Hákarl
BÆÐI voru þögul um stund. Joan
titraði og vissi ekki hvað hún ætti að
segja. Henni varð hvað eftir annað
hugsað til þess, hvort Hilary væri með
réttu ráði, eða hvort hin kynlega fram-
koma hans væri þáttur í ákveðnum
ráðagerðum. Hún gaf honum homauga
og sá að hann skálmaði eins og hugs-
unarlaust áfram og brosti þunglyndis-
lega.
„Bara að ég gæti lesið hugsanir hans“,
sagði Joan við sjálfa sig.
„Þarna fyrir handan er kaffiakur
minn. Lengra í burtu sérðu appelsínu-
lundinn", sagði Hilary litlu síðar, ró-
legur eins og ekkert hefði í skorizt.
„Muava er svo frjósöm eyja, að það er
næstum ómögulegt að fá þá innfæddu
til að vinna. Þegar maður getur búið
húsaleigufrítt og þarf ekki annað en að
rétta höndina út, ef mann langar í eitt-
hvað að borða, og það er ekkert tril, sem
heitir peningar, er engin meining í að
vinna“.
„Það get ég vel skilið", sagði Joan
umhugsunarlaust, en með sjálfri sér var
hún reið yfir því, að hann skyldi geta
Iátið sem ekkert hefði skeð.
„Maður skyldi ætla, að á slíkri eyju
lifðu íbúarnir í hamingju og friði og
undu glaðir við sitt“, hélt Hilary áfram.
„Eigi að síður berjast þeir oft innbyrð-
is. Enginn af mínum mönnum vogar
sér langt inn í frumskóginn, af ótta
við að verða drepinn úr launsátri. Þeir
hafa alltaf framverði, sem eiga að að-
vara þá ef ættflokkamir inni á eyjunni
undirbúa sig til árásar á þorp okkar,
en það hafa þeir gert nokkmm sinn-
um“.
„Mig minnir að þú segðir mér eitt-
hvað um það fyrir nokkmm mánuð-
um“, sagði Joan. „Fyrst Muava er
svona hættulegur staður, furðar mig
enn meira á því, að þú skulir hafa flutt
mig hingað, aðeins til að fullnægja hé-
gómagimd þinni".
Hilary leit snöggt á hana, og hún sá
að þessi athugasemd hafði hæft í mark.
Hann blóðroðnaði og beit saman vör-
unum.
„Mig minnir líka að þú segðir einu
sinni, að lífið væri ekki þess virði að lifa
því, ef því fylgdu engar hættur", svar-
aði hann.
Afmr ríkti þögn milli þeirra um
smnd, meðan þau gengu rólega gegn
um hið undurfagra hitabeltislandslag.
Loftið var þungt og mettað ilmi alls-
konar blóma, sem skrautlimð fiðrildi
flögruðu á milli. Þetta var allt ólýsan-
lega fagurt, en þótt Joan elskaði fegurð,
var hún ekki í skapi til að njóta henn-
ar eins og nú stóð á.
„Það er hræðilega heitt“, sagði hún
loks, er þögnin var farin að verða henni
þreytandi. „Ég er þreytt. Finnst þér
HEIMILISRITIÐ
57