Læknablaðið - 01.02.1978, Síða 67

LÆKNABLAÐiÐ
27
með því að reikna úr hallatölu þess hluta
línuritsins sem er yfir 0,2 uV og bera út-
komuna saman við það sem hún á að vera,
en lega línanna hefur verið skilgreind
stærðfræðilega og reyndist það svið sem
eðlilegt telst vera fremur þröngt.
Merki um skemmdir í taugabrautum
milli eochlea og cortex koma fram með
ýmsum hætti. Fyrstu einkennin eru seink-
un á að einhver spennutoppurinn komi
fram, mælt frá upphafi ertingar, en sé um
mikla skemmd að ræða stöðvast leiðsla
boðanna alveg við skemmdina og engin
svör fást frá kjörnum þar fyrir handan eða
cortex.
Eftir að niðurstöður úr framangreindum
at'hugunum hafa fengist eru þær notaðar
til að draga upp audiogram sjúklingsins,
en það er svarið sem tilvísandi læknir fær
í 'hendur.
NOTKUN I ÖÐRUM SÉRGREINUM
Að framansögðu sést að electrocodhleo-
graphy nýtist við rannsókn margra ann-
arra sjúklinga en þeirra sem bera kvartan-
ir sínar fyrst upp við háls-, nef- og eyrna-
lækna.
Ef litið er aftur á 1. mynd er ljóst að sem
ertingu væri mögulegt að nota ýmislegt
annað en hljóð, t.d. ljósblikk eða raf-
straum, eins og nánar kemur fram á 9.
mynd. Það á t.d. að vera fremur auðvelt að
sjá hvort sjúklingurinn hefur fengið optic
neuritis eftir því hvort eðlilegt svar fæst
við ljósertingu eða ekki.
Geðlækni gæti þótt fróðlegt að fá úr því
skorið hvort sjúklingurinn er heyrnardauf-
ur af organiskum ástæðum eða hvort um
hysteriskt heyrnartap eða autisma er að
ræða. Einnig liggur beint við að nota þessa
tækni til stuðnings þegar ákveða þarf
hvort sjúklingur er heiladauður eða ekki.
SAMANTEKT
Lýst hefur verið nýrri tækni til heyrnar-
mælinga sem tekin var upp á háls-, nef-
og eyrnadeild Borgarspitalans síðari
hluta árs 1977. Læknum 'hefur þar með
verið fengið í hendur öflugt rannsóknar-
tæki og geta þeir nú í fyrsta skipti hér-
lendis mælt af öryggi heyrn einstaklinga
Sein cortexsvör vid ýmsu óreiti:
to
9. mynd.
sem ekki er unnt að mæla með venjulegum
hætti.
Rannsóknin byggist á að vinna úr heila-
rafriti sjúklinganna spennusveiflur sem eru
afleiðing hljóðáreitis og hafa verið raktar
til ákveðinna staða í taugabraut hljóð-
skynjunar.
HEIMILDIR
Eggermont, J. J. et. al.:
Acta Otolaryngol. Scand. Suppl.: 316, 1974.
Brackmann, D. E.:
Electric Response Audiometry in Clinical
Practice. Laryngoscope, Suppl.: 5, May 1977.
Davis, H.:
Principles of Electric Response Audiometry.
The Annals of Otol., Rhinol. & Laryngol.:
Suppl.: 28, May—June 1976.
Crowley, D. E. et al.:
Survey of the Clinical use of Electrocochleo-
graphy. The Annals of Otol., Rhinol. &
Laryngol.: 84:297—308, 1975.
Cullen, J. K. et al.:
Electrocochleography in Children. Arch. Oto-
laryngol.: 102:482—486, 1976.
Lev, A. et al.:
Sources of Averaged Neural Responses Re-
corded in Animal and Human Subjects
During Cochlear Audiometry. Arch. Klin. exp
Ohr.-Nas.-u. Kelk. Heilk.: 201:79—90, 1972.