Alþýðuhelgin - 12.11.1949, Blaðsíða 11

ALÞÝÐUHELGIN
315
á eftir, ást á landinu og ættbyggð-
inni. Koma hér fyrst tvser vísur úr
kvæðinu um Mjóafjörð:
Mjög er hann Mjóifjörður,
menn það allir sjó,
þröngur af guði gjörður
með geysi fjöliin há.
Fjöldinn fiskigöngu
fer honum samt í gin,
flyðran veltir vöngum,
villisela kyn,
háki, lýsa, liamar og reyð
hvölunum vísa þangað leið,
þar með hnísan bægslabreið
og beitusílin hin.
Lystug landsins gæði
leyfa hann Mjóafjörð;
þar er um holt og hæðir
hrísið um fagra jörð,
lifandi liljublómi,
nær leikur sumarið á,
margur að mínum dómi
mun þar berin sjá.
Eng' og töður öldin sker,
inn í hlöður þetta ber,
fuglavöður um sjóinn sér
synda til og frá.
Landskostakvæði séra Bjarna er
svo langt, að þess er naumast kostur
að birta það allt hér í blaðinu, en
nokkurt sýnishorn þess fer hér á
eftir. '
Úr kvæ'ði um góða landsins kosti.
Sumar kveður, sól fer úr hlíðum,
vér höfum fengið lausn og lið,
lífs og sálar yndi og’frið,
það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Oss hefur gefið sumarið sætt
sjálfur skaparinn þjóða,
allt vort ráð með blessan bætt
betur en ég ég kann ljóða,
himin, jörð og hauðrið klætt
með hýrri náð, það sjáum vér.
Sumar kveður, sól fer.
Stöðvað synda straffið hætt
með strauminum ástar þýðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Sæt er horfin sumartíð,
sjáum vér allir þetta,
hún hefur verið harla þýð
og hagað oss vel til létta;
þennan auma íslands lýð
enn hefur drottinn tekið að sér,
sumar kveður, sól fer,
alls kyns láni ár og síð
ausið að báðúm síðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Þó Indíalönd hafi ærinn plóg
og auðinn veraldar bezta,
safalaskinn með silfurdróg
og soddan gripina flesta,
sízt það dugir sáium nóg,
segi ég betra í landi hér,
sumar kveður, sól fer,
vér höfum æðra aldinplóg
á öllum lífsins tíðum. /
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Mjólkurbrunnurinn margur hýr
mettar börnin smáu,
eðla skepnur, ær og kýr,
úða í grasinu háu;
þessi gófan drjúg og dýr •
drottins fólk í nauðum ver.
Sumar kveður, sól fer.
Þetta og annað að oss snýr,
ef orði guðs vér trýðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Sumar og vetur fiskifeng
fyrðar bera að landi,
hinir á vötn með veiðistreng
og veifa silungsbandi.
Margan hylur horskan dreng
hamurinn sá, er rollan ber.
Sumar kveður, sól fer.
Töðuvöllur og útieng
er æðsta björg hjá lýðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Framandi þjóðir einatt á
ægisdýrum hlaupa
hér til lands með hlutina þá,
sem helzt er þörf að kaupa.
Vænt er líta vöruna smá,
vín og járnið þurfum vér.
Sumar kveður, sól fer.
Guðs eru þessi gæðin há,
sem gefur hann fyrr og síðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Úti í löndum eldur og stríð
eyðir byggðum víða
og kvistar niður kristinn lýð
í kvölina andans stríða.
Af þessu full er veröld víð,
vér höfum betri náða kjör.
Sumar kveður, sól fer.
Enginn stofnar orustuhríð
af íslands frómum lýðum.
Það skulum allir þakka drottni
’blíðum.
Vór eigum harðan hildarleik
við haröan vetur og snjóa,
frostin grimm og fjúka reik,
þá fellur inn Þorri og Góa.
Fátækr’a er vörnin veik,
þá vantar hey og kostinn þver,
sumar kveður. sól fer,
skepna liver sem skorpin eik
er skekin af snjó og hríðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
Fyrir það skelfist fávís þjóð,
að felliveturnir koma,
og læðist héðan í löndin góð
að lifa í sældarblóma;
orðið guðs úr sálarsjóð
selur þá burtu margur hver,
sumar kveður, sól fer,
fyrir það dapra dalanna hljóð,
sem dvínar á seinni tíðum.
Það skulum aljir þakka drottni
blíðum.
Vér skulum heldur una við allt
með ást í móðurlandi,
hvort sem gefur heitt eða kalt
heilagur drottins andi;
þetta, kristinn, þenkja skalt,
þó nú veturinn hreyfi sér,
sumar kveður, sól fer;
þú hittir lánið hundraðfalt
í himninum dýrðarvíðum.
Það skulum allir þakka drottni
blíðum.
HRINGHENDUK.
Vindar falla í veðrahöll.
vorar allan bæinn.
Birtan kallar okkur öll
út í fjallablæinn.
Annir ryðjast heim í hlað,
hvar sem iðju getur.
Sumargyðjan setzt er að
sjálf um miðjan vetur.
(Jón Magnússon.)
LJÓÐADÍSIN.
Ljóðadísin leikur þýtt
lögin öllum stundum
þeim, sem vefja hana hlýtt
hreinum listarmundum.
(Jón S. Bergmann.)