Alþýðuhelgin - 12.11.1949, Blaðsíða 15

ALÞÝÐUHELGIN
319
an, það var nú eitthvað annað. Hann
var stríðsmaður guðs fyrir því mál-
efni, sem helgast var af öllu — i-
endingunni í fæðingarsvei.t sinni.
Bygdi átti það að vera, ekki li.vgda,
Svo sá ég hann aftur síðla hausts
árið 1940.
„Svo þú ert í bænum,“ t'agði ég.
Já, hann var í bænum.
Við skiptumst á nokkrum orðum,
sem ég man nú ekki, hver voru. Svo
spurði ég hann, hvernig honum litist
á fréttirnar frá London.
Milda dýrlingsbrosið hans gleikk-
aði lítið eitt. Hann horfði beint í
augu mér, og ég skildi, að í þetta
skipti var það að minnsta kosti ég,
sem liann brosti að.
„Ég hiusta ekki á útvarp,1'
Ég skildi ekki, hvað hann átti vvð,
cnda spurði ég hann ekki að því.
Það hefði mér sízt af öilu dottið í
hug, að hann gæti hala gengið í
flokkinn.
En það var einmitt það, sem iiapn
hafði gert.
Þegar liinn svonefndi mcnnta-
mála- og útbreiðsliunálaráðherra
Quisiings-stjórnarinnar tók v;ð emb-
ætti, hélt hann ræðu og sagði, að nú
skyldi endir bundinn á allan lands-
málshégómann. En ekki liðu nema
fáar vikur, þangað ti) hann fór í
gegnuni sjálfan sig og sneri við
blaðinu. Landsmálið átti að hefja til
vegs og virðingar. Og hann sleppti
ekki heldur hendi af i-endingunni.
Þessi ræða var haldin í þeim til-
gangi einum að véla landsmálsmenn-
ina. Það heppnaðist vfirleitt ekki.
En Sverrir Hamran gekk í flokkinn.
Hann seldi land sitt fyrir einn
bókstaf og iiafði með því, eins og
einn af sæförunum miklu, ferðast
Hmhverfis hnöttinn eftir sínum eig-
in áttavita.
Ég held, að hann sitji nú í ein-
hverri ráðuneytisskrifstofunni og
skrifi i-in sín. Ógrynni af i-um.
Skyldi hann brosa, á meðan hann
er að því? (Niðurlag næst.).
-----------«-----------
JÓNAS HALLGRÍMSSON.
Dregnar eru litmjúkar
dauðarósir
á hrungjörn lauf
í haustskógi.
Svo voru þínir dagar
sjúkir en fagrir,
þú óskabarn (Jóhann
ógæfumiar. Sigurjónssou).
JÓN A ÞINGEYRUM.
Jón Ásgeirsson á Þingeyrum átti
gráan hest, sem hann keypti ungan
og gaf Signýju Hallgrímsdóttur,
barnsmóður sinni. Þennan hest ól
hann og tamdi, og kallaði hann Sig-
nýjar-Grána, og festist það nafn við
hestinn. Ekki var Gráni mjög íjör-
harður, en prýðilega vakur.
Það var oft háttur Jóns að ríða
vötnin á veikum ísum. Til da;mis
rcið bann eitt sinn á næturgömlum
ís. Oft hleypti bann ofan í fyrir
dirfsku sakir, en ætíð dró hann einn
upp úr, og það þó stórir hestar væru.
Svo bar við citt sinn, að Jón reið
vcstur á Þingeyrasand, og var á
Signýjar-Grána. Hópið var nýlagt,
cn þó sneri hann á vatnið. Ekki
hafði hann lengi farið, er ísinn brast
og hestm'inn fór ofan í. Bráðlega
náði hann Grána upp úr og komst
með hann upp á Þingeyrarif. Fór
hann þá á bak vestast á rifinu og
hieypti eftir því endilöngu á skeiði,
og svo á Hópið. Ekki linaði liann á
sprettinum, fyrr en landi var náð.
Vatnaði þá víða upp úr sporurn. Þá
varð þessi vísa til:
Heyra brak og bresti má,
■— broddur klaka smýgur —
hófa- vakur haukur þá
hrannarþakið flýgur.
Ekki hefur lieyrzt, að aðrir en Jón
riðu Þingeyrarif.
(Sagnaþ. úr Húnaþingi.)
SJÁLFSLÝSING
BÓLU-HJÁLMARS.
Þekki eg mann í Þjófahlíð,
— þykir að slíku gaman, —
hans er brúnin blökk og síð,
bjartur ekki í framan.
Herðalotinn, limamjór,
lítið kann til verka,
hálslangur og höfuðstór,
mcð höndina cigi sterka.
Hefur tíðum hósta og kvcf,
hann þó róli á fclli,
axlahár með íbjúgt nef,
aulalegur á velli.
Reiðigjarn og þykkjuþrár,
þegninn kann að blóta,
lastyrðin og lygaspár
lætur af vörum fljóta.
Mjög er tungan rnálaóð,
masið lítt þótt skorði,
skáldar tíðum skothent ljóð,
skökk í hverju orði.
Vættir tvær að vigt cr sá, —
vitni rétt skal bera.
Aldrei nærri meyjum má
maðurinn þcssi vcra.
Elskar jafnan stykkjasteik
strákurinn ólánssamur.
Hnútukasti og hráskinnsleik
hann er allvel tamur.
Oft í hrösun fcllur flatt,
friðnum má svo glata,
en það líka eins er satt,
allir manninn hata.
Sjaldan á við kicrka kært
kauðinn nauð'agrófur,
hefur aila hrckki lært,
nema’ hann er ekki þjófur.
Nú vill þjóðin fréttir fá,
hver fagra lýsing eigi:
Hjálmar Jónsson heitir sá,
af honum rétt eg segi.
# *
GÖMUL BIAHAGREIN.
Hinn 22. júní 1821 kom grein í
ensku fréltablaði, er þannig hljóðar:
„Stjórnari skips nokkurs, er nýlega
strandaði við ísland, hefur af oss
mælzt til, sem skylduskatts þakli-
látssemi sinnar og farmanna sinna,
hér opinberlega að minnast góð-
semdar þeirrar, er þeim var sýnd af
íbúum eyjar þessarar í viðtöku og
breytni við þá. Skipið hafði hrakizt
fyrir mótvindum norður á bóginn og
strandaði í ofsastormi og myrkviðri
við suðurströnd íslands, gegnt Vest-
mannaeyjum. Fórst það með öllu og
aðcins nokkrum liluta farms þess