Morgunblaðið - 15.10.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. OKTÓBER 2012
✝ Níelsína ÁstaJónsdóttir
fæddist á Þingeyri
við Dýrafjörð 21.
apríl 1922. Hún lést
á LSH í Fossvogi
þann 8. október síð-
astliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Guð-
mundur Jóhanns-
son, f. 13.6. 1883, d.
28.4. 1954 og Guð-
rún Gísladóttir, f. 18.10. 1883, d.
3.1. 1946, Lækjartungu í Dýra-
firði. Systkini Ástu voru 12, ein
hálfsystir, Guðmunda, samfeðra,
alsystkini hennar voru Gíslína
Sigrún, Jóhanna Þorbjörg, Jó-
hann Helgi, Björn, Gísli, Sigríð-
ur, Guðmundur, Elísabet Stein-
unn, Jóhannes Helgi, Ósk, og
Kristján. Ósk lifir systkini sín.
Ásta eins og hún var alltaf
kölluð, kvæntist árið 1952 Daníel
G. Guðmundssyni frá Bíldudal f.
10. ágúst 1916, d. 22. mars 2005.
Bjuggu þau hjónin fyrst í Reykja-
vík en lengst af í Kópavogi. Börn
þeirra eru tvö: Þorbjörn Daní-
elsson, fluggagnafræðingur,
kvæntur Önnu Jónu
Guðjónsdóttur,
sjúkraliða, og eiga
þau sex börn. Guð-
rún Daníelsdóttir,
skurðhjúkr-
unarfræðingur, áð-
ur gift Herði Reim-
ari Óttarssyni
iðnaðarmanni og
eiga þau þrjú börn.
Barnabörn Daníels
heitins og Ástu heit-
innar eru níu talsins og barna-
barnabörnin eru níu.
Ásta ólst upp að Lækjartungu
á Þingeyri við Dýrafjörð. Hún
fluttist svo til Reykjavíkur og
vann ýmis störf, m.a. á Hvíta-
bandinu, en eftir að þau Daníel
stofnuðu heimili vann hún að
mestu við heimilisstörf en sein-
ustu ár starfsævinnar hjá Sölu-
félagi garðyrkjumanna. Ásta tók
þátt í félagsstörfum og starfaði í
Styrktarfélagi lamaðra og fatl-
aðra í mörg ár.
Útför Ástu verður gerð frá
Kópavogskirkju mánudaginn 15.
október 2012 og hefst athöfnin
kl. 13.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
elsku ömmu mína, sem var ekta
amma barnabarna sinna.
Ég minnist allra þeirra skipta
sem ég gisti hjá ömmu og afa sem
barn. Amma var alltaf tilbúin að
spila á spil og það var mikils virði
fyrir spilasjúkling eins og mig. Við
fengum að vaka lengi frameftir,
horfa á laugardagsbíómyndina og
svo á síðustu myndina á skjánum
sem var mynd frá einhverjum
kaupstað eða af landslagi og
amma og Ósk frænka voru að
giska hvar þetta var. Það var svo
notalegt alltaf að fá kvöldkaffi hjá
ömmu, enda mátti maður aldrei
fara svangur í rúmið. Mikið var
hlýtt og notalegt að fá að sofa uppi
í hjá ömmu. Svo má ekki gleyma
morgun- og kvöldbænunum sem
amma fór alltaf með ásamt því að
signa okkur, það var dýrmætt.
Ég man alltaf eftir 7 ára
afmælisdeginum mínum þegar ég
fékk að gista hjá ömmu og afa. Ég
vaknaði um morguninn og fékk
fyrsta úrið mitt, rauða úrið sem ég
á enn í dag. Og svo var svolítið gott
að vera fylgt af afa í skólann þenn-
an morgun.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til ömmu og afa. Þegar
við komum á sunnudögum man ég
eftir hversu notalegt það var að
liggja á gólfinu og horfa á Stund-
ina okkar og Húsið á Sléttunni á
meðan matarilmurinn fyllti vitin.
Það var líka notalegt að koma sem
unglingur og fá að henda sér á
beddann og næla sér í bráðnauð-
synlegan unglingalúr. Ósjaldan
sagði amma mér að næla mér í
eina kók frá afa úr ísskápnum, en
afi átti alltaf lager af lítilli kók í
gleri.
Amma gerði heimsins besta
grjónagraut sem var alltaf í boði í
hádeginu á laugardögum og
reyndar oftar ef svo bar undir.
Hjá ömmu þurfti heldur aldrei að
klára matinn til að fá eftirrétt, það
voru forréttindi í huga barns.
Rommfrómas hennar ömmu
gleymist aldrei.
Alltaf voru amma og afi tilbúin
með sumargjafirnar á sumardag-
inn fyrsta. Það var sérlega
skemmtilegur siður og mikil
spenna að upplifa.
Ég var svo lánsöm að fá að upp-
lifa það að búa hjá ömmu og afa
fyrsta árið mitt í Menntaskólanum
í Kópavogi. Það var góður tími og
gott að búa í dekrinu hjá ömmu og
afa heilan vetur.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að hafa ömmu mína sem
hluta af lífi mínu svona lengi, þó
svo að ég hafi ekki verið undir það
búin að missa hana svona snögg-
lega. Það er alltaf skarð þegar fólk
fellur frá og ég mun sakna þess að
geta ekki kíkt til ömmu eða að hún
hringi í mig. En ég ann elsku
ömmu hvíldarinnar sem hún var
tilbúin að taka á móti og kveð með
þakkarljóði fyrir bænirnar hennar
sem og með hennar eigin kveðju:
„Guð geymi þig!“
Bænin er það fegursta og besta
sem í brjósti mínu bærist.
Háleitari en sú hugsun
sem í höfðinu hrærist.
Sem andvörp
til himneskrar fegurðar þær flögra.
Um loftið þær líða
sem friðarins fuglar
og brúa þar bil.
Hjartað mýkist
og sjónarhornið
verður í senn
skýrara og mildara.
Þá kærleikurinn ljúflega
mig tekur að aga
og benda mér á leiðir
sem best er að fara.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Þín
Helga Magnea.
Það eru aðeins örfáir dagar síð-
an ég kíkti til þín með Flóvent og
við sátum saman og spjölluðum
eins og við gerðum svo oft og nú
þetta. Ég veit eiginlega ekki hvað
ég á að segja núna, amma. Þú
varst stór hluti af mínu lífi og ert
enn. Þú hverfur ekki eina stund úr
huga mínum.
Ég er alveg ofboðslega þakk-
látur fyrir að hafa átt þig sem
ömmu. Ég er líka alveg ofboðslega
stoltur af því. Ég man alltaf eftir
því, þegar við komum einu sinni að
heimsækja þig á Álfhólsveginn að
strákur í götunni kom hlaupandi
til mín og spurði hvort þú værir
virkilega amma mín. Þegar hann
vissi það varð hann svolítið öfund-
sjúkur, það vildu allir krakkarnir í
götunni eiga þig sem ömmu. Þú
varst fullkomin amma.
Ég er alveg ofboðslega þakk-
látur fyrir þau skipti sem ég gisti
hjá ykkur afa. Ég gleymi því aldr-
ei þegar ég vaknaði eitt sinn upp
úr martröð og þú varst þegar
komin og sast hjá mér. Þú spurðir
mig hvort ekki væri allt í lagi. Þeg-
ar ég sagðist hafa fengið martröð
brostir þú bara til mín og sagðir.
„Nú jæja, það er sko ekkert
vandamál, þegar ég fæ martröð þá
sný ég mér nefnilega á hina hlið-
ina, því á þeirri hlið dreymir mann
bara fallega,“ og svo hummaðir þú
mig aftur í svefn. Og alla tíð síðan
hefur þetta virkað og nú virkar
það líka hjá Flóvent því þú varst
ekki bara fullkomin amma, þú
varst fullkomin langamma.
Ég á ótal minningar frá okkur,
amma, frá því þegar ég var barn.
Þær eru allar fullar hlýju og líka
góðri lykt. Það sem situr hvað fast-
ast í minni mínu er hversu gott það
var að sitja í fanginu á þér sem
barn og faðma þig sem fullorðinn.
Ég er líka ofboðslega þakklátur
fyrir vinskap okkar þegar ég varð
svo eldri. Ég er þér ofboðslega
þakklátur fyrir að þú hringdir alla
sunnudaga í mig þegar ég bjó einn
fyrir norðan með Flóvent. Og þeg-
ar þú skammaðir mig fyrir að láta
líða of langt milli heimsókna. Ég er
svo glaður fyrir allar þær stundir
sem við sátum og spjölluðum sem
vinir um alls kyns sögur. Sögur um
hvernig þið afi kynntust. Um böll,
um langömmu og langafa. Ég gat
sagt þér frá hlutum sem ég segi
vinum mínum og við hlógum sam-
an af sögum frá þinni fortíð. Þú
varst fullkominn vinur.
Ég sakna þín sárt. Ég var ekki
tilbúin að missa þig strax, amma.
Ég þarf að venjast því að geta ekki
komið og heimsótt þig eða fengið
frá þér símhringingu. Ég sakna
þess að faðma þig og finna lyktina
þína sem vakti allar góðu minning-
arnar úr æsku. Þú ert í hjartanu
mínu og ferð með mér í gegnum
endalausar hlýjar minningar. Það
er þér að þakka að mig dreymir
fallega á nóttinni, hversu dýrmæt-
ari gjöf er hægt að gefa?
Ég elska þig, amma.
Marinó Muggur
Þorbjarnarson.
Að kveðja ömmu sína er alltaf
erfitt, sér í lagi þegar andlátið ber
skjótt að. Ekki er langt síðan við
fjölskyldan kvöddum móðurömm-
una og ekki grunaði mig þá að ég
þyrfti að kveðja Ástu ömmu innan
skamms. Ég man að ég hugsaði
eftir jarðarför Möggu ömmu að ég
væri heppin því ég ætti ennþá eina
ömmu. Ég hlakkaði til að eiga fleiri
ár með Ástu ömmu. En svo verður
því miður ekki og hjartað mitt
grætur af sorg. Ég er ekki tilbúin
að sleppa/kveðja ömmu, ekki enn.
Mig langar að hitta hana og Ósk
frænku í kaffi á Hrafnistu eins og
við gerðum oft. Spjalla um daginn
og veginn. Heyra ömmu og Ósk
gantast. Amma var góð amma og
dugleg að hafa samband. Oft
hringdi hún í mig og sagðist vilja
sjá mig og krakkana. Mér þótti
vænt um þessi símtöl. Oft stoppaði
ég með krakkana hjá ömmu á
Hrafnistu og við drukkum kaffi.
Amma var iðulega með eitthvert
góðgæti sem hún laumaði að
krökkunum. Þegar ég var lítil var
ég oft hjá ömmu. Svaf á milli hjá
ömmu og afa. Amma var alltaf að
baka eitthvert góðgæti handa okk-
ur og grjónagrauturinn hennar
var og er sá allra besti. Hjá ömmu
lærði ég að meta falleg blóm því oft
sendi hún mig út í garð til að klippa
blóm í vasa til að setja á eldhús-
borðið. Ramfang var uppáhaldið
mitt og fékk ég mér það seinna í
garðinn minn því það minnti mig
alltaf á ömmu. Nú er það ég sem
sendi börnin mín út í garð að
klippa blóm í vasa. Um ókomna tíð
mun ég minnast ömmu þegar ég
finn ilminn af ramfangi eða rósum.
Amma var með svo hlýjar hendur
og ósjaldan hefur hún hlýjað mín-
um höndum.
Kvöldið sem amma fór í aðgerð-
ina var ég hjá henni. Amma var
með miklar áhyggjur af mér og að
ég væri að keyra seint heim. En ég
náði að fullvissa hana um að ég
væri ekkert á förum heldur vildi
vera hjá henni. Þetta var ömmu
líkt. Vorkenndi ekki sjálfri sér og
hafði áhyggjur af öðrum. Amma
var algjör hetja uppi á spítala. Hún
gerði ekki annað en að hæla starfs-
fólkinu þegar ég var hjá henni, og
hún lét ófá falleg orð falla um okk-
ur barnabörnin sem hún sagðist
vera svo óendanlega stolt af.
Kannski grunaði ömmu að hún
væri að fara að kveðja en ef mig
hefði grunað það hefði ég aldrei
sleppt hendinni hennar. Ég trúi
því ekki enn að hún sé farin. Ég
var heppin að eiga Ástu ömmu að
og hefði ekki valið mér aðra ömmu
sjálf. Það er stórt tómarúm í
hjarta mínu núna, þar sem amma
er sofnuð. En ég hef sem betur fer
allar minningarnar ennþá ljóslif-
andi í huganum og hlýju orðin sem
amma kvaddi mig iðulega með
„Guð blessi ykkur“. Já Guð blessi
okkur, elsku amma mín, í sorginni
og hjálpi okkur að lifa lífinu með
enga ömmu.
Anna Margrét
Þorbjarnardóttir.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að segja henni ömmu minni
áður en hún fór í áhættusama að-
gerð, að mér þætti vænt um hana.
Ég er þó ekki viss um að hún hafi
verið að hlusta, því hún var upp-
tekin af því að segja mér að hafa
ekki áhyggjur af sér.
Það sem ég óska að ég hefði
gert er að hafa látið verða af því að
gefa henni minningar mínar um
tímana sem við áttum saman á
blaði áður en hún sofnaði.
Bréfið myndi byrja svona:
Ég vil byrja á því að segja að ég
elska þig.
Elsku amma, það dýrmætasta
sem þú gafst mér fyrir utan pabba
minn, er tíminn sem við áttum
saman. Þú leyfðir mér að vera
hluti af þér í mínum uppvexti. Þú
opnaðir heimili þitt, fortíð þína og
samtíð fyrir mér.
Minningarnar um þig sem mér
þykir vænst um áttu sér allar stað
þegar ég fékk að gista hjá þér.
Hvernig upplifði ég þessar heim-
sóknir? Það var yfirleitt einhvern
veginn svona:
Við vorum komin í bæinn og nú
var setið við eldhúsborðið þitt.
Stundum hafði ég verið bílveik svo
heimsóknin byrjaði á kóki í gleri.
Eftir að ég var aðeins búin að
jafna mig kom oft í ljós að í ís-
skápnum var sérríterta. Þú sagðir
að það væri hægt að skrifa það á
þig, ef ég yrði alkóhólisti, svo elsk-
aði ég þessar tertur.
Þegar mamma og pabbi ætluðu
að sigla af stað þá var því komið í
gegn að fá að gista. Oft gekk það
upp.
Fyndnast var þegar við spiluð-
um hægosa. Þú sást um skemmti-
atriðin. Þú varst svo fyndin að ég
átti erfitt með mig.
Inni í stofu var svo kristalskálin
með brjóstsykrinum. Ég reyndi
oft eins og ég gat að lyfta lokinu af
án þess að í heyrðist en það tókst
ekki einu sinni.
Svo var það eitt uppáhaldið
mitt. Þá lagðist ég á gólfið með
lappirnar í kjöltu þína og þú kitl-
aðir mig undir fótunum. Ég skil nú
hvers vegna þú endaðir daginn
alltaf á því að þvo sokkana mína.
Tilhlökkunin við að gista lá ekki
síst í því hvað yrði í kvöldmatinn.
Grjónagrautur, sérútbúinn með
engum rúsínum.
Amma, ég elskaði að vaska upp
með þér í lokin og hlusta á þig
segja mér frá því þegar þú varst
ung. Þannig fékk ég svo skemmti-
lega og heilsteypta mynd af þér.
Með þessar sögur í huga horfði ég
oft dreymin á myndina af þér sem
hékk inni í svefnherbergi. Falleg
mynd af ungri konu sem var áreið-
anlega á leiðinni á ball, þar sem
dansað yrði fram á nótt.
Ég naut kvöldgönguferðanna
þar sem sögurnar héldu áfram. Að
lokum var farið í háttinn undir
rúmfötum sem líktust helst rúm-
fötum sem sjást aðeins á hótelum
og að sjálfsögðu var boðið upp á
heimatilbúna sögu sem hafði
skemmtanagildi sem og eitthvað
gott til eftirbreytni. Mér er efst í
huga tröllskessan sem missti af
Akraborginni og endaði með
mikla tannpínu því hún átti ekki
tannbursta.
Elsku amma, um leið og ég
græt yfir því að þú verður ekki
heima þegar ég kem til Íslands
næst, eins og ég var svo viss um,
vona ég að fá að njóta framtíðar-
innar á himnum með þér.
Nú kveð ég þig eins og þú varst
vön að kveðja mig fyrir svefninn.
Elsku hjartans amma: Góða
nótt, sofðu rótt, í alla nótt. Guð
geymi þig. Amen.
Þorbjörg Ásta
Þorbjarnardóttir.
Níelsína Ásta
Jónsdóttir
Í dag kveðjum við hana Maríu
Pétursdóttur, þá heiðurskonu og
fósturömmu, með sorg í hjarta en
þó með miklu þakklæti fyrir góð
og yndisleg kynni í gegnum árin.
Mæja amma var yndisleg kona
með stórt hjarta og góðsemina að
leiðarljósi og sá alltaf það bjarta
og fallega í öllu og öllum. Aldrei
man ég eftir að hún hafi nokkurn
tíma sagt neitt ljótt eða rætt um
aðra manneskju á neikvæðan hátt.
Nú þegar Mæja amma er farin
á annan stað, þar sem hún hittir
Svenna afa sem var henni alltaf
svo góður og þau góð hvort við
annað, þá renna nokkrar
skemmtilegar og fallegar minn-
ingar um huga okkar Friðþórs.
Aðvitað fyrst allar þær skemmti-
legu heimsóknir og hittingar í
gegnum árin hjá mömmu og Sæv-
ari, en þó eru efst í huga okkar all-
ar heimsóknirnar hennar til okkar
í Bessahraunið í Vestmannaeyjum
þegar við fluttum heim til Eyja
um árið.
Einn daginn hringir Mæja
amma sem hún gerði svo oft og
sagðist nú ætla að fá sér göngu og
kíkja yfir til okkar. Mikið rok og
hellirigning var þennan dag, en
þrátt fyrir það og hún þá orðin 83
ára vildi hún ekki sjá það að við
myndum sækja hana, ég ætla að
ganga til ykkar, ég hef gott af því,
sagði hún og gerði.
Við vorum nú ansi hrædd við að
hún færi ein, en hún vildi nú ekki
sjá annað en að fara sjálf, hún
væri nú engin elliær og gæti þetta
vel, sagði hún með sínum
skemmtilega húmor.
Tengdafaðir minn hafði ákveðið
að kíkja um sama leyti sem betur
fer, því þegar hann kemur leiðir
hann Mæju ömmu inn til okkar og
segir, hvern haldiði að ég hafi nú
fundið hangandi hér við einn ljósa-
staurinn? Þetta var auðvitað engin
önnur en hún Mæja amma, sem
sagði strax, þetta var bara ansi
hressandi en rokið tafði mig.
Ég trúi því að nú svífi þau heið-
urshjón um í fallegum dansi,
ánægð með endurfundina og
hvort annað sem aldrei fyrr.
Elsku fjölskylda, megi minning
Mæju ömmu og Svenna afa lifa og
sá kærleikur sem við fengum að
kynnast dafna og styrkjast í fram-
tíðinni
Ragnheiður (Ragga),
Friðþór, Fríða Rún
og Ingi Steinn.
Elskuleg ömmusystir, María
Pétursdóttir eða Maja frænka
eins og hún var alltaf kölluð á
mínu heimili, er látin. Margs er að
María
Pétursdóttir
✝ María Péturs-dóttir, hús-
móðir í Vest-
mannaeyjum,
fæddist í Neskaup-
stað 8. nóvember
1923. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 4. októ-
ber 2012.
Útför Maríu fór
fram frá Landa-
kirkju 13. október
2012.
minnast þegar horft
er yfir farinn veg en
það sem eftir stend-
ur er þakklæti fyrir
að hafa átt því láni að
fagna að eiga hana
að. Það var eftir-
minnilegt fyrir mig
sem ungan dreng að
koma til Vestmanna-
eyja, eigandi þar
stóran frændgarð
þar sem heimsóknir
á Brimhólabrautina voru sérstakt
tilhlökkunarefni. Ég sé Maju fyrir
mér með opinn faðm og bros á vör,
umkringda stórum barnahóp og
Svenna sinn sér við hlið.
Maja var fædd í Neskaupstað 8.
nóvember 1923, yngsta barn lang-
afa míns og langömmu af tólf sem
komust á legg. Öfugt við flest eldri
systkini sín naut hún þeirrar gæfu
að fá að alast upp hjá foreldrum
sínum í Garðshorni. Þannig hátt-
aði til að móðir mín og amma
bjuggu í næsta húsi og var nábýli
mikið. Lítill aldursmunur var á
þeim frænkum og ríkti ávallt vin-
semd og væntumþykja í samskipt-
um þeirra. Örlög réðust þannig að
báðar fluttu þær til Vestmanna-
eyja, eignuðust þar fjölskyldur og
var samgangur alltaf mikill. Eig-
inmaður Maju, Sveinn Matthías-
son lést fyrir mörgum árum en
hjónaband þeirra einkenndist af
einstöku ástríki og samheldni.
Lífið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um frænku mína en hún
átti auðvelt með að gleðjast yfir
velgengni annarra. Þegar á móti
blés hélt hún ætið reisn og studdi
við bakið á sínu fólki. Aldrei heyrði
ég Maju hallmæla nokkrum
manni og fór ávallt betri maður af
fundi við hana.
Ég kveð Maju frænku með
þakklæti fyrir þá hlýju og vænt-
umþykju sem hún sýndi mér og
mínum alla tíð. Við hjónin og börn
okkar vottum aðstandendum
hennar innilega samúð.
Sigurður Guðjónsson.
Góð kona og ekki hvað síst góð-
ur nágranni, hún Maja, er farin frá
okkur.
Í bernskuminningunni er
Brimhólabrautin besti staður í
heimi. Og hvað sem aðrir um það
segja, þá teljum við að textinn
„Gamla gatan“ eftir Ása í Bæ sé
saminn um þann dýrðarstað. Þar
undu saman góðir grannar og þar
voru leikir og söngur.
Hún Maja fékk sinn skammt af
erfiðleikum í lífinu, en söngurinn
og einlæg trú á allt hið góða hjálp-
uðu henni. Hún söng burtu erfið-
leikana og hún söng til sín gleðina.
Hún Maja söng með sinni hlýju,
fallegu rödd og allt varð bjart og
gott í kringum hana. Það var því
svo sannarlega gott og Guði þægt
verk, þegar eitt okkar systkin-
anna fékk hana til þess að koma og
syngja í Kór Landakirkju. Það
hefði hún átt að gera miklu fyrr.
Kæru vinir, krakkarnir á Brim-
hólabraut 14, Guð blessi minn-
inguna um hana Maju okkar.
Systkinin á Brimhólabraut 13,
Hjálmar, Ólafur, Sigurjón,
Guðni og Sigrún.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.