Læknablaðið - 01.10.1959, Blaðsíða 11

LÆKNABLAÐIÐ
113
Vilmundur Jonsson:
Orð ag orðaviðharf
í.
1 skrifborðsskúffu minni
hefur í æSimörg ár flækzt fvr-
ir mér gulur ákrotaður miði.
Hefur hvaS eftir annaS veriS
aS því komiS, aS ég fleygSi hon-
um, en þó aldrei orSiS úr. Nú,
þegar ég loks ætla aS láta til
skarar skríSa um þá þrifnaS-
arframkvæmd, stend ég mig aS
þvi, aS ég man ekki lengur,
hvaS á n}iSann er skráS, og
þegar ég hef glöggvaS mig á
þvi, er ég alIsófróSur um, aS
hve miklu levti ég er höfundur
ritsmiSarinnar eSa hverjir
aSrir kunna aS vera þaS meS
athvgli. Hann var hæggerSur
en þó skapmikill og hélt fast á
sínum málstaS, hver sem i hlut
átti. Hann var drengur góSur
og allra manna sanngjarnast-
ur. Hlédrægur var hann, en
átti þó fjölmennan vinahóp,
því trygglyndur var hann mjög.
í viSræSum var hann skemmti-
Iegur, oft orSheppinn og gam-
ansamur og kunni miög vel aS
koma fyrir sig orSi. Hann var
smætimenni hiS mesta.
Hann var kvæntur ValgerSi
Björnsdóttur Sigfússonar frá
Grund i SvarfaSardal og konu
hans Lilju Daníelsdóttur. Eru
hörn þeirra fjögur, Leifur,
mér. Grunur minn er, aS Bene-
dikt læknir Tómasson aS
minnsta kosti hafi lagt eitthvaS
í sjóSinn. Ef til vill er mestur
hluti — en varla allt — komiS
á prent hér og þar í likams- og
heilsufræSibókum hans.
Hér ræSir um tilraun til
samræmingar islenzkra heita
á helztu flokkum lima- og líf-
færahrevfinga, svo og á sam-
svarandi vöSvakerfum, sem
hreyfingmimn orka. Þegar ég
nú lít yfir ritsmíSina tiltölu-
lega óháSur hugsanlegum höf-
undskap sjálfs mín, virSist mér
árangur tilraunarinnar ekki
verkfræSingur í Revk j avík,
ValgerSur og Lina Lilja, háSar
stúdentar og giftar einnig í
Revkjavik, og Helga, nemandi
í Menntaskólanum. Dvelur hún
í heimahúsum.
Þungur harmur er kveSinn
aS ekkju og börnum Hannesar
læknis viS hiS ótimabæra frá-
fall hans. Er mikiS skarS fyrir
skildi á heimilinu, því Hannes
var óvenjulegur heimilisfaSir.
StéttarhræSur og vinir sakna
hins sanna manns og góSa fé-
laga. ÞjóSin hefir misst einn
sinna mætustu sona.
Sig. Sigurðsson.