Nýtt S.O.S. - 01.04.1960, Blaðsíða 37

klifum Heklutind. Svo vorum við á leiðinni í bæinn og gistum í Skíða-
skálanum aðfaranótt 10. maí.
Við vorum að snæða morgunverðinn, þegar herbíll kom að Skíða-
skálanum og einkennisbúnir menn stigu út úr honum og ætluðu að fá
sér kaffi í skálanum. Þetta kom okkur mjög á óvart og allt gerðist í
svo skjótri svipan, að við vissum ekki fyrr en Bretarnir voru setztir við
næsta borð og farnir að panta kaffi.
Þá fóru þeir að huga að okkur og skildist, að við mundum ekki vera
íslendingar.
„Germans!“ (Þjóðverjar) hrópuðu þeir og einn liðsforingjanna dró upp
skammbyssu og hrópaði: „Hands up!“ (Upp með hendurnar) og þar
með vorum við teknir til fanga.
— Fangavistin hefur verið löng og ströng hjá ykkur frá 1940 til 1945?
— Nei, okkur leið ágætlega í fangabúðunum. Við vorum fluttir héð-
an með beitiskipinu Berwick til Englands, sama skipið og áður kom
við sögu. Síðan vorum við fluttir til Kanada og lifðum þar herramanns-
lífi í næstum fimm ár. Mér hefur aldrei liðið eins vel og í fangabúðun-
um. — í Genfarsamþykktinni segir, að borgaralega fanga megi ekki skylda
til að vinna. Við vorum borgaralegir fangar og Kanadamenn efndu full-
komlega ákvæði Genfarsamþykktarinnar.
Lýkur þá þessum þætti um einn mest umtalaða atburð á íslandi í
upphafi heimsstyrjaldarinnar síðari.