Læknablaðið - 01.02.1924, Qupperneq 4

LÆKNABLAÐIÐ
18
og alveg ætlaöi trú hiín aö kollryðjast hér um árið, þegar Bingel i Braun-
schweig þóttist sjá næstum álika góðan árangur af hestaserum og venju-
legu antitoxisku serum. (Dánartalan var 10,5% jieirra barna er fengu
hestaserum, en 10% var dánartala hinna). Hann gaf 466 börnum hið fyrra,
en 471 hið síðarnefnda. (Þeir eru ekkert hissa á að experimentera Þýsk-
ararnir j). Þetta benti á, að antitoxiska serumið heföi engin sérstök heilla-
vænleg- áhrif, heldur væri um „artsfremde Serumwirkung" að ræða, eða
m o d'er.ne proteinterap i. Og þegar jafnvel gamli Strúmpell hall-
aðist á sömu sveif, ])á fanst mér svo hlyti að vera. (Sjá Strúmpell 21. útg.
1919 bls. 104 — „nach unseren eigenen hisherigen Erfahrungen halten wir
es fúr nicht unmöglich dass die Zukunft Bingel Recht geben wird Doch
sind natúrlich -weitete Untersuchungen abzuwarten").
III.
Haustið 1919 kyntist eg Ustvedt yfirlækni við Ullevaal og barnaveikis-
meðferð við hans spitala. Eg átti tál við hann um skoðanir Bingels og
dró mjög þeitra taum. En hann og varalæknir hans, Schönfelder, voru
báðir eindregið mótfallnir Bingel og kváðu hann allan villast. Einkum
var sú athugasemd þeirra þyngst á metunum, að Bingel hefði i trúleysi
sinu vanrækt að gefa nógu mikið antitoxin hinum þungt höldnu, og þar
af leiddi hve ótilhlýðilega há var dauðratala hans (10,5%).
Próf. Óluf Thomsen, sem eg talaöi viö í Höfn, var einnig ahdhverfur
Bingel og þá ekki síður próf, V. Bie. Allir voru á einu máli um, að
antitoxin væri alfa—omega og um að gera, að gefa mikið af því, þegar
alvara væri á ferðum.
Mér fanst eg vera þrátt fyrir þessa fræðslu í töluverðum vafa, eftir sem
áður. Þegar eg seinna las ritgerð próf. V. B i e: Serum beh. af Svælgdifteri,
Ugeskr. f. Læger 1921, nr. 30—31—32, s. 983, fanst mér margt athuga-
vert og nærri því absurdum við skoðanir hans, en sérstaklega þótti mér
keyra fram úr hófi hve miklu serum hann spýtti inn í vesalings 1)örnin.
10 ára stúlka fekk t. d. samtals 340,000 ónæmiseindir (I. E.) eða 850
cm.3 — þ. e. 85 venjulega serumskamta. Bai'nið dó þrátt fyrir þetta. En
stærsti skamtur sem Bie hefir gefið i e i n u, var 190,000 i. e. (eða nærri
50 glös). Það var kona, 32 ára, gravid. Henni batnaði.
IV.
N11 hefir U s t v e d t sent mér nýlega ritgerð eftir sig: Om store Doser
i Difteribehandlingen (Tidskr. for den norske Lægeforening, 1922, nr. 27).
Mér þykir vænt um að sjá, að Ustvedt telur óþarft að fara eins langt
og Bie, þó hann að vísu haldi enn fast við háa skamta. Einhver mesti
skamtur sem Ustvedt hefir gefið, voru 84000 i. e. á 2 sólarhringum — það
var kona, fárveik, sem kom á 4. degi sjúkdómsins. Hún fekk strax 16000
i. e. intramuskulært, og nokkrum klst. seinna 16000 intravenöst. Daginn
eftir fekk hún 20000 intramuskulært og 8000 subcutant. Daginn þar á
eftir fekk hún enn 16000 intramuskulært og enn Sooo subcutant.
Praktiserandi læknum ræður U. til að gefa þungt höldnum sjúkl. þegar
í stað 24000 intramuskulært (í nates) og síðan eftir 1 klst. 16000 intra-
venöst og IOOOO subcutant á tveim stööum.
Ué ségist nú sjaldan nota mínna en 6000—8000 i. e., jafnvel þó áð veik-