Læknablaðið - 01.08.1968, Síða 59

LÆKNABLAÐIÐ
171)
aldrei hafi verið unnin læknisverk á þessu landi, áður en þeir komu
til skjala, því að það er ekki rétt. Þessu til sönnunar er nóg að
benda á dánartölur íslendinga, sem eru með hinum lægstu í veröld-
inni, og eru allir á einu máli um, að slíkur árangur fæst ekki nema
með góðri heilbrigðisþjónustu, þó að fleira komi til; en með því er
ekki sagt, að ekki megi gera betur.
Síðar í sömu grein er þessi klausa: „St. Jósefsspítali hefur nokk-
ura sérstöðu, þar eð hann er rekinn af einkaaðilum, sem að sjálfsögðu
hljóta að hafa veruleg áhrif á rekstrarfyrirkomulag hans. Þess ber
þó að geta, að hann er rekinn með talsverðum opinberum styrk, og
meðan svo er, geta forráðamenn ekki skorazt undan því að taka
þátt í samstarfi sjúkrahúsanna.“ Hér er látið liggja að því, að spítal-
inn myndi færast undan skyldum sínum, ef hann ætti þess kost. Sann-
leikurinn er sá, að Landakotsspítali hefur aldrei færzt undan þeirri
þjónustu, sem honum hefur verið ætlað að inna af hendi. Er skemmst
að vitna til þeirrar varðþjónustu, sem hann hefur gegnt til jafns
við aðra spítala bæjarins, a m. k. allar götur síðan 1954, en áður
gegndi hann þessari þjónustu ríflega að sínum hluta, og er mér full-
kunnugt um það. Þess má og geta hér, að læknar spítalans gegndu
þessu álagi án þess, að nokkur greiðsla kæmi fyrir, þar til fyrir
þremur árum, og er mér til efs, að aðrir margir hefðu sýnt þann
þegnskap, meðan þeim, sem héldu á pyngjunni, þótti ekki ástæða til
að reiða af hendi greiðslu fyrir jafnsjálfsagða þjónustu fólkinu til
handa. Sá „styrkur", sem spítalanum var þá skammtaður til þess að
standa straum af þessum vöktum, hrökk ekki fyrir auknum kostnaði,
og vantaði mikið upp á; en systurnar tóku á sig aukna vinnu, sem
því nam, til þess að gegna þessu verki.
Ekki er mér kunnugt um neitt það á ferli St. Jósefssystra, sem
gæti bent til þess, að þær myndu hliðra sér hjá að taka þá stöðu
í spítalamálum þjóðarinnar, sem gæti verið til bóta fyrir almenning
og framgang íslenzkrar læknisfræði. Þegar þær hófu hér spítala-
rekstur árið 1902, hafði bygging sjúkrahúss staðið í landsstjórninni
í hálfa öld. Lengi var þetta stærsti spítali landsins — og í 28 ár eini
kennsluspítalinn Hafa þær alla tíð kappkostað að bæta spítalann að
húsakosti og búnaði öllum, þó að róðurinn hafi ætíð vsrið þungur og
þeim jafnan fjár vant. Það, sem kann að hafa verið spítalanum ábóta-
vant, er því ekki sök reglunnar, heldur fyrst og fremst þeirra, sem
áttu að standa straum af spítalaþjónustu í landinu og hafa alla tíð
skammtað Landakotsspítala of naumt. Ég held því ekki, að skuturinn
myndi frýja skriðar, ef vel væri róið í fyrirrúminu.
Enn segir svo í greininni: „Vel er hugsandi að reka St. Jósefsspítal-
ann á sama grundvelli og verið hefur, .. . en setja verður strangar
reglur um, að hann fullnægi lágmarksskilyrðum um starfslið og út-
búnað allan.“
Er greinarhöfundi kunnugt um útbúnað spítalans eða hvað þar
er á döf?
Forráðamenn Landakotsspítala myndu fagna því, að settar yrðu
reglur um lágmarksskilyrði fyrir öllum spítalarekstri í landinu. Fyrir