Læknablaðið - 01.05.1941, Blaðsíða 14

4«
LÆKN AIJ LAÐ I tí
nieð sania niillibili oí>- halda slikri
O
þcrapíu áfrani viku.tíma; síðan
heldur minni skammta. Árangur
sést venjulega greinilega innan
viku, og í þeim 10—20% til-
fella, sem ekki læknast af sulfan-
ilamidi, er ráðlegast að hætta við
kemoþerapíu í bili,- en reyna siðan
annað efni, t. d. Sulfapyridin, sem
nú er af mörgum talið betra gegn
gjnorrhoe. Skammtar af því eru
1 gramm tvisvar til sex sinnum á
dag, og það gefið eina til hálfa
aðra viku. Sulfanilamid virðist
verka bezt á subakut og kroniskan
gonorrhoe, þótt það sé og notandi
í akuta stiginu. Sulfapyridin virð-
ist verka jafnvel í akuta og kron-
iska stigi sjúkdómsins.
Uliron verkar á subakut og
kroniskan gonorrhoe. Cíefa skal 2
— 3 gr- daglega og aldrei leng-
ur en 10 daga í senn, og vart meir
en 20 grömm samtals. Kolmer1-)
vill ekki gefa meir en 12 gr. sam-
tals.
Sameiginlegt er öllum þeim
kemoþerapeutika, sem hér ræðir
um, að 10—20% gonórrhoe sjúk-
linga læknast ekkj í fyrstu lotu.
Bregðist eitt efni, er ráðlegt að
nota annað. Venjuleg lokal þera-
pia kemur til greina við resistent
tilfelli. en annars óþörf.
Dosering sulfanilamidsambanda
er og verður sennilega allmikið
vandamál og flóknara en svo, að
gefnar verði um það nokkrar ó-
frávíkjanlegar reglur. Læknar
þekkja hversu misjafnl. sjúklingar
reagera móti hverskyns lyfjum, og
þegar hér við bætist, að þessi sam-
böiul ertt oft notuð gegn sjúkdóm-
um, sem breyta tnjög mótstöðu-
krafti manna, enda oft fyrir hendi
hinar alvarlegustu intoxikationir,
sem sjúkdómurinn veldur. er það
skiljanlegt, að rtijög reyni á dóm-
greind læknisins í hverjn einstökn
lilfelli. Stundum er jafnvel erfitt
að greina milli intoxikationar af
völdum lyfs og sjúkdóms. Engan
þarf því að undra, þótt skoðanir
séu allskiftar um það, hve stóra
skammta þurfi að gefa. Flestuiú
mun svo farið, að þeir kjósi helzt
að fara varlega, er þeir nota ný
lyf, og er mönnum það ekki láandi.
Hinu má ekki gleyma, að tilgangs-
laust er að vera að píra í sjúkling
svo litlum skömmtum, að fyrir-
frani megi telja nokkurn veginn
víst, að engra verkana' sé af þeim
að vænta.
Eg fæ ekki annað séð, en að
mjög oft séu þessi lyf gefin í svo
litlum skömtum og svo langt á
milli einstöku inngjafa, að sára-
lítil líkindi séu til þess, að nokk-
urt gagn verði af. Sé indi-
cerað aö gefa sulfanilamid-
sambönd, er undantekuingarlaust
indiserað að gefa þau i þerapeut-
isk verkandi skömmtum, og stund-
um í mjög stórum skömmtum. T.
d. sulfapyridin við þungum men-
ingokokka meningitis.
Þegar þess er gætt, aö sulfanila-
mid ogsambönd þess eru einu lyfin
og oft eina þerapían, sem líkleg ev
til þess að koma að haldi við sjúk-
dómum, sem annars eru mjög
skæðir, virðist ekki vera vafamál,
að gefa veröi þau í fyllilega þera-
jieutiskum skömtum, jaínvel þótt.
því fylgi nokkur intoxikations-
bætta, þar eð auk þess næst greini-
lcga kliniskur bati á skömmum
tíma, venjulega 2—4 sólarhring-
ttm, ef hann þá fæst yfirleitt. Til-
tölulega litlir skamtar. einkum ei
þeir eru gefnir um lengri tíma, ertt
héldur eigi hættulausir, og þar við
bætist, að með slíkum lyfjagjöfum
geta menn glataö gulhuun tæki-
færum.
Þótt enn sé lítið kunnugt um
þaö, hvort sýklar, sem næmir eru