Félagsbréf - 01.12.1958, Qupperneq 27

FELAGSBREF
25
urinn blés stöðugt í gegn. Það var svalt allan daginn og yndislegt og
svalt um nóttina.
— Manstu þegar stóri nílarbáturinn kom og valt á hliðina vegna
þess hve lágstreymt var?
— Já, ég man eftir lionum og ég man eftir því að áhöfnin kom í land
í litlu léttbátunum og þeir gengu upp götuslóðann frá ströndinni, og
gæsirnar voru hræddar við þá og konurnar líka.
— Það var daginn sem við veiddum svo marga fiska en urðum að
fara í land því aldan var svo mikil.
— Ég man það.
— Þú manst vel í dag, sagði hún. Þú mátt ekki gera of mikið af því.
— Mér þykir leitt þú skulir ekki hafa komizt til þess að fljúga
til Zanzibar. Þú mátt ekki reyna að muna of mikið í dag. Yiltu ég
lesi fyrir þig? Það er alltaf eitthvað í gamla heftinu af New Yorker
sem okkur hefur sézt yfir.
— Nei, gerðu það fyrir mig farðu ekki að lesa, sagði liann. Talaðu
bara. Talaðu um góðu dagana.
— Langar þig til að lieyra um hvernig úti er núna?
— Það er rigning, sagði hann. Ég veit það.
— Það er hellirigning, sagði liún við liann. Það verða engir ferða-
menn úti í þessu veðri. Hann er rokhvass og við getum farið niður
og setið við arineldinn.
— Við gætum það hvort sem væri. Mér er alveg sama urn þá nú
orðið. Mér þykir gaman að lieyra þá tala.
— Sumir þeirra eru liræðilegir, sagði hún. En sumir þeirra eru
bara viðfelldnir. Ég held nú að þeir séu beztir sem fara úteftir til
Torcello.
— Það er alveg satt, sagði hann. Ég hafði ekki liugsað út í það. Það
er eiginlega ekkert að sjá fyrir þá nema þeir séu sæmilega viðfelldnir.
— Má ég blanda þér drykk? sagði hún. Þú veizt liversu einskisnýt
hjúkrunarkona ég er. Mér var aldrei kennt það og lief enga hæfileika
í þá átt. En ég get hlandað drykki.
— Við skulum fá okkur eitthvað að drekka.
— Hvað viltu fá?
— Hvað sem er, sagði hann.
— Ég ætla að laga eitthvað sem kemur þér á óvart. Ég ætla að
laga það niðri.
Hann heyrði dyrnar opnast og lokast og hann heyrði fótatak hennar
í stiganum og liann liugsaði með sér, ég verð að fá hana til þess að