Félagsbréf - 01.12.1958, Síða 25

FELAGSBREF
23
hér um bil eins kalt og núna. Kannski kaldara. Þetta voru líka snögg
áflog. Ég sá ekki upphafið. Svo komu þeir báðir í sviptingum út um
dyrnar á Vísinum. Svartur, hann sem er Blindur núna, og hinn ná-
unginn, Willie Sawyer, og þeir notuðu hnefana og linén og klóruðu
og bitu og kræktu og ég sé að annað augað í Svart lafir niður á kinn,
Þeir slógust á ísilögðum veginum og snjórinn var allur í sköfluin
kringum þá og ljósið skein á þá úr þessum dyrum og út um dyrnar
á Vísinum, og Hollis Sands var rétt fyrir aftan Willie Sawyer sem
var að reyna að krækja hitt augað úr tóftinni og Hollis lirópaði í
sífellu: — „Bíttu það af! Bíttu það af eins og vínber!“ Svartur beit
í andlitið á Willie Sawyer og hann hafði náð góðu tannhaldi og það lét
undan með snöggum r)Tkk og þá náði liann aftur góðu lialdi og nú
liöfðu þeir fallið niður á ísinn og Willie Sawyer krækti í augað í
honum til þess liann sleppti og þá gaf Svartur frá sér þvílíkt óp að
ég hef aldrei lieyrt annað eins. Það var verra en þegar verið er að
skera villisvín.
Blindur liafði fært sig andspænis okkur og við funduin þefinn af
honum pg snerum okkur við.
— Bíttu það af alveg eins og vínber! sagði liann sinni livellliáu
röddu, horfði á okkur og hreyfði liöfuðið upp og niður. Það var
vinstra augað. Hann þurfti engar ráðleggingar til þess að ná liinu.
Svo sparkaði hann í mig þegar ég gat ekkert séð. Það var það versta.
Hann klappaði sér með flötum lófanum.
— Þá gat ég slegizt vel, sagði liann. En liann náði auganu áður
en ég vissi einu sinni livað var að ske. Hann náði því með lieppnu
lagi. Nú jæja, sagði Blindur án nokkurrar beiskju, þar með voru
mínir áflogadagar á enda.
— Gefðu Svart einn, sagði ég við Frank.
— Nafnið er Blindur, Tom. Ég vann mér fyrir því nafni. Þú getur
séð ég vann mér fyrir því. Það er sami náunginn sem skildi mig eftir
niðrá veginum í kvöld. Náunginn sem beit augað. Við höfum aldrei
orðið vinir aftur.
— Hvað gerðirðu við liann? spurði ókunni maðurinn.
— O-o þú átt eftir að rekast á hann, sagði Blindur. Þú nnmt kann-
ast við hann hvenær sem þú sérð hann. Ég ætla að láta liann koma
þér á óvart.
— Þig langar ekkert til þess að sjá liann, sagði ég við ókunna
manninn.
— Veiztu hvað, það er ein af ástæðunum fyrir því að ég vildi stund-