Læknablaðið - 01.12.1946, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐIÐ
153
Ca. 80% af öllum endurföllum
á sér stað innan eins árs eftir
meðferð, en það er ekki óal-
gengt, að sjúklingar með ekki
blæðandi ulcera fái afturkast
3 árum eftir sjúkrahúsmeðferð.
Ég vil geta þess, að þessar
niðurstöður eru byggðar á eft-
irárannsóknum sjúklinga, sem
liafa verið svo veikir, að orðið
hefir að vista þá á sjúkraliúsi.
Ef talin eru með öll þau ulcera,
sem læknast utan sjúkrahúss,
þá verður útkoman allt önnur.
Amerískir höfundar telja, að
90—95% af öllum ulcera, sem
valda einkennum, læknist til
bráðabirgða af lyflæknismeð-
ferð, og að 50—70% séu albata
eftir 3—5 ár. Svipaðar tölur
liafa verið birtar frá Evrópu.
Það fyrsta, sem ráða verður
við sig, eftir að sjúkdómsgrein-
ingin er ákveðin, er hvort sjúkl-
ingurinn megi vera á fótum eða
hvort hann eigi að liggja, og þá,
livort liann eigi að liggja heiina
eða á sjúkrahúsi. A því er eng-
inn vafi, að 3—4 vikna sjúkra-
liúsvist er öruggasta aðferðin.
En erfitt er að koma þessu við
sökum rúmleysis að minnsta
kosti hér á landi. Það er erfitt
að gefa algildar reglur, þvi að
taka verður lillit til margs. Sál-
arástand sjúklingsins, lieimilis-
ástæður og fjárhagsástæður
varða miklu í hverju einstöku
tilfelli. Ef ástæður leyfa, er
óhætt að reyna meðferð án
legu í 3—4 vikna tíma, ef
um grunnt slímhúðarulcus er
að ræða. Sama er að segja um
verkjalítil ulcusendurföll, sem
koma með löngu millibili. Mild-
ar starfstruflanir og greinilegar
geilar gera a. m. k. 3 til 6 vikna
legu nauðsvnlega og oftast á
sjúkrahúsi. Sjúklingar með sár,
sem blæðir úr, hætta er á að eti
sig gegnum maga eða skeifu-
görn, svo og þau sár, sem valda
þrengslum, þarfnast alltaf
sjúkrahúsvistar.
Það eru hin ekki blæðandi
ulcera, sem verstar liafa bata-
horfur. Hingað til liefir þess
verið krafizt víðast hvar, að
sjúklingar með slík ulcera fái
a. m. k. þrisvar lyflæknismeð-
ferð á sjúkrahúsi áður en ráð-
izt er í að reyna skurðaðgerð við
þá, og margir láta helzt ekki
gera liana á sjúklingum innan
við þrítugt. En úr því að bata-
liorfur þessara sára eru ekki
betri en raun ber vitni, virðist
vera kominn tími til þess að
athuga, livort ekki er ástæða
til að endurskoða þetta viðhorf
gagnvart skurðaðgerðum, og
það því fremur, sem árangur-
inn af þeim má kallast mjög
góður nú orðið.
Helztu heimildarrit.
1. Faber, K.: Nordisk lærebog
intern medicin, Ivliöfn, 1945.
2. Ihre, B. J.: Nordisk Medicin,
1946, 8:367.
3. Krarup, N.: Ugeskrift for
læger, 1946, 2:23.