Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 26

tekið til hinnar fálegu skilnaðar-
stundar þeirra. En hann var eigi
að síður móðgaður. Hún hefði
svo mætavel — þrátt fyrir allt
— getað komið.
Vinnustúlkan, er opnaði fyrir
honum, sagði honum, að frúin
hefði komið heim fyrir hálf-
tíma og væri nú að hafa fata-
skipti. í þeirri fávíslegu von,
að Nancy myndi sýna sig, eyddi
Hugh tíu mínútum í að hagræða
hafurtaski sínu. En hún sýndi
sig ekki. Loks gafst hann upp á
biðinni, gekk hægum skrefum
upp stigann og bankaði á svefn-
herbergisdyrnar hjá henni.
„Kom inn,“ hljómaði hin glað-
lega og kunnuglega rödd Nancy.
Hugh opnaði dyrnar og gekk
inn.
Nancy sat fyrir framan
snyrtiborðið og var að laga hár-
ið á sér. Þegar hún sá í spegl-
inum, hver kominn var, þá sneri
hún sér við.
„Góðan daginn, Hugh — jæja,
þar ertu loksins kominn! Hvern-
ig gekk ferðin?“
í fyrsta skipti sá Hugh nú,
að eiginkona hans var ákaflega
fallegur kvenmaður — fegurri
en nokkur kona, sem hann hafði
séð á ferðalagi sínu. Hann var
næstum búinn að gleyma,
hversu gullinhærð hún var, og
hversu hreinn og tær hörunds-
litur hennar var.
En hin kæruleysislegu orð
hennar kæfðu þrá hans fljót-
lega.
„Segðu mér eitt, Nancy,“
sagði hann, „af hverju mættirðu
mér ekki til þess að taka á móti
mér? Fékkstu ekki skeytið?"
„Mér þykir þetta hræðilega
leitt, Hugh,“ svaraði hún. „Ég
myndi líka hafa komið, en Dick
Forrest — einn góðvina minna,“
útskýrði hún í flýti, þegar Hugh
leit spyrjandi á hana — „átti
að ríða nýjum hesti í fyrsta
skipti í dag. Og af því mátti ég
alls ekki missa.“
Hann gat ekki litið af henni.
Hún hafði þroskazt — var orð-
in öruggari í fasi og framkomu.
Það var ekki orðið mikið eftir
af hinni feimnu, hlédrægu
stúlku, þar sem Nancy var.
„Nú-já,“ sagði hann, „en þeg-
ar maður hefur verið fjarver-
andi allan þennan tíma, hefði
það óneitanlega verið vingjam-
legt að sjá kunnugt andlit, of-
urlítið fyrr.“
„Elsku bezti, Hugh, ég hafði
alls ekki hugmynd um að þú
myndir taka þessu þannig. Mér
þykir það afar leitt — ég hefði
náttúrlega átt að hugsa nánar
út í þetta. En Hugh — þú verð-
ur að fyrirgefa þó að ég reki
þig á dyr, þótt þú sért nýkom-
inn, því eftir þrjú kortér þarf
ég að vera mætt í síðdegis-
24
HEIMILISRITIÐ