Hús & Búnaður - 01.08.1972, Blaðsíða 11
sér til hryggðar, að hin útsláttar-
sama yngri kynslóð hafði ekki
heyrt hans getið.
En það var bersýnilegt að Sheila
Grant vissi deili á honum. Hún
varð orðlaus — utan við sig og
starði þögul á hann von úr viti.
Sagt hefur verið, hvort sem
nokkur ástæða er fyrir því eða
ekki, að allir eigi föður- eða móður-
systir í Torqnay.
Það hefur einnig verið sagt að
allir eigi að minnsta kosti afa- eða
ömmusystir í Mertonshire. Mer-
tonshire er í mátulegri fjarlægð frá
London. Þar er mikið um veiðar
og hverskonar útisport, þangað
liggja járnbrautarspor og bílvegir
hvaðanæva frá og þar er fögur út-
sýn. Þar er yfirleitt ekki hægt að
dvelja sem gestur nema útsvarið sé
hátt og pyngjan full.
Hercule Poirot var útlendingur
— Belgíumaður, eins og við vitum
— og átti því enga frændur hvorki
í Mertonshire né annars staðar í
Englandi. En hann hafði aflað sér
margra vina, og var alltaf aufúsu-
gestur þeirra. Nú heiðraði hann
með heimsókn sinni eina ágæta
hefðarfrú, sem hafði það að sínu
mesta áhugamáli að æfa tunguna
með því að tala um náungann.
Poirot var lítt spenntur í að vera
viðstaddur þessar æfingar hennar,
nema ef þær snerust um mannorð
þeirra, sem hann þekkti.
„Grantfólkið? Já, já, þær eru
fjórar systurnar. Ég get vel
skilið að aumingja Grant hershöfð-
ingi ráði ekki við þær. Hvernig
getur karlmaður haft stjórn á fjór-
um, gjafvaxta stúlkum?“ Frúnni
var mikið niðri fyrir og talaði með
miklu handapati. Poirot sagði:
„Já, það er víst enginn hægðar-
leikur.“
Frú Cathmay hélt áfram án þess
að hika:
„Mér hefur verið sagt, að hann
hafi verið strangur og siðvandur
við undirmenn sína í hernum. En
dæturnar fara alveg í kringum
hann. Honum er líka farið að förl-
ast. Samt held ég að þetta séu beztu
stelpur — dálítið blóðheitar og
hafa komist í slæman félagsskap,
en eru beztu skinn. Hingað koma
margir og þeir misjafnir. Það er af
sem áður var. Nú eru það peningar
og aftur peningar og það sem þeim
fylgir.“
„Þekkið þér Antony Howker?“
spurði Poirot, og gat þó með naum-
indum skotið spurningunni inn í
ræðuna.
„Hann, já víst þekki ég hann.
Það finnst mér leiðindamaður. En
hann virðist vaða í peningum.
Hann kom hingað til þess að vera
á veiðum og hann heldur selsköp
— og þau víst ekki fín, þvert á
móti, meira að segja mjög ein-
kennileg hóf ef svo má segja og ef
nokkuð er að marka það sem sagt
er. Reyndar trúi ég ekki kjaftasög-
Framh. á bls. 20
TA1I8CHER SOKKABUXVR
Umboðsmenn:
Höfum jafnan
í fjölbreyttu
litaúrvali
fyrirliggjandi
T auscher-sokkabuxur
20—30 den.
Ágnst Armann lit.
Símí 22100