Læknablaðið - 15.08.1947, Síða 17

LÆKNABLAÐIÐ
79
legar breytingar í vissum innrennsl-
iskirtlum. Hann lýsir tveim titfell-
um með ofvexti í gld.suprarenales og
einn með ofvexti í Langerlianseyjum
brissins samfara breytingum i lieila-
dinglinum, sem ekki liefir verið lýst
áður í þessu sambandi. Breytingarn-
ar í heiladinglinum voru fólgnar i
aukningu á basofil frumum. Kenn-
ingin um Rli ónœmið getur ekki
skýrt breytingarnar i innrennslis-
kirtlunum. Höfundur kemur fram
með þá kenningu að höfuðorsök
sjúkdómsins sé misræmið í starfi
(dysfunction) innrennsliskirtlanna,
i móðurinni, sem framkalli breyt-
ingar í fylgjunni og breytingar 'í
innrennsliskirtlum fóstursins (e. t.
v. aðall. með heiladingulinn sem
millilið) og þar af leiðandi mis-
ræmi í starfi þeirra. Skrif i læknarit-
um benda til að hér sé um að ræða
óeðlilega mikla myndun á estrone
og gonadotroþ hormon. I sumum
tilfellum, sérstaklega þar sem er
hydrops foetalis, er álitið að trufl-
anir á starfsemi innrennslis kirtla
ákvarði gang sjúkdómsins. Sködd-
un á fylgjunni opnar leið fyrir
myndun Rb ónæmis ef blóð móður
og barns eru af vissri gerð, en ónæmi
þetta liefir siðan ábrif á myndun
icterus gravis og anæmia gravis
neonatorum. Höfundurinn stingur
upp á bormon-meðferð, á erythro-
blastosis foetalis, sem byggð er á
ofangreindri kenningu.
Ól. Bj.
Arangur af óvenju
ríflegri matargjöf.
Það er oft talið, að bæði hcil-
brigðir menn og sjúkir, og þó eink-
um hinir síðarnefndu, geti aðeins
hagnýtt sér mjög takmarkaðan fæðu-
skammt, ef þeir lialda kyrru fyrir.
Það er víða föst venja, að gefa að-
eins vökvun, meðan á bráðum sjúk-
dómi stendur, eða þeim sem eru
með langvinna hitasótt.*) Á síðari
árum hafa sjúklingar ekki ósjaldan
verið fóðraðir parenteralt, en það
er fremur sjaldgæft, að sjúklingar
séu neyddir til mikillar neyzlu.
Reynsla berlækna frá síðustu ár-
um sýnir ótvírætt, að margir sjúk-
lingar með bráða lyf- eða liand-
læknis-sjúkdóma, deyja af fæðu-
skorti. J. i. Goodman og R. O. Gar-
win tóku sér þess vegna fyrir bend-
ur að gefa 78 sjúkum hermönnum
mjög stóran matarskammt, og sjá
liver áhrif það hefði.
Hver þessara sjúklinga var látinn
fá mat, sem gaf þeim að minnsta
kosti 5000 hitaeiningar á dag. Meðal-
skemmtur var venjulega langt fram
yfir 5000 hitaeiningar á dag og
honum voru 000 til 800 gr. af kol-
vetnum, 150 til 250 gr. af eggjahvítu
og 150 til 250 gr. al' feiti. Maturinn
var gefinn i þrem reglulegum máltíð-
um, en auk þess þar á milli á klukku-
tima fresti frá því klukkan 9 fyrir
hádegi til klukkan 9 eftir liádegi. í
stað ávaxtasafa, sem eins og önnur
vökvun fyllir blutfallslega mikið rúm
í maganum, miðað við hitaeininga-
gildi sitt, var gefin þurrmjólk, og við
hana bætt sykri, eggjadufti, vatni og
vanillu svo að 100 ml. af blöndunni
innibéldu 187% hitaeiningu. Sérstakl
starfslið var æft til hjálpar við að
koma svo miklunt mat í sjúka og
illa nærða sjúklinga. Þungi sjúkling-
anna var skráður daglega, ennfrem-
ur bve margar hitaeiningar þeir
fengju, og bvernig þær skiptust á
kolvetni, eggjalivítu og fitu.
Ógleði, lystarleysi og uppköst
standa venjulega mest i vegi fyrir,
að sjúkl. fái nægilegan mat, og allt
of oft gefast menn upp fyrir ])ess-
um erfiðleikum. Sjúklingum þeim,
sem hér um ræðir, var skýrt vand-
lega frá því, að þessi mikla matar-
*) Þessu mun þó ekki almennt
fylgt hér á iandi.