Morgunblaðið - 01.03.2012, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MARS 2012
✝ Valdís GuðrúnÞorkelsdóttir
(Vallý) fæddist á
Hróðnýjarstöðum,
Laxárdal, Dalasýslu
22. ágúst 1918. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 20. febrúar sl.
Foreldrar Valdís-
ar Guðrúnar voru
Þorkell Einarsson f.
22. des. 1889, d. 14.
nóv. 1974 og Guðrún Valgerður
Tómasdóttir f. 27. júní 1894, d.
24. júní 1930. Seinni kona Þor-
kels var Hrefna Jóhannesdóttir f.
1912 d. 1983. Hálfsystur Valdísar
samfeðra: Erna Inga f. 1942; eig-
inmaður Haraldur Leví Árnason
f. 1935 og Hugrún Björk f. 1942;
eiginmaður hennar Jökull Sig-
urðsson f. 1938, d. 1994; sam-
býlismaður Hugrúnar er Jón Þór
Jónasson f. 1935. Hinn 9. desem-
ber 1944 gekk Valdís að eiga
Harald B. Guðmundsson sem
fæddist á Stóru-Hvalsá, Hrúta-
firði, 10. október 1910. Foreldrar
hans voru Guðrún Ögmunds-
dóttir f. 1870, d. 1966, og Guð-
mundur Guðmundsson f. 1877, d.
1917. Hálfsystir Haraldar sam-
mæðra var Hallfríður Þórey
Reykjavíkur og dvaldist m.a. hjá
föðursystur sinni þar sem hún
gætti dætra hennar. Hún lærði
einnig saumaskap í Reykjavík.
Valdís og Haraldur reistu sér hús
að Fornhaga 22 þar sem þau
bjuggu í rúm 50 ár. Valdís var
fyrst og fremst móðir og hús-
móðir og bjó fjölskyldu sinni hlý-
legt og fallegt heimili, þar sem
ávallt var gestkvæmt og margir
dvöldu langtímum saman á heim-
ilinu. Þar bjuggu kynslóðirnar
saman. Tengdamóðir Valdísar,
Guðrún Ögmundsdóttir, bjó hjá
þeim hjónum í 26 ár. Auk heim-
ilisstarfa útbjó Valdís kaffi fyrir
starfsfólk Brunabótafélags Ís-
lands í 25 ár. Valdís tók virkan
þátt í félagsstarfi Átthagafélags
Strandamanna þar sem þau hjón-
in áttu góðvinasamfélag, en Har-
aldur eiginmaður Valdísar var
einn af stofnendum félagsins og
formaður í 12 ár. Valdís söng
meðal annars í kór Átthaga-
félagsins um langt árabil. Hún
hafði yndi af tónlist og lék á org-
el. Árið 2007 fluttist Valdís til
dóttur sinnar og tengdasonar að
Bollagörðum 57. Hún var alla tíð
heilsuhraust, en í desember 2010
hnignaði heilsu hennar og dvaldi
hún á sjúkrahúsi þar til í júní
2011, er hún flutti á Hjúkr-
unarheimilið Sóltún og lést þar
20. febrúar síðastliðinn.
Valdís Guðrún verður jarð-
sungin frá Neskirkju í dag,
fimmtudaginn 1. mars 2012, og
hefst athöfnin kl. 13.
Hallgrímsdóttir f.
1896, d. 1959. Einka-
dóttir Valdísar og
Haraldar er Guðrún
Valgerður f. 7. mars
1940; eiginmaður
hennar Guðlaugur
Heiðar Jörundsson f.
12. ágúst 1936. Har-
aldur var bifreiða-
stjóri hjá Stjórn-
arráði Íslands frá
1946 og nokkuð
fram yfir sjötugt. Hann varð
bráðkvaddur á heimili þeirra
þann 3. maí 2004. Valdís ólst upp
til 7 ára aldurs á Hróðnýj-
arstöðum í Dalasýslu. Þá fluttist
hún ásamt foreldrum sínum að
Kollsá í Hrútafirði. Á Kollsá bjó
stór ættbogi móðursystkina, börn
þeirra og frændgarður. Í föð-
urætt var Valdís af Hróðnýj-
arstaðarætt, þar sem hún átti
stóran frændgarð. Báðum þess-
um ættum tengdist hún kærleiks-
ríkum fjölskylduböndum. 12 ára
gömul mætti hún sorginni í sinni
sterku mynd er móðir hennar
Guðrún Valgerður lést langt um
aldur fram ásamt nýfæddum
bróður. Valdís lauk námi við Hér-
aðsskólann að Reykjum í Hrúta-
firði. Ung að árum fór hún til
Við sitjum hér bæði og söknum þín hljóð
og sjá, þínar lífsmyndir rísa.
Ó Vallý, mín móðir, þú varst mér svo góð
ég veit engin orð, er því lýsa.
Og nú ertu engill á eilífðarslóð
og enn muntu veg okkur vísa.
(VHJ)
Elsku mamma mín og tengda-
mamma, hjartans þökk fyrir allt
sem þú varst okkur.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Guð geymi þig.
Þín
Guðrún og Guðlaugur
(Bíbí og Laugi).
Elsku Vallý systir.
Þá er stundin komin er þú legg-
ur í ferðina löngu. Margar eru
minningarnar. Guðrún amma
okkar Hugrúnar fór með okkur til
Reykjavíkur þá 10 ára gamlar,
farið var í rútu. Það var mikið æv-
intýri, farið til ykkar Halla á Vest-
urgötuna. Þú og Bíbí fóruð með
okkur í Tívolí-bíó til frændfólks-
ins o.fl.
Tilhlökkunin var mikil á sumr-
in þegar þú, Halli og Bíbí komuð.
Þá var farið í bíltúra, á hestbak,
fram í vötn að veiða og heyskap-
inn. Halli var nú liðtækur þar.
Seinna er við Halli minn fórum að
búa voru ófá skiptin sem við kom-
um í Fornhagann með börnin
okkar. Þar var alltaf nóg pláss og
hlýja.
Á seinni árum komuð þið Halli
vestur í Búðardal og voru þá oft
farnar stuttar og langar ferðir.
Ein slík til Akureyrar, farið í Am-
aró, það voru okkar útlönd, Vallý
mín. Vallý, minnið þitt var alveg
ótrúlegt, ég hringdi oft til þín og
fletti upp í þér, þar kom ég ekki að
tómum kofanum. Og veislurnar
sem haldnar voru í Fornhagan-
um, allir svo samtaka. Bíbí mín og
Laugi þar fremst í flokki. Það var
alveg einstakt samband á milli
ykkar mæðgnanna, til þess var
tekið. Þú og þið voruð líka dugleg
að koma ef eitthvað var um að
vera í fjölskyldunni. Lítill dreng-
ur, Andreas fimm ára, sagði þeg-
ar margir gestir voru komnir:
Hvar eru Vallý, Bíbí og Laugi?
Þetta segir margt.
Elsku Vallý, ég veit að góður
Guð mun fylgja þér á áfangastað,
þar bíða þín vinir í varpa og Halli
mágur býður þér í vals.
Húmar að kveldi, hljóðnar dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
Syngdu mig í svefninn, ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin jafnan vær.
Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu
friðarlönd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró.–
Kom draumanótt, með fangið fullt af
friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum.)
Elsku Bíbí og Laugi, innilegar
samúðarkveðjur. Guð veri með
ykkur.
Inga og Haraldur (Halli).
Mín kæra systir, Valdís Guð-
rún, „Vallý“, er látin á 94. aldurs-
ári. Hún var 12 ára er hún missti
móður sína og var svo hjá pabba
okkar Þorkeli og móðurfólki að
Kollsá í Hrútafirði næstu árin.
Þegar faðir okkar gifti sig í annað
sinn Hrefnu Jóhannesdóttur
fluttu þau að Hróðnýjarstöðum í
Laxárdal, þaðan sem faðir okkar
var ættaður. Vallý var við nám í
Reykjaskóla og minntist þess
tíma með ánægju. Ung fór hún í
vist til Reykjavíkur, þá var öldin
önnur og tók sú ferð tvo daga úr
Dölunum, fyrst á hesti til Borg-
arness og með skipi þaðan til
Reykjavíkur.
Í Reykjavík kynntist hún Har-
aldi Guðmundssyni, ættuðum úr
Hrútafirði, þau giftu sig árið 1944
og bjuggu á nokkrum stöðum í
Reykjavík og í Skálholti. Einka-
dóttir þeirra, Guðrún Valgerður,
„Bíbí“, fæddist árið 1940. Um
1950 ráðast þau í að byggja sér
hús að Fornhaga 22, sem varð
heimili þeirra í rúmlega 50 ár og
þau voru gjarnan kennd við. Ég
dvaldi hjá þeim veturinn 1959-60 í
örlitlu herbergi inn af eldhúsinu,
sem seinna varð borðkrókur. Þá
voru Bíbí og Guðlaugur maður
hennar enn þá þar heima og
tengdamóðir Vallýjar, Guðrún
Ögmundsdóttir líka, en hún var
þar hjá þeim til dauðadags. Þetta
var skemmtilegur vetur og alltaf
nóg pláss.
Eftir að tengdamóðir hennar
lést vann Vallý í mörg ár við veit-
ingar hjá Brunabótafélaginu.
Haraldur var í mörg ár ráðherra-
bílstjóri og keyrði m.a. Eystein
Jónsson, Bjarna Ben. og Ólaf Jó-
hannesson og urðu þetta góðir
vinir þeirra.
Vallý og Halli náðu þeim
áfanga 1994 að eiga gullbrúðkaup
og var haldið upp á það með því að
fá „limmosínu“ sem ók þeim á
nokkra uppáhaldsstaði í Reykja-
vík. Ég var svo heppin að vera
með þeim í þessari ferð sem end-
aði í Bollagörðum þar sem haldin
var frábær veisla. Haraldur dó ár-
ið 2004, 94 ára. Vallý var svo
næstu fjögur árin ein í Fornhag-
anum, þá var sjónin farin að bila,
og flutti hún þá til dóttur sinnar
og tengdasonar, þar var hún í
fjögur ár í góðu yfirlæti. Fyrir
rúmu ári fór heilsan að bila og fór
hún þá á sjúkrahús í fyrsta sinn á
ævinni. Seinustu níu mánuðina
var hún í Sóltúni þar sem hún
fékk frábært atlæti. Þar andaðist
hún að morgni 20. febrúar sl.
Ég á Vallý systur minni ótal-
margt að þakka, hún var bæði
fróð, minnug og skemmtileg, af-
skaplega gestrisin og tók alltaf á
móti mér og minni fjölskyldu af
rausnarskap og hlýju.
Elsku Bíbí og Laugi. Yljið ykk-
ur við allar góðu minningarnar.
Hugur okkar Jóns Þórs er hjá
ykkur.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson)
Hugrún.
Sumar frænkur eru skemmti-
legar frænkur. Vallý frænka okk-
ar, sem nú er látin á nítugasta og
fjórða aldursári, var klárlega ein
af skemmtilegu frænkunum og
við bræður vorum ekki háir í loft-
inu þegar við fengum þá skýru
mynd af henni. Fyrir litla peyja
voru það ótvíræð forréttindi að
koma á Fornhaga 22 til Vallýjar
og Halla þar sem okkur mætti já-
kvæðni, væntumþykja og ósvik-
inn áhugi á því hvað við værum að
fást við á hverjum tíma. Þetta allt
ásamt pönnsunum hennar Vallýj-
ar var góð blanda. Skemmtileg-
heit og jákvæðni einkenndu Vallý
hvar sem hún var; á Fornhagan-
um, í Hraunbænum, í fjölskyldu-
boðum, á spilakvöldum, á mótum
Hróðnýjarstaðaættarinnar og á
ferðalögum. Veiðiferðir í Staðará í
Steingrímsfjörð voru mikil ævin-
týri þar sem Vallý lék stór hlut-
verk og minningarnar lifa. Á síð-
ustu misserum dró af Vallý en
afgerandi mannkostir hennar
fylgdu henni út í gegnum lífið.
Far í friði, kæra frænka, þú
varst snillingur.
Logi og Valur
Ragnarssynir.
Sólin skein og rjómalognið
fyllti fjörðinn þeirri einstöku veð-
urblíðu sem hvergi verður eins og
á Ströndunum, eða þannig minnir
mig að það hafi verið þegar ég
hitti Vallý og Halla í fyrsta skipti,
lítil stelpuhnáta sem var í heim-
sókn hjá ömmu og afa á Hellu.
Þau renndu í hlaðið á glæsibif-
reið sem stýrt var af fagmennsku
atvinnubílstjórans. Stigu út úr
bílnum og ég tók strax eftir því að
með þeim í för voru þær frænkur
jákvæðnin, ljúfmennskan og lífs-
gleðin. Upp úr farteski þeirra lið-
aðist svo hamingjan sjálf. Og svo
var heilsast, faðmast og hlegið.
Kannski var veðrið ekki svona
gott en mér finnst samt að það
hljóti að hafa verið. Og þannig leið
mér í návist þeirra öll árin sem ég
var svo heppin að fá að þekkja þau
Halla og Vallý. Svo varð ég sjálf-
skipuð dóttir þeirra Bíbíar og
Lauga og því naut ég þess að hitta
þau ömmu Vallý og afa Halla oft.
Þvílík forréttindi.
Nú eru nokkur ár síðan afi
Halli féll frá og amma Vallý flutt-
ist alveg til þeirra Bíbíar og
Lauga. Um það leiti fluttum við
Hallormsstaðarbúarnir svo á möl-
ina. Þennan tíma höfum við hist
oft og notið samvista við ömmu
Vallý sem fylgdist með því sem
fram fór í samfélaginu af slíku
innsæi að leitun var að. Hún var
vitur kona með ríka kímnigáfu og
fágætt stálminni, sem oftar en
ekki var miklu betur að sér um
ýmsar nýjungar en ungmennin og
táningarnir í fjölskyldunni .
Það er með miklum söknuði og
sorg í hjarta sem við kveðjum
ömmu Vallý en minningin um ein-
staka konu lifir. Nú er hún farin í
sína hinstu för og við vitum að afi
Halli tekur á móti henni á leið-
arenda. Veðrið er gott og ég sé
þau fyrir mér þar sem þau heils-
ast í blíðri heiðríkjunni og um þau
leikur sá höfðinglegi alúðleiki sem
alltaf einkenndi þau og fáum er
gefinn.
Greri þeim gæfa í góðu verki,
breiði á alfaðir blessun sína.
Elsku Bíbí og Laugi, við Onni
og krakkarnir okkar, stórir og
smáir, óskum þess að minningin
um ömmuna okkar, hana Vallý,
sem engri var lík, styrki ykkur í
sorginni.
Sif.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
– hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð,
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku Vallý frænka, hjartans
kveðja.
Þinn vinur,
Árni Þorkell.
Nú er slokknað á ljósi Valdísar
Guðrúnar Þorkelsdóttur – Vallýj-
ar frænku. Efst í huga er þakk-
læti fyrir allt sem hún var okkur
fjölskyldunni.
Vallý auðnaðist langt og far-
sælt líf. Hún fæddist að Hróðnýj-
arstöðum í Dölum árið 1918, ólst
upp á Kollsá í Hrútafirði en bjó
svo lengst af á Fornhaga í
Reykjavík með eiginmanni sínum,
Haraldi Guðmundssyni. Þau
hjónin eignuðust dótturina Guð-
rúnu og síðar tengdasoninn Guð-
laug. Hálfsystur Vallýjar voru tví-
burarnir Hugrún Björk og Erna
Inga.
Vallý kvaddi þennan heim frið-
sæl og björt að morgni 20. febrúar
sl. á hjúkrunarheimilinu Sóltúni.
Þannig lifir minning hennar í okk-
ar huga; friðsæl og björt.
Við virðumst stundum á mikilli
hraðferð í gegnum lífið. Alltof oft
gleymum við að hlúa að því sem
okkur er kærast, því sem við vilj-
um að móti líf okkar og barnanna
okkar. Við gleymum líka að njóta
stundarinnar. Hvað rekur okkur
svona áfram? Hví þarf að þyrla
upp öllu þessu ryki á okkar stuttu
vegferð?
Vallý var ekki þannig. Hún
þyrlaði ekki upp ryki á lífsleið
sinni. Hún var ekki á hraðferð.
Það ríkti jafnan friður í kringum
hana, hógværð og einlægni. Hún
var góð manneskja. Vallý varð
snemma fyrir sárri lífsreynslu,
þegar hún missti móður sína ung.
Hún vann af kjarki og trú úr
þeirri reynslu. „Manni leggst allt-
af eitthvað til“ voru einkunnarorð
hennar. Og henni lagðist sannar-
lega eitthvað til.
Lífið gaf henni fagran persónu-
leika sem einkenndist af kærleika,
hlýju og bjartsýni þess sem sann-
arlega trúir á yfirburði hins góða.
Þannig laðaði hún líka fram í þeim
sem nærri voru það besta í þeim
sjálfum. Á hógværan hátt vann
hún sér einlæga vináttu allra sem
nærri henni stóðu. Og þeir urðu
margir því heimili Vallýjar og
Halla stóð stórfjölskyldu og vin-
um ávallt opið. Vallý og Halli áttu
einstaklega kærleiksríkt hjóna-
band. Þau ræktuðu saman sinn
garð í djúpum friði og einlægri
umhyggju. Þau voru meira en
heppin hvort með annað.
Á kveðjustund kemur upp ein-
lægt þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast Vallý og fyrir að börn-
in okkar, Klara Benedikta og
Tómas Jökull, eignuðust hana að
eins konar langömmu. Hún var
þeim einkar kær. Við erum líka
þakklát fyrir að hafa fengið að
horfa á það einstaklega fallega
samband sem ríkti á milli Vallýjar
og dóttur hennar Bíbíar og
tengdasonar, Lauga.
Blessuð sé minning Vallýjar.
Auður Edda og Jón Ormur.
Nafna mín og frænka er látin
eftir langa og farsæla ævi og lang-
ar mig til að minnast hennar í ör-
fáum orðum.
Vallý var alveg einstök mann-
eskja. Hún var góð við alla; dýr og
menn. Vallý setti ávallt aðra í
fyrsta sæti og var einlæg í því að
finnast gaman að heyra hvað aðrir
voru að gera.
Frá því ég var mjög lítil þótti
mér alltaf gaman að fara í heim-
sókn til Vallýjar og Halla á Forn-
hagann og þaðan á ég margar og
góðar minningar. Enginn bjó til
eins góða rifsberjasultu og hún
Vallý, úr rifsberjunum sem uxu í
garðinum þeirra. Ekki má gleyma
að minnast á eplakökuna hennar.
Það var alltaf opið hús þegar
Vallý og Halli áttu afmæli og þá
var oft fjölmennt.
Ég er svo glöð að hafa náð að
syngja fyrir Vallý stuttu áður en
hún lagðist inn á spítalann og á
mjög fallega mynd af okkur sam-
an sem var tekin við það tækifæri.
Það er mér sannur heiður að
hafa verið skírð í höfuðið á Vallý.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
samleið með henni og Halla og
mun ætíð minnast þeirra með
hlýju.
Hugur minn er hjá einkadóttur
þeirra og tengdasyni, Bíbí og
Guðlaugi.
Það er enginn vafi á því að
Vallý og Halli sitja núna saman,
hönd í hönd, og brosa niður til
okkar allra.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi þig Guð í hendi sér.
(Írsk bæn - Þýð.
Bjarni S. Konráðsson)
Valdís Guðrún Gregory.
Nú er óðum að hverfa úr jarð-
nesku lífi kynslóð manna og
kvenna sem fædd voru á fyrri
hluta síðustu aldar. Það er mikil
eftirsjá að þessari kynslóð, fólk-
inu sem var mjög tengt sveitinni
sinni, hafði skemmtilega frásagn-
argáfu og gaf sér nægan tíma fyr-
ir fjölskyldu og vini. Valdís Guð-
rún, Vallý eins og hún var oft
kölluð, hafði yndislega nærveru.
Það fylgdi því alltaf tilhlökkun að
líta inn til hennar og Halla, Har-
aldar Guðmundssonar, og ætíð fór
maður glaður og sáttur af þeirra
fundi. Kynslóðabil var ekki til í
samskiptum þeirra við aðra.
Í huga mínum var Vallý einstök
kona. Hún var fínleg, falleg og
fáguð kona sem hafði talrödd með
sérstökum, eftirminnilegum blæ.
Hún var létt og kát eins og hún á
ættir til. Þau hjónin voru mjög fé-
lagslynd og gátu vakað manna
lengst ef því var að skipta.
Meðfram húsmóðurstörfunum
vann Vallý í fjöldamörg ár á kaffi-
stofunni hjá Brunabótafélagi Ís-
lands. Það var greinilegt að hún
hafði yndi af því að fara í vinnuna,
hitta starfsfólkið og spjalla við
það í kaffitímum þess. Halli starf-
aði lengst af sem bifreiðastjóri hjá
Stjórnarráði Íslands. Bæði makar
og börn ráðherranna sem hann
keyrði urðu fjölskylduvinir þeirra
og lýsir það vel hversu miklir öð-
lingar þau hjón hafa verið.
Það var fallegt og innilegt sam-
band Vallýjar og Halla við einka-
dóttur sína og tengdason, Bíbí og
Lauga. Milli þeirra allra ríkti ein-
stakur kærleikur og umhyggju-
semi.
Líkamleg heilsa Vallýjar fór
hnignandi frá haustinu 2010. Hún
átti góða að þessa erfiðu og löngu
mánuði en fremst var dóttirin
Bíbí, sem var vakin og sofin yfir
velferð móður sinnar. Megi Guð
vera með henni og eiginmanni
hennar og styrkja þau við þessar
breyttu aðstæður.
Móðir mín, Inga Árnadóttir,
kveður yndislega frænku. Það er
ljúft að nafnið Valdís Guðrún skuli
lifa áfram með dóttur minni. Allar
þökkum við fyrir það sem Vallý
var okkur og munum eiga með
okkur fallegar minningar.
Valdísi Guðrúnu Þorkelsdóttur
biðjum við Guðs blessunar.
Guðríður St. Sigurðardóttir.
Okkur langar til að minnast
kærrar frænku okkar, hennar
Vallýjar móðursystur okkar, en
hún lést þann 20. febrúar síðast-
liðinn. Vallý var frænkan sem hélt
öllu saman en hún var afar ætt-
rækin og passaði upp á sitt fólk og
fylgdist vel með öllum í fjölskyld-
unni. Hún hringdi í okkur þegar
við áttum afmæli og sýndi okkur
og börnum okkar áhuga.
Vallý var vönduð kona, trygg
og traust. Umhyggja fyrir öðrum
var henni eðlislæg og hún var allt-
af tilbúin að hjálpa öðrum. Við
heyrðum hana aldrei halla máli
nokkurs manns, þótt hún væri síð-
ur en svo skoðanalaus á mönnum
og málefnum. Viðhorf hennar
mótuðust af kristnum gildum og
virðingu fyrir hinu besta í fari
allra.
Vallý eignaðist Harald Guð-
mundsson að lífsförunaut og voru
þau einkar samrýmd og falleg
hjón og voru alltaf nefnd í sama
orðinu. Þau eignuðust eina dóttur,
Guðrúnu Valgerði, eða Bíbí eins
og við köllum hana. Þau Halli og
Vallý áttu fallegt heimili á Forn-
haganum þar til Halli dó. Vallý
bjó síðan nokkur ár ein á Forn-
haganum en svo fór að hún flutti
til Bíbíar dóttur sinnar og Lauga í
Bollagarðana. Þar dvaldi hún í
góðu yfirlæti þar til hún veiktist
og þurfti meiri aðstoð. Þær
mæðgur voru mjög samrýmdar
og hugur okkar er með þeim Bíbí
og Lauga nú á þessum erfiðu tím-
um.
Þegar við systkinin vorum að
alast upp var fastur liður að heim-
sækja Vallý og Halla á Fornhag-
ann þegar við fórum til Reykja-
víkur. Þá var ekki að spyrja að því
að Vallý tók vel á móti okkur og
bauð til veislu, m.a. sínar lands-
frægu kótelettur og ís og kara-
mellusósu á eftir. Síðan var okkur
öllum komið fyrir í gistingu. Þess-
ar heimsóknir voru alltaf jafn
skemmtilegar og þau hjónin mikl-
ir höfðingjar. Stundum fengum
Valdís Guðrún
Þorkelsdóttir