Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1938, Blaðsíða 19

1» J O 1) 1 N
2(5;}
þræla allan sólarhringinn og sól-
arliring eftir sólarliring, ef illa
gengur, ailtaf verið að kasta, en
ekkert næst. Þeir verða að rífa i sig
matinn á fáum niínútum og gott el’
liægl er að ljúka við máltíðina i
einni atrennu. Um svefn og þrif er
naumast að ræða, svo nokkru nemi.
Þetta er auðvitað miðað við lirol-
ur, en oft eru hvíldir langar. En
nærri má geta, livernig mönnuin
liður, storknum svita og salti, dauð-
þreyttum og svefnlausum. En við
sildina dugir ekki að hlífast. Þessi
silfurliti farfiskur verður og skal
nást.
Þó er skipunuin ofboðið mest, því
að þau eru lilaðin svo, að flotmagn
þeirra er þrotið, og þau Ivfta sór
treglega eða ekki,þótt bára ríði und-
ir þau. Hlífir hollur, að yfirleitt er
veðurfar gott yfir síldveiðitímann.
Ég liefi verið þar staddur, sem svo
mikið var sett á skip ofan ])ilja,
auk þess, sem lestar voru fullar, að
skipið tók að liallast, ofurrólega, en
ákveðið. Annar borðstokkurinn, sem
með þessari lileðslu hefði áll að
vera allur úr sjó, var kominn í kaf
og rúmlega það. Norskt síldveiði-
skip, eina skipið, sem nærstalt var,
sá hvað gerðist og sveigði þegar í
áttina til okkar. Ekkert var liægl
að gera, annað en híða átekta og
sjá livað vrði úr þessu. Hvernig
farið liefði, eða hve mikið skipið
átti eftir til að livolfa eða sökkva,
skal látið ósagt, en það fór nú svo
i þetta sinn, að plankar þeir, sem
ég drap á áðan, og hafðir eru til
að hækka horðstokkana, hrotnuðu
öðru megin, sildin rann út og skip-
ið róttist. Þetta gerðist i rjómalogni
og sólskini. Ég hefi hæði horft á,
verið með og vilað um, þau atvik
þess háttar, að litlu hefir virzt mátt
muna, svo að allt gæti farið vel.
Enda mun oft teflt á tæpasta vað-
ið, að því er hleðslu skipa snertir.
Þá á óg eftir að geta um þann
þátt síldveiðanna, sem löndun nefn-
ist, en það er að koma síldinni á
land úr skipunum. Lengi vel þótti
það og þvkir enn, hin mesta þræla-
vinna. A Djúpuvík og Hjalteyri er
landað með sjálfvirkum löndunar-
tækjum, og er naumasl hægl að hera
það saman við löndun á öðrum
stöðum. Við sjálfvirku löndunar-
tækin vinnur aðeins helmingur
skipshafnar, og löndunin tekur þre-
falt til ferfalt skemmri tíma en
málalöndun. Með tækjum þessum
mun vera hægt að laiula um 400
hektólítrum síldar á klukkustund.
Við málalöndun gengur alll hægar,
því að þar þvkir gotl að koma 100
hektólítrum á klukkutund á land
til jafnaðar. Öll sildin fer upp i
málum, sem taka 1 hektóliter síld
ar, og eru það 135 kg. Úr málun-
um er livolft í handvagn, og fara
tvö mál í vagn. Vögnunum er svo
ekið eftir bryggju upp að sildar-
þrónni og losaðir í hana. Nær öll
vinna við þessliáttar löndun, er hæði
óþokkaleg og fullkomið erfiði. Mað-
ur, sem mokar síld við löndun,
stendur i klof í síld, allur löðrandi
i grút og lýsi; er þar að auki óhægt
um hrcvfingar, sökum hlifarfata
og stigvéla. Við þessar aðstæður ger-
ir hann að jafnaði 300 heygjur á
klst. og lyftir og flvtur 3300 kiló