Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1938, Síða 42

t> J Ó Ð I N
280
boðum sínum yfir í þýsku herbúð-
irnar. Hún liafði yfir miklu fé að
ráða, og i þjónustu liennar voru níu
menn og konur, sem aðallega voru
pólskir Gyðingar. Sjálf stóð hún í
engu sambandi við þetta fólk, með
því að hún hafði tvo aðra milliliði,
sem komu boðunum til þeirra, sem
áttu síðan að koma þeim áleiðis yfir
landamærin. Hún var mjög gætin í
alliá hegðan sinni, og dulskeyti sín
bjó hún út þannig, að lítil hætta var
á, að þau myndi velcja nokkra at-
hygli, en jæssi skevti sendi hún beint
til Prittwitz vfirforingja, sem stjórn-
aði þýska hernum á þessum slóðum.
Þegar endaideg skýrsla kom frá
Önnu um samhúð þeirra Rennen-
kaniphs og Samsonovs til herbúða
Prittwitz, stóð svo á, að hersveitir
Rennenkamphs voru komnar inn yf-
ir landamæri Austur-Prússlands, og
hörð orusta hafði verið háð um þorp-
ið Gumbinnen. Prittwitz hafði í
rauninni unnið orustu þessa, en gei’ði
sér ekki grein fvrir því sjálfur, og
skipaði því her sínum að hörfa und-
an. Þessi hershöfðingi var með öllu
ólikur hinum, sem við kynntumst
síðar í striðinu, því að hann var bæði
hræddur og ragur, og það sem verra
var: hann hafði sömu áhrif á undir-
foringja sína, og dró úr þeim kjark-
inn.
Njósnarinn, sem hafði það hlut-
verk ULeð höndum að þýða skeylið
frá Önnu, varð öskureiður yfir þvi,
að liann, sem bæði varð að vinna
nætur og daga, skyldi liú líka þurfa
að brjóta héilann um skeyti, sem
fjallaði um áflog milli tveggja rúss-
neskra liðsforingja fvrir 11 árum.
En við hverju var ekki að búast, þeg-
ar konur voru ráðnar í slík störf, sem
karlmenn einir átlu um að fjalla.
í bræði sinni skrifaði liann Önnu
þréí og lét liana vita af því, að það
væri ekki hennar verkefni að skýra
frá áflogum, sem hefðu átt sér stað
fyrir ellefu árum, en hún skyldi held-
ur reyLia að skýra frá öllum athöfn-
um rússnesku herdeildanna, og láta
þar við sitja.
* jk *
Þegar Anna las þetta svar varð
hún fjúkandi reið yfir héimsku og
ósvífni þess manns, sem svarið hafði
skrifað, en þar sem hún var sjálf
saimfærð um að upplýsingar liennar
hefðu hina mestu þýðingu fyrir af-
drif jiýska liersins, ákvað liún að
halda i snatri yfir landamærin til
Jiess að ræða sjálf málin við herfor-
ingjana og gefa þeim skýringar, sem
jieim mætti að haldi koma. Hún
leigði sér vagn og komst i honum til
Kovno, en undir því yfirskyni, að
ættingjar hennar bvggju á ófriðar-
svæðinu og að hún þyrfti að ganga
úr skugga um, hvort jieh væru lieil-
ir á húfi fékk hún leyfi til að fara
að jiýsku landamærunum i geginiLn
varavíglínurnar rússnesku. Á leið
sinni til landamæranna tók liún eftir
þvi að varaliðssveitirnar voru mjög
jniLinskipaðar og dreifðar, og j>essu
tók hún eftir alveg ósjálfrátt, með
jjvi að Iiúli hafði miklu veigameiri
atriði i liuga. Hún blakkaði yfir því,
jægar hún komst vfir jjýsku landa-
mærin, að þótt jiað land væri nú í
höndum Rússa, invndi ekki líða á
löngu, Jiar til er jjað væri aftur orðið
jiýzkt, eins og það liafði verið.