Læknablaðið - 01.04.1954, Blaðsíða 7

LÆKNABLAÐIÐ
GEFIÐ ÚT AF LÆKNAFÉLAGI REYKJAVÍKUR
Aðalritstjóri: ÓLAFUR GEIRSSON. Meðritstjórar: JÚLÍUS
SIGURJÓNSSON og ÞÓRARINN GUÐNASON.
38. árg. Reykjavík 1954 5. tbl ~~
Blinda á tslandi
Nokkrar athuganir á blindu fólki í árslok 1950.
Cjuchmmcl !3j
jomóó'on au^n
(œln
Blinduhugtakið hjá okkur,
eins og reyndar víðast annars
staðar, er mjög á reiki. Er
því nauðsynlegt að skilgreina
hugtakið blinda, áður en
rætt verður um orsakir og
útbreiðslu blindunnar. — Einn-
ig er nauðsynlegt að kynna
sér blinduhugtak annarra
þjóða, til þess að unnt sé að
bera saman hérlendar og er-
lendar blinduskýrslur. Því að
ekki er hægt að bera saman
blinduskýrslu frá þjóð, sem
setur blidumark (blindustand-
ard) %o Snellen, við aðra, sem
befur %0 Snellen sem blindu-
mark, því að bin síðari mundi
fá mun hærri hlutfalls-blindu-
tölu í sínu landi.
Frá læknisfræðilegu sjónar-
miði táknar blinda (amauros-
is) að auga greini enga birtu.
í daglegu tali er sá kallaður
steinblindur, sem ekki greinir
ljós og reyndar þótt hann
greini aðeins birtu. En starfs-
blindur eða sósialt blindur er
sá kallaður, sem er ófær til
hvers konar starfs, er sjónar
þarf sérstaklega við og er svo
sjóndapur, að hann eigi erfitt
með að komast leiðar sinnar á
ókunnum stað. I þessum síðari
flokki eru blindumörkin oft
mjög óglögg. Það er um sjón-
ina eins og annað, að menn eru
mismunandi nægjusamir og fer
það aðallega eftir þvi, hvaða
starf menn liafa með höndum,
livenær þeir telja sig blinda.
Maður, sem hefur unnið verka-
mannavinnu alla æfi eða verk,
sem ekki krefst nákvæmrar
sjónar, telur sig miklu seinna
blindan en maður, sem ])arf
mikið að beita sjóninni við
störf sin eins og úrsmiðir, klæð-
skerar, skrifstofumenn og flug-
menn, svo að fáir starfsflokk-
ar séu taldir. Ekki má alltaf
miða við hina skörpu (central)