Heimilisritið - 01.08.1950, Blaðsíða 15

Lanvin var faðir minn. Þér
kannist við hann, vænti ég?“
„Ó, nei, því miður. . .. Ég
kann nefnilega mjög lítið í
frönsku".
„En hann hefur verið þýdd-
ur“.
„Jæja“. Hún gat ekki svarað
eða sagt neitt um stund, og
þögnin virtist allt of löng.
„Þér eruð mjög enskar, og
mjög skemmtilegar. Eg geri ráð
fyrir, að mér myndi þykja mjög
gaman að sjá yður oftar“, sagði
hann skyndilega. „Mætti ég hafa
þá ánægju að sýna yður Parísar-
borg?“
„Já, fyrir alla muni“, sagði
hún og var óðamála; og þar með
hófst hin ógleymanlega ferð
þeirra um kirkjurnar, söfnin og
aðra minningarstaði Parísar, svo
sem lög gera ráð fyrir.
Eftir að hafa þérazt í nærfellt
þrjá sólarhringa, urðu þau þess
skyndilega vör, að þau voru far-
in að' þúast; og þá sagði herra
Lanvin henni alla ævisögu sína,
allt um hið misheppnaða hjóna-
band sitt, og kyssti hana síðan
á ennið; en næstu nótt gat hún
ekki annað en grátið, hans
vegna, og fór nú að líta á allt
þetta frá algjörlega nýjum sjón-
arhóli.
Næsta kvöld fór hann með
hana í Montmartre, gamla lista-
mannahverfið, og þau dönsuðu
undir berum himni, vangadans;
skemmtileg, mislit ljós skinu á
þau ofan úr trjánum. Henni varð
mjög heitt og kalt á víxl af allri
þessari nýstárlegu reynslu og
gat ekki á sér setið að hugsa sem
svo, að allir væru að’ horfa á þau.
Hún reyndi að gera honum ljóst,
að hún væri „une femme seri-
eyse“, en herra Lanvin hló, og
þá sá hún, að allir dönsuðu
vangadans og sumir voru jafnvel
að kyssast úti á miðju gólfinu.
„Þannig er lífið“, hugsaði hún
og fannst yndislegt að vera kom-
in til Parísar og byrjuð að lifa
lífinu.
Fiðluleikari í ermavíðri silki-
blússu kom að' borðinu þeirra og
spilaði yndislega rómantíska ást-
armúsík fyrir þau tvö. Þau
drukku vín og horfðu inn í augu
hvors annars; og henni varð
ljóst, að hún var ástfangin; og
að herra Lanvin var yndislegur
maður; og að lífið var dásam-
legt; og hún óskaði þess eins, að
stelpurnar, sem unnu með henni,
væru komnar til þess að sjá,
hvað henni leið vel.
Eftir þetta kvöld var París
auð'vitað himnesk borg. Allar
þessar kirkjur voru yndislega
dularfullar, höggmyndirnar ljóð-
rænar; og frægir staðir, svo sem
kirkjugarðar og minnismerki,
voru skáldleg fyrirbæri, óvið-
jafnanleg. Og um þessa staði
HEIMILISRITIÐ
13