Læknablaðið - 01.11.1920, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ
167
niður fyrir honunr hvaS hann skyldi gera og hvernig, en hvaS sem á
gengi, mætti hann aldrei láta þaíS farast fyrir, sem
fyrir var lagt. Þegar fyrsta létta viSfangsefniS haföi tekist vel,
færöi eg mig smám saman upp á skaftiö, og valdi þyngra og þyngra.
Þessi aSferS getur áreiSanlega komiS aS góSu gagni, en læknirinn þarf
þá aS geta fylgst grandgæfilega meS sjúklingnum, helst talaS viS hann
1—2svar á viku, og er erfitt aS greina sundur, hve mikiS er aS þakka
stöSugri suggestio læknisins og hvaS æfingunni einni. —
Okkar erfiSa land er fult af andlega voluSum mönnum, sem hafa bogn-
aS eSa brotnaS í hryggspennu lífsins. Læknirinn getur oft rétt
þ e i m h j á 1 p a r h ö n d, en hún er ekki' innifalin í því, aS skrifa hysteri
sem diagnosis og afhenda ónýtt lyfjaglas. ÞaS þarf aS leggja alúS viS
þessa sjúklinga flestum fremur, lifa sig* inn í þeirra eymdarkjör og ástæS-
ur, ástand alt og hugsunarhátt. í aSra röndina þarf læknirinn aS vera
þeim trúr og hollráSur vinur, í hina voldugur húsbóndi, sem þeir hlýSi
og treysti skilyrSislaust. Ef læknirinn kann aS snúa sinni snældu, þá hefir
hann ánægju af slíkum sjúklingum.
Eg hitti eitt sinn á læknisferS stúlku, sem legiS haf'Si rúmfðst í 3 ár, aS
mig minnir. Hún var á hreppnum. Margskonar umkvartanir, mikil viS-
kvæmni, erfitt skap, fölt og vesællegt útlit. Eg dreif hana niSur á spítala.
Þar kemst hún á fætur eftir skamman tíma og sýndist sjálfbjarga, er hún
fór þaSan. SíSan frétti eg ekki til hennar. Rétt eftir aS eg fluttist til
Rvíkur, kemur upp til mín kát og fasmikil stúlka og þakkar mér mjög
innilega fyrir góSa hjálp og meSferS. Eg varS aS spyrja hana aS nafni,
eins og vant er, því eg er fádæma ómannglöggur. Þar var þá komin stúlk-
an, sem í rúminu lá! Hún var viS verslun og undi sínum hag hiS besta.
Guðm. Hannesson.
Smágreinar og athugasemdir.
Ecclampsian. — ÞaS er vissulega gott ráS og nauSsynlegt, sem Stgr.
Matth. gefur í grein sinni um ecclampsia, þ. e. aS innræta ljósmæSrum
aS hafa gát á heilsu sængurkvenna síSasta hluta meSgöngutimans. ÓSar
en vart verSur viS verulegan bjúg eSa önnur einkenni ecclampsismus, þarf
aS athuga þvagiS, láta konuna leggjast í rúmiS og lifa á mjólk. Ef þessu
einfalda ráSi væri fylgt viS allar sængurkonur, myndu læknar
sjaldan sem aldrei sjá ecclampsia, og bættur væri skaS-
inn! Þó sjálfsagt sé, aS senda lækni þvagiS, geta yfirsetukonur fengiS
góSa hugniynd um eggjahvítu í því, meS því aS sjóSa þaS i litlu, litar-
lausu glasi (10—15 grm.), sem hita má meS varúS yfir lampaglasi. Eg
hefi oft gripiS til þessa ráSs á ferSalögum. Mér firist, aS hér sé aS ræSa
um mikilvægt mál, sem enginn læknir ætti aS vanrækja. — G. H.
Útrýming lúsa. Nýlega spurSi einn framfaramaSur í Rvík mig aS því,
hvort ekki væri tiltækilegt, aS hefja herferS gegn lúsinni í landinu, og