Læknablaðið - 01.08.1943, Blaðsíða 12

22
LÆKNABLAÐIÐ
3) á taugum, sem liggja í
vööva þá, sem stjórna still-
ingu 'Og lagi beina.
4) á böndum í fætinum viö
liðhlaup í fótarliöum (Lis-
franc’ Chopart’s eða talo-
calc, eru öll þessi liðhlaup
til þótt sjaldgæf séu.
III. Infectionir í beinum og liöum :
1) i venjulegar graftarígerðir
2) hægfara bólgur, langoftast
berklar en lues sést lika
3) polyarthritis
4) gonorrohiskur arthritis
kemur fyrir, venjulega
bráður.
IV. Lamanir af öörum ástæöum
en slysum og eru þar afleið-
ingar poliomyelitis ant. acuta
svo langsamlega algengustu
orsakirnar, að aðrar hafa vart
þýðingu.
Viö rannsókn á þessum sjúkl.
eru fyrst fáein atriði, sem maöur
þarf aö fá upplýst
I. vinnuhættir sjúkl., hvernig
áreynslan er á fæturna, hvort
sjúkl. hefir breytt um atvinnu
og liafi nú meiri gang og sér-
staklega hvort hann hafi nú
meiri stööur en áöur.
II. almenn heilbrigöi, hvort hann
hafi nýlega legið rúmfastur
eða farið aö fá óþægindin
eftir sjúkralegu.
III. hvort hann hafi þyngst mikið.
Síöan skoðar maöur sjúkl., er
þá þaö sem aðallega þarf að at-
huga:
I. gangur í skóm
II. skórnir sjálfir, lag þeirra og
slit. Væri hezt að sjúkl. kæmu
ætíð í gömlum skóm og gengn-
um en geymdu spariskóna til
annara tækifæra.
III. lag fótanna nakinna og hreyf-
ingar, þegar sjúkl. stendur í
þá.
1) valgusstilling
2) flatleiki
3) fráfærsla á framleist
Við þessa skoðun þarf sjúkl.
að standa með fætur samsiða
(paralell) og 10—15 cm. bil
á milli. En því þurfa fæturn-
ir að vera samsíða, að snúi
þeir inn á við eykst valgus-
stillingin, en snúi þeir út á
við minkar hún.
4) hreyfingar i fótaliðum.
IV. missmíði á fótunum
V. eymsli
VI. bjúgur '
VII. hreyfanleiki (passiv) í fóta-
liðum.
Meðferðin á ilsiginu leiðir af
þvi, sem fyrr var sagt um valgus-
stillinguna. Það þarf að losa fót-
inn við hana, láta þungann hvíla
á honum í réttum skorðum og
létta á þeim vöðvum, sem mæðir
á. Þetta má gera annaðhvort með
skófatnaði eða ilstoðum.
Skórnir sem smíðaðir eru á
þessa fætur — valgusskórnir —
þurfa fyrst og fremst að uppfylla
þær kröfur, sem gera verður til
venjulegs góðs skófatnaðar, sem
sé:
1) að hælkappinn sé mátulega
iþröngur
2) aö þeir séu mátulega þröngir
yfir háristina, svo að fóturinn
reymist fastur niður og aftur i
þá.
3) að lágilin sé svo stinn, að hún
ekki troðist niður.
4) að þeir séu svo langir og víð-
ir að framan, að vel rúmt sé
um tærnar.
5) að hælamir séu hæfilega háir,
2—5 cm. og með breiðum
gangfleti.
Sum tilfellin má rekja til þess,
að fólk notar sérlega lélega skó