Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Blaðsíða 20

20 Nýtt S. O. S. —
Fjórtán mönnum af áhöfninni, ank
liafnsögnmannsins. hefnr á síðasta augna-
hliki teki/t að setja nt hjörgunarbátinn
stjófnborðsmegin, stökkva í liann og ýta
honum frá sökkvandi skipinu. Hinir
átta, er trúlega hafa verið undir þiljum,
hafa ekkert ráðrúm haft til að komast upp:
þeir hafa horfið í djúpið með skipinu.
Lík treggja þeirra fundust mörgurn
mánuðum síðar við stn'ind Slesvig-Hol-
stein. Þangað höfðu þeir skolazt nteð
straumum hafsins' ——
Á þennan veg hljóta (irlög Irenu Old-
endorff að hafa verið. Fyrir því er að vísu
engin óyggjandi sönnun. F.n eftir öllum
líkum að da“ma, hafa hin sorglegu afdrif
skipsins orðið með þessum hætti.
í forsendum sjóréttarins segir, að til-
drög slyssins og orsök verði ekki rakin
svo, að óvéfengjanlegt sé. Mistök í siníði
skipsins, útbúnaði eða vangæzlu áhafnar
muni alls ekki til að dreifa.
Sjódómurinn Ieggur þé» áherzlu á, að
við hrottför skipsins frá Rmden, var það
hlaðið upp fyrir vetrarhleðslumerki. Þó
ekki liggi fyrir alveg fullar sannanir fyrir
því, hversu hlaðið skipið var, er það fór
frá Emden, J»á hafa áætlanir um hleðslu
skipsins og styrkleika, er gerðar voru eft-
irá, sýnt eftirfarandi niðurstöðu:
Það er fullsannað, að skipið var hlaðið
hundrað tonnum meira en hæfilegt var.
Skipið tók á sig þunga sjói á bakborðs-
hlið, en vegna farmsins á þilfari gat sjór-
inn ekki runnið út nógu fljótt. Þetta hef-
ur valdið úrslitum um örlög skipsins.
Sjórétturinn nefnir hliðstætt dæmi, er
þýzka skipið „Narvik" fórst á sömu slóð-
um og í svipuðu veðri árið 1913. „Nar-
vik“ \ar líka með þilfarsfarm, nefnilega
kol, og öll áhöfn, 32 menn týndu allir
lífinu. Skipstjórinn var einnig varaður við
að láta úr höfn i Emden. En þar sem
önnur skip héldu á brott, stóðst hann
ekki nrátið og fór líka. Þá var sjóréttur-
inn sammála um, að orsök slyssins hefði
\ erið of mikil þilfarshleðsla og of Iítil kjöl-
festa. Dómurinn lagði áherzlu á, að í lík-
um tilfellum yrði sjónarmið skipstjórans
ávallt að vera: „Meiri kjölfesta, minni
farmur.“ — —
Erá endaloku m„Narvik“ eru liðin 40
ár. Á Jreim fjórum áratugum hefur skipa-
snríðaiðnaðurinn tekið st(»rfelldum fram-
förum. Þó hefur ekki allt fram á þennan
dag heppnazt að byggja svo fullkomin
kaupskip, að útilokað sé, að þeim geti
hvolft og þau sokkið. Meðan svo er, má
húast við, að sagan um ömurleg endalok
Irenu Oldendorff, togarans Thor og fjölda
annarra skipa, endurtaki sig.
Sá ásetningur hjörgunarfélagsins, að
lyfta flaki Irenu Oldendorff, náði aldrei
lengra en til fyrstu tilraunar, er fór út
um þúfur. Vorið 1952, er veður fór að
hatna, hófst björgunarstarfið. Þá héldu
hjörgunarskipin Wotan og Sonderburg
frá Cuxhaven áleiðis tij slysstaðarins, á-
samt lyftiskipinu Bugsier, F.nergie og
Ausdauer.
F'n þá kom í Ijós, að skipsflakið var
orðið svo sandkafið og lestar þess svo fyllt-
ar sandi, að kostnaðurinn við að lyfta
flakinu mundi ekki vera í neinu sam-
ræmi við það, er kænti í aðra hönd.
Það var því hætt við þá fyrirætlun.
Síðan hvílir Irena Oldendorff á botni
Hubertgats í eilífu rökkri djúpsins. Eng-
inn skiptir sér framar af henni.
Er það nú alveg rétt?
Nei. Ein er sú nefnd, er stöðugt fylg-
ist með því, er gerist í sambandi við flak-
ið. Það er haffræðistofnunin þýzka í Ham-
borg. Hún lætur miðunarskip rannsaka