Morgunblaðið - 01.03.2012, Blaðsíða 27

við meira að segja að fara í bæinn
í ráðherrabílnum en það var sann-
kallað ævintýri fyrir börn sem al-
in eru upp í sveitinni þar sem far-
artækin voru aðallega dráttar-
vélar og Land Rover.
Þegar Sóley var á Laugarvatni
í menntaskóla var of langt að fara
í Dalina í helgarfríum og þá var
ekki að sökum að spyrja að ég
fékk að vera hjá þeim Vallý og
Halla. Ég hef örugglega reynt á
þolrifin í Vallý á stundum við að
rökræða kvenréttindamál og póli-
tík. Hún lét ekkert koma sér úr
jafnvægi og þó að við værum of
ósammála skildum við alltaf sátt-
ar og oftar en ekki laumaði hún að
mér pening fyrir rútunni þegar ég
kvaddi. Svo þegar Sóley varð
stúdent buðu þau Vallý og Halli til
stúdentsveislu á Fornhaganum af
miklum rausnarskap.
Vallý var afskaplega minnug
kona og aldrei kom maður að tóm-
um kofunum þegar við settumst
að spjalli og ef eitthvað þurfti að
rifja upp þá var best að spyrja
Vallý.
Við kveðjum Vallý frænku með
söknuði og þökk fyrir allt, sem
hún gaf okkur. Hin bjarta minn-
ing hennar lifir með okkur öllum
sem kynntumst henni og lýsir
okkur framtíðina. Við biðjum alla
heimsins engla að vaka yfir þér,
kæra frænka.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Sigrún Sóley, Jörundur,
Sigurður og fjölskyldur.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Ég kveð þig með kveðjunni
sem þú sagðir alltaf við mig:
Guð geymi þig.
Hafdís H. Haraldsdóttir
og fjölskylda.
Hún var andi hússins, drottn-
ing umhverfisins, blómvöndur af
geislum sem yljuðu allt um kring
með lítillæti, auðmýkt , hlédrægni
og þakklæti til alls sem lifir. Hún
var gull af manni, gerði gott úr
öllu og bar alltaf í bætifláka fyrir
þann sem hallaði á, rík af kærleik
og góðmennsku. Brosið hennar
sást ekki í auglýsingum, en það
var eins og bros Monu Lisu, sígilt
og alltaf nýtt af því að kraftur
þess var blik augna hennar. Hlý
augu og gjöful og góð orð voru að-
alsmerki hennar Vallýjar minnar
en þannig skynjaði ég að hún
hugsaði til mín sem væri ég henn-
ar. Þess nutu að vísu allir sem um-
gengust þessa góðu og göfugu
konu. Hann Halli hennar var
perla af sama meiði, eitthvað sem
minnti á óendanlega búsæld og
bleika akra. Dóttir þeirra Bíbí er
sömu gerðar nema að hún er ekki
hlédræg, vatnsberi sem gefur í
reiti mannlífsins og eykur leik-
gleðina, stundum eins og blá-
klukka í hlíð, stundum eins og heil
heimsstyrjöld eða tvær. Þessi
fjölskylda er sérstakt blóm í
mannlífsflóru Íslands og ekki
slaknaði á yndi sérstöðunnar með
honum Lauga hennar Bíbíar,
manni á heimsmælikvarða í mód-
elsmíði, nákvæmari en allt sem
nákvæmt er, tónskáld og
Strandamaður í ofanálag.
Valdís Guðrún Þorkelsdóttir
var allt í senn sveitastelpa úr Döl-
unum, heimsborgari í hugsun og
gjafmild á hamingju öðrum til
handa í bænum sínum og viðmóti.
Það þarf undur sterka persónu-
leika til þess að fylla herbergi sem
hallir af anda hússins og vera þó
eins og heiðlóa sem horfir heila
heiði án þess að trufla með
minnsta hljóði, en kveikja samt
stemmningu eins og rödd heiðló-
unnar á brúnsvarta kjólnum með
grænu, litunum hennar Vallýar.
Níutíu og þriggja ára og blúss-
hress fram á lokasprettinn, hvílík
blessun og náð, búin að dansa af
miklum móð nær áttatíu ár, því
þau skötuhjúin hann Halli og hún
Vallý létu aldrei sinn hlut eftir
liggja á dansleikjum Dalamanna,
Strandamanna og alls þess góða
og lífsglaða fólks sem er kjarni
sjálfstæðis Íslands og stendur
vaktina með öðrum Íslendingum
sem verja sjálfstæði Íslands,
tungu og menningu, vald yfir völl-
um Íslands til sjós og lands og
munu aldrei kvika frá trú, von og
framtíð Íslands. Þannig var hún
Vallý okkar, hávaðalaus en höfð-
ingi úr íslenskum jarðvegi. Megi
góður Guð varðveita allt hennar
fólk sem enn býr jörð og blóma-
ilm.
Og nú er hún sigld blessunin
góða, komin í einhvern ráðherra-
bílanna með honum Halla sínum,
því marga keyrði hann, og þau eru
örugglega á leiðinni á ball í bestu
dansskónum. Töffarinn sem
leyndi svo á sér mun ugglaust
bremsa með tilþrifum þegar hann
flytur hana Vallý sína fyrir hásæti
Guðs og það hlýnar af blómvendi
geislanna frá Drottningu um-
hverfisins, anda hússins.
Árni Johnsen.
Á heiðum og fögrum febr-
úarmorgni kvaddi Valdís Þorkels-
dóttir þennan heim. Andlát henn-
ar bar hvorki brátt að né reyndist
óvænt, öldruð kona, sem missti
hafði heilsuna fyrir fáeinum miss-
erum, lauk göngu sinni, æðrulaust
og hljótt.
Valdís, eða Vallý eins og hún
var alltaf kölluð, kom inn í líf okk-
ar fyrir nokkrum árum, er hún
fluttist hingað í Bollagarðana til
einkadóttur sinnar, Guðrúnar og
eiginmanns hennar, Guðlaugs.
Hjá dóttur sinni og tengdasyni
naut Vallý þeirrar innilegu um-
hyggju og kærleika sem henni var
sjálfri svo tamt að sýna.
Þeir sem á vegi hennar urðu
skynjuðu að þar fór kona sem
kunni þá list að lifa fallega og lifa
vel. Hún kunni að njóta hins litla
og gleðjast yfir því, hún kunni að
þakka það sem lífið gefur og hún
kunni að gera gott úr öllu. Sorgin
hafði vissulega knúið dyra hjá Val-
lýju, hún missti móður sína aðeins
12 ára gömul. Sá missir markaði
djúp spor í sálarlíf hennar. Við
andlát móður sinnar stóð hún þó
ekki ein. Hún átti ríkidæmi í stórri
fjölskyldu og öflugum frændgarði
sem studdi hana og mildaði móð-
urmissinn. Og þegar faðir hennar
giftist aftur og eignaðist dætur,
jókst ríkidæmi Vallýjar. Sam-
heldni Vallýjar og hálfsystra
hennar og stórfjölskyldunnar allr-
ar er órjúfanleg. Þar standa allir
þétt saman, jafnt á gleðistundum
sem á tímum sorgar.
Vallý var skrafhreifin og
skemmtileg, brosmild og kát. Hún
var sterk og keik, fróð, minnug og
hafði ferðast víða um Ísland. Augu
hennar ljómuðu þegar hún rifjaði
upp ferðalög með Haraldi heitn-
um, eiginmanni sínum, sögur af
hálendisferðum og öðrum ferðum
um Ísland, sem í hennar huga var
fegursta landið. Hana langaði
aldrei til útlanda, Akureyri var
hennar útlönd og það var jafnan
sól í öllum hennar ferðalögum.
Á sinn hægláta, ljúfa hátt auðg-
aði hún líf þeirra sem umgengust
hana. Hún var örlát, ekki einungis
á efnislegar gjafir, heldur einnig á
þær gjafir sem dýrmætastar eru,
góða nærveru, gott viðmót og
hlýtt hugarþel. Hún rifjaði oft upp
sögur og kynni af fólki sem hún
hafði umgengist á ljúfan og nær-
gætinn hátt. Fram til þess síðasta
hélt hún andlegri reisn sinni og
góðri nærveru, þótt kraftana
þryti.
Blessunar- og þakkarorð henn-
ar fylgdu þeim ávallt út í daginn,
sem heimsóttu hana í Sóltún. Nú
er það okkar að þakka Vallýju
góða og hlýja samfylgd og biðja
henni allrar blessunar á sólarveg-
um.
Ingveldur og Ársæll,
Eiríkur, Friðrik og
Rakel Eva.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MARS 2012
Þegar þeir sem eru manni
kærir falla frá verða minning-
arnar allsráðandi og smyrja
sárin.
Minningar tengdar föður-
systur minni einkennast af
þeirri glaðværð og hlýju sem
við nutum í svo ríkum mæli í
gegnum tíðina og svo nýlega á
jólaballinu. Þar voru yngstu
fjölskyldumeðlimirnir í öndvegi
og þannig vildi til að við Sirra
sátum saman við borð ásamt
fleira ungviði og lítilli frænku
okkar. Þær spjölluðu heilmikið
saman og sem ég fylgdist með
Sigrún S. Hafstein
✝ Sigrún S. Haf-stein fæddist í
Reykjavík 18. des-
ember 1926. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
8. febrúar 2012.
Sigrún var jarð-
sungin frá Lang-
holtskirkju í
Reykjavík 17. febr-
úar 2012.
dáðist ég að því
hversu samofin
hlýja og virðing
voru ávallt í við-
móti hennar og
samskiptum við
börn. Greinilegt
var líka að þau
kunnu vel að meta
það.
Æskuár mín
bjuggum við og
fjölskylda frænku
minnar í sama hverfi. Lágu þá
leiðir oft í Skeiðarvoginn til að
leika og stóð heimili þeirra
Sirru, Hannesar og frænd-
systkinanna okkur alltaf opið.
Þrátt fyrir einhverjar tölu-
legar staðreyndir varð ekki
annað séð en þar færi kona á
besta aldri. Kveðjustundin nú
finnst mér því ótímabær með
öllu, ég hafði vonast eftir að
samverustundirnar yrðu fleiri.
Sirra bar lífinu fagurt vitni
og yfir því geta börn hennar,
barnabörn og við öll sem til
þekktum glaðst og þakkað.
Þær systurnar og faðir minn
eru glæsilegur systkinahópur,
hafa alltaf verið mjög samrýnd
og staðið þétt saman. Samband
þeirra hefur verið góð fyrir-
mynd. Það hefur enda sýnt sig
að allur frændsystkinahópurinn
er gæddur margvíslegum og
miklum mannkostum. Er það
ómetanleg gæfa að búa að slík-
um frændgarði og fjölskyldum
þeirra.
Í ljósaskiptunum minnist ég
frænku minnar með mikilli
hlýju. Hugleiðingar um lífið og
tilveruna fylgja óhjákvæmilega
missi þeim sem verður þegar
þeir sem eru manni kærir falla
frá. Missirinn nú skerpir sýnina
á lífið og leiðir hugann enn og
aftur að tilgangi þess. Þegar lit-
ið er til ævi frænku minnar,
systkina hennar og fjölskyld-
unnar í heild er niðurstaða
stórrar spurningar einföld: Það
sem mest er um vert í lífinu er
að láta sér þykja vænt um aðra.
Orðin eru fá sem viðhöfð eru
í rituðu máli, en hugarþelið
stendur sterkt eftir.
Það er gott í lífinu, að eiga
góðar minningar um gott fólk.
Inga Björk.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir í Ferjunesi)
Í dag kveð ég vin með sorg í
hjarta. Haukur kom inn í líf mitt
þegar ég var rétt að verða 17 ára,
hann studdi mig inn í fullorðins-
árin og saman áttum við tíu ár og
eignuðumst tvö börn, Hreiðar og
Þorvald Aðalstein. Þessi tíu ár
gáfu okkur minningar sem aldrei
gleymast og þó leiðir hafi skilið þá
tengdu börnin okkur böndum sem
aldrei verða rofin þó hann sé fall-
inn frá. Strákarnir nutu samvista
við hann og voru ófáar ferðirnar
þeirra saman í hesthúsið, hann
þreyttist aldrei á að fara með þeim
á hestamannamót og oftast voru
þeir í efstu sætunum eftir daginn,
í dag hefur dóttir hans Maríanna
Sól tekið við og stundar hesta-
mennskuna af kappi líkt og bræð-
ur hennar gerðu á hennar aldri.
Haukur var vinur vina sinna og
alltaf var hann tilbúinn til að
hjálpa. Hann hafði skoðanir, það
duldist engum, og hann stóð fast
við sína sannfæringu. Þegar fjöl-
skylda hans kom saman þá urðu
oftar en ekki fjörugar umræður
sem hann hafði gaman af og það
var sama hvar hann kom, það
gustaði um hann gleði, skarpar
skoðanir og brandarar sem flugu
á milli manna.
En í dag skortir mig orð. Að
kveðja vin og föður barnanna okk-
ar fyllir mig trega og tárum. Ég er
þakklát fyrir þann tíma sem við
áttum saman og þær minningar
sem ég mun geyma.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Kristín Hreiðarsdóttir.
Ekki datt mér í hug að ég ætti
eftir að skrifa kveðjuorð til vinar
okkar og fyrrverandi tengdason-
ar, Hauks Þorvaldssonar. En sú
er raunin og tekur okkur það afar
sárt. Haukur kom í fjölskyldu
okkar vorið 1984 þegar elsta dótt-
ir okkar og hann fóru að vera sam-
an. Hann féll strax inn í fjölskyld-
una og gekk létt í öll störf og
ekkert mál að leysa okkur af við
bústörf þegar við fórum í frí. Var
þá alveg sama á hvaða tíma árs
það var, hvort sem hann sá um
heyskap, keyra út egg eða hvað
sem var, ásamt börnum okkar. Þá
naut hann sín algerlega sem bónd-
inn á bænum. Hestamaður var
hann fram í fingurgóma og á ég
honum mikið að þakka, mína
hrossarækt og mikið stúss í kring-
um þau.
En leiðir Hauks og Kristínar
skildi, en ekki okkar og hans því
hér var hann mikið með drengj-
unum þeirra, Hreiðari og Þor-
valdi. Litu margir svo á að hann
væri fimmta barnið okkar. Ég vil
að lokum bera fram þakkir frá
Haukur
Þorvaldsson
✝ Haukur Þor-valdsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
apríl 1964. Hann
lést á heimili sínu í
Oconomowoc í Wis-
consin í Bandaríkj-
unum 3. febrúar
2012.
Minningarstund
var í Fossvogskirkju
29. febrúar 2012.
okkur hjónum fyrir
mikla aðstoð og vin-
áttu í gegnum árin.
Samúðarkveðjur til
Lori eiginkonu hans,
barna hans og
bræðra og þeirra
fjölskyldna.
Ásta og Hreiðar
á Grímsstöðum.
Haukur Þorvalds-
son, vinur minn, er látinn langt um
aldur fram, aðeins 48 ára. Það er
undarleg tilfinning að skrifa minn-
ingargrein um félaga og besta vin
til margra ára.
Leiðir okkar Hauks lágu saman
um haust 1980 er við hófum báðir
nám í Iðnskólanum í Reykjavík.
Fyrsti dagurinn í skólanum er
mér minnisstæður og ekki þekkti
ég neinn í bekknum. Haukur var
strax frá þessum fyrsta degi fljót-
ur til svara og hafði skoðun á
flestu sem til umfjöllunar var og
lét það ófeiminn í ljós. Upp frá
þessum fyrsta skóladegi tókst
með okkur vinátta sem átti eftir
að haldast alla tíð. Haukur átti líka
góðan vin sem var þarna í Iðnskól-
anum, Sævar Hilmarsson húsa-
smíðameistara, og vorum við eins-
konar tríó á þessum árum.
Eftir að námi lauk fórum við
Haukur að vinna við smíðar hjá
tengdaföður mínum, Hlöðveri
Ingvarssyni, í nokkur ár og
styrktust þá vináttuböndin enn
frekar. Haukur hélt til hjá okkur á
Felli um tíma og ókum við þá sam-
an til vinnu, hingað og þangað eft-
ir atvikum. Haukur var mjög
áhugasamur um hestamennsku
og margar kvöldstundirnar fóru á
þessum árum í stúss í kringum
hesta og reiðtúra sem eru eftir-
minnilegir. Það var einstaklega
auðsótt að fá Hauk til að hjálpa til
við búskapinn og skipti þá engu
hvort um var að ræða skítmokstur
eða vélavinnu. Hann vann sem
berserkur. Á þessum árum fannst
okkur vanta fleiri klukkutíma í
sólarhringinn og eftir langa vinnu-
viku var svo jafnvel farið á ball
upp að Hlöðum eða austur í Ara-
tungu og tekið vel á því líka.
Eftir að við festum ráð okkar
og stofnuðum fjölskyldu fækkaði
eðlilega samverustundum en góð-
ir vinir fylgjast hvor með öðrum
og þannig var það einnig með okk-
ur Hauk og eftir að hann settist að
í Kjósinni styrktust böndin enn
frekar.
Það var dásamlegt að fylgjast
með hvað tilveran varð góð hjá
Hauki þegar hann kynntist seinni
konu sinni og góðir tímar tóku við.
Fyrir um ári fluttist hann svo til
USA og settist þar að og kvæntist
á ný. Vissulega var því ekki saman
að jafna að spjalla saman á netinu
og í eigin persónu en samt ótrú-
lega góð tækni sem margir nota.
Áfallið var mikið þegar fréttin
barst, og það er erfitt að hugsa sér
það að nú sé ekki lengur hægt að
taka upp tólið og hringja eða tala
saman á Skype um heima og
geima.
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.
(Páll Ólafsson)
Ég votta eiginkonu og börnum
mína dýpstu samúð
Far í friði, kæri vinur.
Gunnar Leó Helgason og
fjölskyldan frá Felli í Kjós.
Fyrir mér virðist liggja fátt,
það er sem ég dvelji í híði.
Það er sem ég hafi alltaf átt
í eilífu sálarstríði.
(Magnús Antonsson)
Við eigum enn bágt með að trúa
því að góður vinur okkar, Haukur
Þorvaldsson, sé látinn. Það er
bara svo ótrúlegt að þessi hressi
og hrausti kappi sé allur. Hauki
kynntumst við þegar við fluttum í
Kjósina. Hann varð strax mjög
góður vinur okkar og tíður gestur
á Þúfu. Haukur var maður sem fór
mikinn og hafði skoðanir á nær
öllu, og fór ekki leynt með þær.
Það var alltaf hressandi að fá
kappann í heimsókn.
Þegar við unnum að því að
skipuleggja okkar fyrstu „hesta-
ferð“ til Bandaríkjanna, kom nafn
Hauks strax upp. Hér var um að
ræða ferð alla leið til New Mexico,
þar sem stóð til að setja upp hesta-
sýningar líkt og aldrei hafði verið
gert áður í Bandaríkjunum. Þetta
var verkefni þar sem margt gæti
komið upp og nauðsynlegt að vera
með mannskap sem væri ráðagóð-
ur og til í flest. Haukur smellpass-
aði inn í þann hóp. Það var alltaf
hægt að fá Hauk í að gera eitthvað
skemmtilegt, og svo var hann dríf-
andi og svo góður félagi. Við þurft-
um að beita ýmsum brögðum til að
fá Hauk til að samþykkja að koma
með okkur, og nánast draga hann
með. En þegar til Bandaríkjanna
var komið, varð til „nýr“ maður,
Haukur varð Hawk. Með kúreka-
hattinn og skeggið sitt var Hauk-
ur nánast eins og innfæddur, og
ekki leið á löngu þar til Haukur
var eins og heima hjá sér. Hann
var meira segja beðinn um eigin-
handaráritanir í tveimur verslun-
um, þar sem fólk hélt að þar færi
heimsfrægur „country“-söngvari.
En Haukur þótti svo nauðalíkur
Garth Brooks nokkrum, þó við
ættum erfitt með að sjá svipinn.
Svo virtist hann þekkja alla og rat-
aði um allt strax á öðrum degi.
Hann var ótrúlegur. Þessi ferð var
fyrsta hestaferðin af mörgum sem
við fórum til Bandaríkjanna og
alltaf var Haukur með okkur,
enda ómissandi félagi.
Haukur var íslenskari en allt ís-
lenskt og hafði til dæmis mikið
gaman af heyskap og öðrum
bændastörfum. Þegar Haukur
færði okkur þær fréttir að hann
ætlaði að gifta sig og flytjast alfar-
ið til Bandaríkjanna, kom okkur
það mjög á óvart. Af eigingirni var
það okkur erfitt að sjá á bak vini
okkar alla leið til Wisconsin, en
hann var sæll og hamingjan með
henni Lori blasti við. En enginn
veit sína framtíð. Það líður ekki sá
dagur að við hugsum ekki til vinar
okkar og ótal hugsanir og spurn-
ingar vakna.
Á tímabili var gatan svo greið,
svo traust mér fannst mitt tak.
En mig grunaði ekki að á þessari leið,
fyrir mér myrkrið sat.
Með viljann að vopni sem tvíeggja sverð,
og brynju sem minningar lýsa.
Þá mun ég að lokinni þessari ferð,
aftur sjá sólina rísa.
(Magnús Antonsson)
Kæru Hreiðar, Þorvaldur,
María Sól og Lori, okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Og, okkar kæri vinur, Haukur:
Nú kveikjum við á kerti
þú berð krossinn eins og er.
En minningin hún lifir
þú verður alltaf hér.
(Sigurgeir Vilmundarson)
Takk fyrir allar góðu stundirn-
ar. Guð geymi þig.
Guðríður og Björn
Þúfu í Kjós.
Okkar góði félagi, Haukur Þor-
valdsson, hefur kvatt þetta líf.
Hann var stofnfélagi í hesta-
mannafélaginu okkar í Kjósinni,
og sat í fyrstu stjórn félagsins.
Haukur var drífandi og skemmti-
legur félagi, og hans er sárt sakn-
að. Fyrir hönd félagsins vil ég
votta börnum hans, Hreiðari, Þor-
valdi og Maríu Sól, sem og eig-
inkonu hans Lori Fleming, inni-
lega samúð. Félagið á Hauki
margt að þakka. Guð blessi minn-
ingu hans.
Björn Ólafsson,
formaður Adams.