Alþýðuhelgin - 12.11.1949, Blaðsíða 13
ALÞÝÐUHELGIN
317
Guð hafði lagt á hann þungar raun-
ir og látið hann bíða lengi. En nú
var fylling tímans komin!
Hann gekk í flokkinn.
Og svo gerðist í rauninni ekkert
meira. Hann hafði hugsað sig of
lengi um, eða hvað það nú var.
Hafði barizt of lengi við guð sinn.
Sú aðalritstjórastaða, sem hann áleit
sig sjálfkjörinn í, var veitt öðrum.
Næsta aðalritstjórastaðan sömuleið-
is. Bókmenntaritstjórastaðan einnig.
Honum farnaðist líkt og áður.
Hann varð að skrifa blaðagreinar
fyrir línuborgun og þýða skáldsögur
fyrir lága greiðslu á örk. Hann fékk
greinar endursendar engu síður en
áður. Gölluð frá hugtaksfræðilegu
sjónarmiði! var sagt. Það voru
nokkrar blaðagreinar um endur-
fæðinguna.
Harmleikurinn varð jafnvel enn-
þá stórkostlegri en fyrr. Þarna settu
forlögin, náttúrulögmálið, sjálfur
drottinn allsherjar af stað uppreisn
og heimsstyrjöld í þeim tilgangi ein-
um, að gefa honum tækifæri — og
svo var hann prettaður um árangur-
inn.
Fyrir skömmu, þegar hann var
farinn að linast, sagði hann við síð-
asta vin sinn:
„Áður fyrr líktust örlög mín sjón-
leik eftir Ibsen. Nú minna þau mig
á sorgarleik eftir Shakespeare.“
* *
Sværrir Hamran varð föðurlands-
svikari af því, að hann elskaði land
sitt svo héitt.
Eða var það einstök sveit, sem
hann elskaði?
Við sóttum sama skóla. Hann var
bekkjarbróðir minn, en. var í B-
bekknum.
Við vorum í fötum, sem sveita-
klæðskerar höfðu sniðið. Þau litu út
eins og þau væru telgd með öxi og
saumuð saman með skóaraþræði.
Stúlkurnar hnipptu hver í aðra,
þegar þær mættu okkur á götu, og
ílissuðu: Líttu á sveitamanninn!
Þær flissuðu mest að Sverri
Hamran. Við hinir sáum ekkert at-
hugavert við fötin okkar, við áttum
ekki öðrum fötum að venjast. En
fötin hans voru langtum ljótari en
okkar föt. Það hefur hlotið að vera
aumi klæðskerinn, sem þeir höfðu
þar í sveit. Ef til vill hexur hann
bæði verið klæðskeri og skósmiður.
því að stígvél Sverris Hamran voru
jafnfurðuleg og klæðnaðurinn. Þau
voru honum allt of stór — flöt og
breið trog, ágætlega til þess fallin
að ganga á í mýri.
Seinna — mörgum árum seinna
— þegar hann hafði efni á að kaupa
sér ódýr tilbúin föt í borginni, kom
það í ljós, að hann var óvenjulega
vel vaxinn og laglegur piltur.
En það var líka eitthvað athuga-
vert við mállýzkuna, sem hann tal-
aði. Hann var einhvers staðar af
Mæri. Hann talaði að minnsta icosti
óvenjulega og einkennilega mál-
lýzku, og hann dró ekki úr henni.
Sumum kennaranna fannst hún
hlægileg, og sama var að seg.ja um
marga pilta í bekknum.
Hann lét sem hann yrði þess ekki
var. Hann myndaði sig til að brosa
lítið eitt. Það var allt og sumt. Smátt
og smátt fóru þeir að sætta sig við
málfar hans.
Einu sinni — við vorum þá orðnir
stúdentar — stóð ég af tilviljun við
hlið honum á götu. Gamall bekkjar-
bróðir hans gekk fram hjá okkur og
kinkaði kolíi í kveðjuskyni. Sverrir
Frá Lófót.