Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 46

öllum hugsanlegum náðargjöf-
um!
Hún duldi heldur ekki mein-
ingar sínar hvað þetta snerti.
Hún var afgreið'slustúlka hjá
vefnaðarvörukaupmanni og
hreint ekki neitt yfir sig greind,
heldur eins og ungar stúlkur eru
að öllum jafnaði. Edgar þótti af-
ar vænt um hana .. . en hann
sagði við sjálfan sig, að þegar
hann yrði orðinn heimsfrægt
skáld, þá myndi henni reynast
nógu erfitt að fylgjast með!
„Er honum alvara með þig?“
spurði móðir Tdu, og Ida sór og
sárt við lagði, að Edgar væri al-
vara, en hélt því hins vegar fram,
að hún yrði að undirbúa sig bet-
ur, áður en þau gætu látið af
trúlofun eða giftingu verða.
Það var þegjandi samkomu-
lag, að Edgar kæmi í eftirmið-
dagskaffi á hverjum sunnudegi.
A þriðjudögum bauð hann Tdu
gjarnan með sér í kvikmynda-
hús til þess að sjá nýjustu kvik-
mynd, og á fimmtudagskvöld-
um sótti hún hann, þegar hann
hafði verið í þýzkutíma, og þá
fóru þau á skemmtigöngu sam-
an.
En hann talaði ekki um gift-
ingu . . . heldur ekki þegar hann
fékk launahækkun. Og Ida hefði
fremur viljað láta steikja sig yf-
ir hægum eldi en að taka málið
á dagskrá að fyrra bragði.
Enda þótt hún reyndi að stilla
sig, gat hún ekki að því gert, að
stundum var hún í slæmu skapi.
Stöllur hennar við verzlunina
höfðu getið' sér þess til, hvað að
henni amaði, og fengu með-
aumkun með henni — en sízt af
öllu gat hún til þess hugsað að
vera tilefni til meðaumkunar
annarra.
Edgar til afsökunar er rétt að
geta þess. að hann var svo upp-
tekinn af sjálfum sér, að liann
veitti ekki neinu siíku athygli.
Hann hafði allt of miklar á-
hyggjur af sínum eigin málefn-
um til þess að honum væri
mögulegt að bæta áhyggjum Idu
þar við á nokkum hátt. Það er
ekki léttbært fyrir verðandi
skáld að eiga stóra skúffu, fulla
af sonnettum, sem ógerningur er
að ljúka við, og það er líka af-
skaplega raunalegt að taka aftur
við þeim. sem maður hefur loks-
ins verið svo lánsamur að full-
gera, endursendum frá útgefend-
unum ásamt „því miður“!
Auðvitað var honum kunnugt
um, að afburðamenn eiga alltaf
við ákveðna erfiðleika að etja —
tökum t. d. þrengingar hins unga
Werthers — og vissulega varð
Shakespeare að þola sitt af
hverju!
„Ég skal sannarlega fá nafn
mitt skráð við hliðina á þeirra
nöfnum!“ hugsaði Edgar hrif-
44
HEIMILISRITIÐ