Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Qupperneq 34

34 Nýtt S. (). S.------
hann leit yfir farþegahópinn, sem gekk
upp landgongubi úna. Hann lagði áher/Iu
á það, að rnginn hefði afturkallað farmiða-
pöntun.
Alexander Campbell, aðalframkvannda-
stjóri John Dewar & Sons, London, en það
fyrirtæki framleiddi whisky, tók undir orð
Sumners, um leið og hann gekk um borð.
„Þetta er óttalega heimskulegt," sagði
hann glaðlega, um leið og hann lagfaerði
flókahatt sinn. „Það er sama, hvaða ríkis-
stjóin á í hlut. Það er ólíklegt, að þý/.kí
sendihetrann hafi skrifað þessa auglýsingu.
Lusitania kemst undan hvaða kalTráti sem
er í eigu Þjóðverja og brezka flotamála-
ráðuneytið mun sjá um, að fylgzt sé með
ferðum skipsins, er það kemur á hættu-
svæðin við írjandsstrendur.“
Justus Forman hraðaði sér um borð.
Leigubíllinn hans hafði tafizt í timferð-
inni um morguninn. og hann var farinn
að óttast, að hann næði ekki í tæka tíð.
Augsýnilega \ar hann undrandi á því, að
brottför hafði tafizt og svaraði spuming-
um fréttaritara um það, hvort hann óttað-
ist kafbáta, stuttur í spuna:
,,Eg hef engan tíma til að hugsa um
smámuni.“ Hann fró niður í klefa sínn.
Forinan \ar ekki einn um það að láta
óttann við kafbátana sem vind um eyru
þjpta. Sir Hugh Lane, listgagnrýnandi og
fyrrum forstöðumaður Listasafnsins írska,
gat um lítið annað talað en samning um
að mála rnynd af Sargent, en það hafðí
hann unnið í happdrætti Rauða krossíns.
„Eg hef nú þegar beðið fegurstu konu
Englands um að sitja fyrir hjá málaran-
um," sagði hann við fréttamennina.
Georg A. Kessler, vínsali í New York,
með rnikið, svart skegg, hafði meðferðis
m milljónir dala í hlutabréfum og skulda-
bréfum. Hann hafði í huga nokkra fjár-
festingu á næstunni, og hann kynni að
þurfa á fé að halda í skyndi. Hann var
einmitt þess konar maður, að hann kaus
að hafa eigur sínar í augsýn eða við hend-
ina.
„S\'ona er það miklu öruggara," sagði
hann við brytann, James MacCubbin.
Jafnframt trúði MacCubbin „kampavíns-
kónginum" lyrir því, að þetta væri síðasta
ferð hans. Hann ætlaði að hætta sigling-
um ’Og setjast að á búgarði, sem hann
hafði nýlega keypt nálægt Golders Green.
Elisabetli Duckworth slapp við frétta-
mennina og brauzt rauðleit í andliti upp
gangveginn, hún hafnaði allri hjálp. Aðra
töskuna hafði hún fyrir framan sig, hina
íyrir aftan sig. Elisabeth lenti í klemmu
milli stritandi kanadiskra sjálfboðaliða,
sem voru að fara í stríðið. (ilitrandi ein-
kennisbúningar sáust á öllum farrýmum,
en sumir voru með einkennisbúningana
í töskunum og klæddust venjulegum fatn-
aði.
Laust eftir kl. 10, er landfestar hefðu
átt að vera leystar, en farmur og farangur
var enn að koma um borð, höfðu blaða-
mennirnir innikróað þrjá menn á
skemmtiþilfarinu. Það voru Turner, skip-
herra, Vanderbilt og Charles Frohman,
leikstjórinn.
Frohman, sem var bæklaður, varð að
styðja sig við staf. Allmörg af leikritum
þeim, er hann hafði sett á svið, gengu
enn í leikhúsum borgarinnar, þar á með-
al það, sem Vanderbilt hafði séð. Eitt hið
vinsælasta var Skugginn, með Ethel Barry-
more, sem nýlega var flutt frá Broadway
til Boston.
Framhald í næsta hefti.