Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 43

var fullt örvæntingar og gerði
mig smeykan.
Eg sá hann næst eftir tvö og
hálft ár. Hann var orðinn stúd-
ent og ætlaði til New York. Eg
nam byggingarlist í Ivarlotten-
borg og var afar ástfanginn af
eina kvennemanda bekkjarins.
Eg minntist á Lenu við hann.
„Ja, guð má vita, hvað orðið er
af henni. Skrítið, hverju maður
getur fundið upp á, þegar maður
verð'ur ástfanginn á þessum
aldri. Já. ég man vel eftir Lenu,
Eiríkur. Hún var yndisleg!“
Ég fylgdi honum um borð
daginn eftir og um kvöldið fór
ég í Konunglega leikhúsið' á-
samt eina kvennemanda bekkj-
arins. Loftdísin var sýnd. Aðal-
danshlutverkið lék ný stjarna —
læna Thomsen.
Þegar ég sá hana á sviðinu,
minntist ég kvöldsins í riddara-
salnum í Taarnborg, þegar hún
dansaði í ljósbjarmanum, sjálf
logi, sem blossaði til lífs í mvrkr-
inu. Hún hafði brugðizt Páli —
og það hafði án efa verið sárt —
en hún hafði hinsvegar ekki
brugðizt því bezta í sjálfri sér.
ENDIR
Bezt að hætta við það
Piltur oct stúlka höfðu lengi verið
trúlofuð. Hvað eftir annað höfðu þau
ákveðið brúðkaup sitt, en alltaf hafði
það farizt fyrir af óviðráðanlegum or-
sökum. Loks sagði pilturinn við unn-
ustu s!na, að hann væri ákveðinn í því
að hætta við að giftast henni. Stú'.kan
an varð mjög hrygg og spurði:
„Hvað segirðu! Og hvers vegna viltu
ekki giftast mér“?
„Vegna þess að ég hef hugsað um það
og komist að þeirri niðurstöðu, að það
væri bezt að hætta við það“.
„Jú, jæja“, sagði hún. „En þetta verð-
ur mér mikill álitshnekkir, ef bað berst
út að þú hafir sagt mér upp. Sennilega
þorir þá enginn að biðja mín framar. Þú
gerir nú þá bón mína að láta það líta út
eins og ég hafi sagt þér upp. Við skul-
um !áta lýsa með okkur og fara í kirkj-
una. Þegar svo presturinn spyr, hvort
bú viliir taka mig fyrir eiginkonu, þá
verður bú að segia „já“, en þegar svo
kemur að mér, þá svara ég neitandi".
Pilturinn féllst á þetta. Brúðkaups-
dapurinn rann uoo, op mikill mann-
söfnuður var kominn til kirkju. Prest-
urinn lapði hinar veniulegar spumingar
fvrir brúðgumann og hann svaraði beim
játandi. Svo sneri presturinn sér að brúð-
urinni op laeði snuminear handbókar-
innar fvrir hana. Brúðurin svaraði beim
þá játandi. hátt og skýrt, svo að heyrðist
um alla kirkjuna.
Brúðeuminn sneri sér að henni, reiður
miöe oe saeði: „Hvað voearðu bérl? Þú
varst búin að lofa bví að svara neitandi".
„Tá, alvee rétt“, svaraði hún eins oe
ekkert væri um að vera. „En ée hef
huesað um bað og komist að beirri nið-
urstöðu, að það væri bezt að hætta við
það“.
HEIMILISRITIÐ
41