Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 48

. .. en þeim mun meiri skilning
hafði hún á kossum Edgars!
„Er nokkuð að, Edgar?“
spurði hún kvíðafull. „Nokkuð
í sambandi við verzlunina ... ?“
„Ekki vitund!“ svaraði hann
og reyndi að vera eins rólegur og
blátt áfram í málrómnum og
frekast var unnt. „Eg þarf bara
að' tala við einn viðskiptavin
okkar á heimleiðinni“.
„I kvöld?“ spurði hún og gat
ekki dulið vonbrigði sín.
„Já . . . það er ómögulegt að
hitta hann á öðrum tímum“.
„Jæja . . . það gerir annars
ekkert til!“ svaraði hún vask-
lega . . . og hún deplaði augun-
um til þess að fjarlægja tárin,
áður en Edgar tæki eftir þeim.
Hún hafði í sannleika sagt hlakk-
að til þess að fara í hina venju-
legu skemmtigöngu með Edgari.
„Þú verður varla mjög lengi!“
hélt hún vongóð áfram. „Eg get
beðið eftir þér niðri á götunni á
meðan!“
Edgar svaraði vitanlega, að
það væri ákaflega fallega gert af
henni . . . í hjarta sínu óskaði
hann þess helzt af öllu, að' hún
væri ekki nándar nærri svona
elskuleg . . . fyrir þá sök varð allt
saman dálítið erfiðara viðfangs.
„Þú ert vonandi ekki þreytt?“
spurði hann, en hún svaraði með
því að þrýsta hönd hans ástúð-
lega.
Það tók aðeins stuttan hálf-
tíma að ganga frá verzlunarskól-
anum og út í Bloomsbury, þar
sem Browne átti heima. Þau töl-
uðu ekki margt saman á leiðinni,
því að Edgar dvaldi með hug-
ann við það, sem hann ætlaði að'
segja við Svlvester Browne.
Browne var skáld . . . rcglalegt
skáld. Annars kærði Edgar sig
ekki svo mjög um þessi núlif-
andi, nútíma skáld ... en
Browne var undantekning!
Edgar sá í anda, hvernig hann
ætlaði að draga Ijóð sín upp úr
vasanum, með borginmannleg-
um, ofurlítið fjarrænum svip. Þá
myndi Browne spyrja: „Hvað er
þetta . . . ljóð?“
Síðan mjmdi hann lesa þau yf-
ir, og síð'an rnyndi ... já ...
annað hvort myndi Browne lýsa
því yfir, að Edgar væri full-
þroska skáldséní, og hann skyldi
sannarlega þvinga forleggjarann
sinn til þess að gefa öll ljóðin út
í skrautútgáfu, . . . eða þá að
Browne myndi hallast að því, að
hann — nefnilega Edgar —
skorti aðeins herzlumuninn til
þess að geta talizt mesti snilling-
ur aldarinnar, og síðan myndi
hann greiða sex mánaða námsför
fyrir hann til Italíu.
Edgar var svo fullkomlega á
valdi þessara dagdrauma sinna,
að liann gleymdi alveg Idu, er
gekk við' hliðina á honum ...
46
IÍEIMILISRITIÐ