Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 27

verðarboði, svo að ég verð að
fara að hafa mig til.“
„Bíddu augnablik,“ sagði
Hugh. „Hvar á það að verða?
Og hverjir verða þar? Ég held
annars að ég hefði gaman af
að koma með, í tilefni af því,
að þetta er fyrsta kvöldið mitt
heima. Fólkið mun væntanlega
ekki hafa neitt á móti því, að
þú takir eiginmanninn þinn
með þér, svona til tilbreyting-
ar?“
Nancy horfði steinhissa á
hann.
„Nei, ekki býst ég við því,
jafnvel þótt nærvera þín raski
röðinni------En ef þig langar
mjög mikið til þess að koma
með, þá skal ég hringja til
þeirra — þau geta kannske út-
vegað dömu handa þér.“
KVÖLDIÐ var engin sigur-
hátíð. Hugh var íþyngt með
konu nokkurri, að nafni frú
Curtiss, en samvizkusamlegar
tilraunir hennar til þess að
halda uppi samræðum við hann,
fengu aðeins daufar undirtekt-
ir. Hann langaði eingöngu til
þess að tala við Nancy, en Dick
Forrest virtist hafa algert
einkaleyfi á henni þetta kvöld,
og — að því er bezt varð séð,
féll henni það ágætlega.
Fyrst borðuðu þau miðdegis-
verð. Allir voru mjög vingjam-
legir við Hugh, en samræðum-
ar snerust að mestu leyti um
menn og málefni, sem hann
kannaðist ekki nokkurn skap-
aðan hlut við. Því næst fóru
þau í leikhúsið, þar sem Hugh
var klemmdur niður á milli frú
Curtiss og einhverrar annarr-
ar konu.
Hann gaf leikritinu ekki mik-
inn gaum, hann var alltof önn-
um kafinn við að reyna að
koma skipulegu samhengi í
hugsanagang sinn. Það einasta,
sem hann var nokkurn veginn
fullviss um, var það, að hann
var nú í versta skapi, sem hann
hafði verið í — 1 mörg ár.
Nancy var eiginkonan hans, og
hann skyldi svei mér sjá um
það, að hún og þessi náungi,
Forrest, skyldu fá að minnast
þess.
LOKSINS var kvöldið liðið
og Hugh og Nancy héldu heim.
Það logaði í arninum, og á
bakka á borðinu voru smurðar
brauðsneiðar, viský og sóda-
vatn.
„Viltu svolítið sódavatn,
Nancy?“
„Nei, þakka þér fyrir.“
Hann hellti sér í viskýglas.
Þau þögðu bæði nokkrar mín-
útur. Hugh fannst aðstaðan vera
talsvert erfið. Hvað hafði hann
í rauninni að álasa henni fyrir?
HEIMILISRITIÐ
25