Morgunblaðið - 10.01.2013, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. JANÚAR 2013
✝ Karl Árnason,fv. forstjóri
Strætisvagna
Kópavogs, var
fæddur í Reykjavík
2. maí 1932. Hann
andaðist á líkn-
ardeildinni í Kópa-
vogi 28. desember
2012.
Foreldrar hans
voru Árni Jóhann-
esson bifvélavirkja-
meistari, f. 11.9. 1907, d. 26.11.
1995, og Ásdís Kristinsdóttir af
Bólu-Hjálmarsætt, verkakona,
f. 22.7. 1912, d. 7.8. 1991. Árni
var fæddur í Bakkabúð á Brim-
ilsvöllum á Snæfellsnesi og Ás-
dís var fædd í Grímstungu í
Vatnsdal í Húnavatnssýslu.
Karl kvæntist hinn 14.5. 1955
Ólöfu P. Hraunfjörð, f. 10.7.
1932, d. 6.12. 2011, bókaverði,
dóttur Péturs J. Hraunfjörð
skipstjóra og Sigurástar Krist-
jánsdóttur verkakonu. Börn
Karls og Ólafar eru: Petrína
Rós, f. 9.11. 1955, frönskukenn-
ari og þýðandi, og á hún tvö
börn: Móheiði Hlíf Geirlaugs-
dóttur þýðanda, gift Arnari
Eggerti Thoroddsen og eiga
þau tvær dætur, og Júlían Jó-
hann Karl Jóhannsson, nema og
kraftlyftingamann; Jóhannes, f.
25.11. 1959, hagfræðingur,
kvæntur Ólöfu Pétursdóttur,
börn þeirra: Baldur, viðskipta-
fræðingur og jógakennari, í
sambúð með Ásdísi Maríu Elf-
arsdóttur, og Stella Soffía bók-
menntafræðingur, gift Kristjáni
1961, verkstæðisstjórn 1962,
var forstjóri Strætisvagna
Kópavogs 1972-1992 þar til
Kópavogsbær hætti sjálf-
stæðum rekstri strætisvagna og
forstöðumaður Vélamiðstöðvar
Kópavogs 1992-2002.
Karl beitti sér fyrir ýmsum
nýjungum í rekstri stræt-
isvagna og endurbætti leiða-
kerfið, lagði mikla áherslu á
þjónustulund strætis-
vagnabílstjóra og réð til starfa
fyrstu kvenstrætisvagnabíl-
stjórana á Íslandi árið 1972.
Karl sat í fjölda nefnda á
vegum Kópavogsbæjar, í endur-
skoðunarnefnd um rekstur
Vélasjóðs Kópavogs 1966, um
rekstur strætisvagna á höf-
uðborgarsvæðinu 1976-1992 og
í norrænni nefnd um almenn-
ingssamgöngur 1980-1992.
Karl var einn af frum-
byggjum Kópavogs, foreldrar
hans keyptu sér erfðafestuland
1943 og byggðu sitt fyrsta hús
1955.
Karl var virkur í fé-
lagsmálum, í æskulýðshreyfing-
unni, Þjóðdansafélagi Reykja-
víkur, átti sæti í stjórn Félags
bifvélavirkja 1953-73, í prófa-
nefnd bifvélavirkja 1965-72, í
endurskoðunarnefnd fyrir
rekstur Vélasjóðs Kópavogs
1966, í Hafnarstjórn Kópavogs
1970-74, í kjörstjórn Kópavogs
1970-90, formaður bæj-
armálaráðs Alþýðubandalags
Kópavogs 1978-82 og í stjórn
Atvinnueflingarsjóðs Kópavogs
1982-90.
Útför Karls verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag, 10. jan-
úar 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
R. Kristjánssyni og
eiga þau tvær dæt-
ur; Pétur, f. 14.4.
1962, bifvélavirkja-
meistari og fv.
bóndi, giftur Valer-
iyu Karlsson; börn
hans Elía tölvu-
maður, Karl Ólafur
nemi og Pétur
Smári stúdent.
Systkini Karls: An-
anías Valdimar, f.
15.2. 1931, d. 12.12. 1978; Krist-
ín Eva, f. 19.3. 1936; Birna, f.
26.10 1938, d. 7.4. 2009; Soffía
Ingibjörg, f. 31.12 1947, og
Anna, f. 21.8. 1953.
Karl fæddist í miðbæ Reykja-
víkur. Hann gekk í Austurbæj-
arskólann, Gagnfræðaskóla
Austurbæjar, Skátaskólann á
Úlfljótsvatni og stundaði tungu-
málanám. Hann tók sveinspróf í
bifvélavirkjun 1952 og meist-
araréttindi 1955 frá Iðnskól-
anum í Reykjavík. Hann sótti
fjölmörg námskeið innanlands
sem utan í bifvélavirkjun, fyrir-
tækjarekstri auk Dale
Carnegie-námskeiðs í Dan-
mörku, Svíþjóð, Englandi, Belg-
íu og hjá Ikarus-verksmiðj-
unum í Ungverjalandi. Loks
stundaði hann nám við öld-
ungadeild MH 1986-1990. Á
ferli sínum sem bifvélavirkja-
meistari útskrifaði Karl 15 bif-
vélavirkja.
Karl starfaði hjá bílaverk-
stæðum frá 1948-1961 (Stefni,
Páli Stefánssyni, BP). Hann hóf
störf hjá Kópavogsbæ árið
Elsku pabbi minn.
Kveðjustundin er upprunnin
allt of fljótt.
Mig langar að minnast þín í ör-
fáum orðum. Þegar ég hugsa um
þig kemur mamma strax upp í
hugann vegna þess hve náin og
samrýmd þið voruð. Lykillinn að
ykkar góða og nána sambandi var
einmitt hversu mikla virðingu þið
báruð hvort fyrir öðru.
Alla barnæsku mína var okkar
önnur fjölskylda SVK (Strætis-
vagnar Kópavogs) en þú varst
alltaf á vaktinni og sagðir stund-
um að þú fengir ekki frí nema 4
daga á ári um jól og páska. Eins
og gefur að skilja varstu oft fjar-
verandi og mundir ekki mikið það
sem hafði drifið á daga okkar
systkinanna í æsku þó þú hafir
munað eftir því að gírkassi fór í
þessum eða hinum strætisvagn-
inum. Þú hafðir mannlegu sam-
skiptin og raunsæið að leiðarljósi.
Svo undarlegt sem það kann að
hljóma í dag, þá varstu sá fyrsti
sem lét salta göturnar fyrir
strætisvagnaferðir. Nú til dags
hugsar fólk ekki um svona hvers-
dagslega hluti. Á ferli þínum
reyndirðu að útvega þeim vinnu
hjá bænum sem þurftu á því að
halda og hjálpaðir þannig oft
þeim sem minna máttu sín. Þú
byrjaðir á plani og vannst þig upp
í að verða yfirmaður en einmitt
þess vegna hafðirðu betri skiln-
ing á eðli vinnunnar en þú þurftir
líka stundum að líða fyrir það, því
öllum fannst þeir geta gert það
sem þú gerðir. Þú varst einstakur
pabbi og góð fyrirmynd fyrir mig
og börnin mín sem og aðra.
Vinnusamur, ósérhlífinn, mikil
tilfinningavera, góður stjórnandi,
barngóður, hugsunarsamur,
handlaginn, sparsamur, útsjón-
arsamur, diplómat, með mikið
skopskyn. Þú sást alltaf það
skoplega við allt, fannst uppá
skemmtilegum uppnefnum og
orðatiltækjum. Pabbi synti Við-
eyjarsund ungur að árum og
löngu áður en það varð að tísku-
fyrirbæri og var alltaf stoltur af
því. Þú varst líka sérstaklega
bóngóður og reiðubúinn að koma
okkur til hjálpar, börnunum þín-
um jafnt sem öðrum.
Pabbi og mamma heimsóttu
mig oft til Suður-Frakklands og
þá endursagði pabbi mömmu
brandarana sem hann heyrði sem
hann skildi þó hann kynni ekki
stakt orð í frönsku. Pabbi var
sérlega orðheppinn maður og
greip oft orð á lofti sem hann
heyrði og margendurtók þau í
gríni. Hann notaði aldrei sterk
lýsingarorð en sagði: „Þú ert nú
betri en enginn“ og „nennirðu að
gera þetta fyrir mig“ þá sjaldan
hann bað um eitthvað.
Það verður að segjast eins og
er að brátt andlát mömmu í lok
síðasta árs hafði mikil áhrif á þig
og á þeirri sömu mínútu varðstu
virkilega mjög veikur líkamlega.
Það var mikið áfall fyrir okkur og
sérstaklega þó þig að missa lífs-
förunaut þinn.
Þetta ár höfum við gengið í
gegnum þunnt og þykkt og þú
stóðst þig eins og hetja í baráttu
þinni við krabbameinið. Baráttu-
viljinn var mikill og margar orr-
ustur höfum við háð saman. Það
er huggun harmi gegn að síðasta
árið með þér gat ég lagt þér lið.
Okkur Júlían þótti sérlega vænt
um að geta sinnt þér og haft þig
hjá okkur síðustu 4 mánuðina.
Við höfum notað tímann vel, farið
í bíltúra, leikhús, bíó og horft á
sjónvarpið, borðað saman og ver-
ið til. Við yljum okkur við þessar
góðu minningar núna.
Það er gott til þess að hugsa
að þið mamma séuð saman á ný
og að þú þurfir ekki að þjást
lengur.
Far í friði, elsku pabbi minn,
„Skífan á það“.
Þín elskandi dóttir,
Petrína Rós Karlsdóttir.
Nú kveðjum við Karl Árnason,
sem lést skömmu fyrir áramót
eftir erfið veikindi. Ekki var liðið
nema ár frá því lífsförunautur
hans, nafna mín, hélt á vit feðra
sinna. Þau hjónin voru einstak-
lega samrýnd og unnu jafnvel á
sama vinnustað um margra ára
skeið.
Ég heyrði Karl fyrst nefndan
þegar móðir mín, sem starfaði á
Bæjarskrifstofum Kópavogs um
árabil, talaði um Kalla, forstöðu-
mann strætisvagna Kópavogs,
sem samstarfsmann sem hún
kynni að meta, hógværan, dag-
farsprúðan og viðræðugóðan.
Upp úr því fór hún að segja mér
af sögur af Jóa hans Kalla, en
ekki grunaði mig þá hvað fram-
tíðin bæri í skauti sér. Svo kynnt-
ist ég Karli, hann varð tengdafað-
ir minn og svo Kalli afi með tíð og
tíma. Aldrei bar skugga á þau
kynni.
Karl Árnason var með
skemmtilegri mönnum sem ég
hef kynnst. Tungutak hans var
afar persónulegt og spaugilegt,
enda hafði hann næmt auga fyrir
kímilegum þáttum í fari sam-
ferðamanna sinna. Hann sæmdi
þá gjarna auknefnum, sem vildu
festast við þá, oftar en ekki án
vitneskju þeirra. Þetta var
græskulaust gaman, en varð
stundum til þess að valda mis-
skilningi og broslegum uppákom-
um, til dæmis þegar einhver sam-
starfsmanna Karls ávarpaði
annan með nafni, sem viðkom-
andi kannaðist ekkert við. Ann-
ars var Karl mannasættir og
barnavinur, alúðlegur og bros-
mildur, en alvaran bjó jafnan
undir.
Hér lýkur langri viðkynningu,
og þakklæti er mér efst í huga.
Ólöf.
Á nýársdag fyrir ári óskaði ég
afa gleðilegs árs á Snorrabraut-
inni, við bæði með tárin í augun-
um. Amma hafði kvatt í byrjun
desember og afi minn var ósköp
umkomulaus án Ollu sinnar. Nú
kveð ég afa og finnst ég orðin
ansi umkomulaus án afa og
ömmu. Ég var ekki há í loftinu
þegar mér varð það ljóst að afi
minn væri mikill maður, ekki
vegna þess hann væri svo stór,
ríkur eða frægur, heldur vegna
hjartalags hans. Afi minn er ljúf-
asti maður sem ég hef nokkurn
tímann kynnst. Mér fannst ég
sérlega heppin að eiga þennan
afa og hafði áhyggjur af þeim
krökkum sem áttu ekki afa, svo
miklar reyndar að ég spurði afa
einu sinni hvort ég mætti lána
hann vinkonu minni sem ætti
engan.
Afi hafði afskaplega ljúfmann-
lega framkomu, hann talaði alltaf
blíðlega og endaði allar setningar
eða bónir á elskan mín eða Móa
mín. Það var ekki oft sem ég
heyrði afa hvessa sig eða reiðast.
En það þýddi ekki að afi léti allt
eftir okkur barnabörnunum, nei
einhvern veginn sneri hann því
þannig að maður vildi allt fyrir
hann gera. Afi var fyndinn karl, í
Holtagerðinu faldi hann sælgæti
á ólíklegustu stöðum og laumaði
svo mola þegar minnst varði,
hann gerði ýmsar eftirhermur og
sagði skemmtisögur. Sumar sög-
urnar sagði hann okkur aftur og
aftur og aldrei varð maður leiður
á þeim, hverri sögu fylgdi orða-
tiltæki sem við öpuðum upp eftir
afa.
Afi og amma höfðu alltaf mikið
fyrir stafni, ef þau voru ekki að
flytja börnin sín eða barnabörn
voru þau að hjálpa einhverjum
frændanum. Með þeim upplifði
ég flest ævintýrin mín, afi yfir-
leitt undir stýri með rauða tób-
aksklútinn sinn, pennann og nef-
tóbakið. Minnisstæðustu
stundirnar eru ekki endilega þær
merkilegustu heldur frekar þær
hversdagslegu því það sem var
mest um vert var hlý nærvera
afa. Þegar við horfðum saman á
Derrick, þegar ég fór með afa að
kaupa lottó og sitja frammí, þeg-
ar ég heimsótti þau á verkstæðið
eða hjálpaði til með þeim í garð-
inum. Og núna síðast í vor þegar
ég fékk að keyra hann vikulega í
lyfjagjöfina, það var í fyrsta sinn
sem ég keyrði afa minn nokkuð
og hann hrósaði mér og þakkaði
mér fyrir margfalt eins og ég
hefði gefið honum stórfenglega
gjöf. Saman hlustuðum við á Guf-
una, útvarpssöguna, hneyksluð-
umst á íhaldinu og hann sagði
mér sögur af því þegar hann var
drengur á Skólavörðuholtinu.
Mikið þótti mér erfitt að horfa á
afa verða svona veikan og þjáðan.
Áður en við fluttum til Skot-
lands í haust fórum við að kveðja
afa á Heilsuhælinu í Hveragerði,
hann var glaðlegur og ljúfur eins
og hann átti að sér að vera þó
hann væri þá mikið veikur. Hann
talaði við stelpurnar mínar á sinn
ljúfa hátt en hann er líka í sérlegu
uppáhaldi hjá þeim. Ég heyrði í
afa í símanum nokkrum dögum
áður en hann fór á líknardeildina,
hann kvaddi mig og sagði þetta
vera í síðasta sinn sem ég myndi
heyra í honum. Það var erfitt að
heyra á röddinni hve kvalinn
hann var og ólíkur sjálfum sér.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð afa minn, ljúfasta afa
sem nokkur gæti átt.
Móheiður Hlíf
Geirlaugsdóttir.
Koma svo! Koma svo er marg-
notað og jafnvel ofnotað hvatn-
ingar-orðasamband, mest þekkt
úr íþróttageiranum en einnig úr
öðrum geirum samfélagsins.
Þetta orðasamband nota ég mikið
í íþróttaiðkun minni en síðustu
sex mánuði hefur þetta orðasam-
band eignast nýja eða e.t.v. meiri
merkingu en áður. Af einhverri
ástæðu byrjuðum við afi að nota
þetta orðasamband til skiptis,
hvort sem hann sagði þetta við
sig þegar hann stóð uppúr stóln-
um, hélt á innkaupapoka eða þeg-
ar ég kvaddi hann eftir að hafa
setið hjá honum uppi á hjarta-
deild og vildi fá hann aftur heim,
koma svo! Alltaf var það koma
svo. Það virtist líka hafa sín áhrif,
en ekkert varir að eilífu. Afi minn
háði hatramma baráttu við tvo ill-
víga sjúkdóma, óvinnandi bar-
áttu.
Ég er stoltur af afa mínum og
þakklátur fyrir að hafa fengið að
eyða jafnmiklum tíma með hon-
um eins og raun ber vitni. Ég er
þakklátur fyrir að hafa lært af
honum þau fjöldamörgu atriði
sem ég gerði, allt frá því að raka
mig og brjóta saman föt til bíla-
og rafmagnsviðgerða. Ég er
þakklátur fyrir það að eiga góðar
minningar um afa minn og fyrir
það að hann kvaddi í friði. Afi
minn og skánafni, Karl Árnason,
er ein af mínum helstu fyrir-
myndum sem hvatti mig og hvet-
ur enn áfram í hverju því sem ég
tek mér fyrir hendur.
Júlían Jóhann Karl
Jóhannsson.
Elsku Karl.
Nú er kveðjustundin runnin
upp.
Við minnumst með gleði allra
samverustundanna hjá ykkur í
Kópavoginum. Alltaf voru mót-
tökurnar jafn höfðinglegar. Allt-
af voruð þið boðin og búin að gera
allt fyrir okkur og okkar fjöl-
skyldu. Alltaf höfðum við bílana
ykkar eins og við ættum þá.
Einnig minnumst við ferðalag-
anna með ykkur til Nordkapp í
Noregi og upp á Grassglockner í
Austurríki, að ógleymdum ferð-
um til Þýskalands.
Það er erfitt að hugsa til þess
að við eigum ekki eftir að hittast
oftar og við söknum þín innilega
og þinnar góðu konu.
Þetta er erfiður tími fyrir
börnin þín og barnabörnin og
vottum við þeim öllum okkar
dýpstu samúð.
Þín systir og mágur,
Soffía og Sigurður,
Malmö, Svíþjóð.
Karl Árnason
✝
Bróðir okkar,
HAUKUR KARL INGIMARSSON,
Kotárgerði 2,
Akureyri,
lést á sjúkrahúsinu á Akureyri
föstudaginn 4. janúar.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 11. janúar kl. 10.30.
Geir Örn Ingimarsson,
Alda Ingimarsdóttir,
Óskar Ingimarsson,
Ásta Dúna Jakobsdóttir,
Sigurður Rúnar Jakobsson.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ALFREÐ R. JÓNSSON,
Grensásvegi 58,
Reykjavík,
lést laugardaginn 29. desember.
Hann verður jarðsunginn frá Skálholtskirkju
laugardaginn 12. janúar kl. 14.00.
Arnleif Alfreðsdóttir, Jón Þór Ásgrímsson,
Aðalheiður Alfreðsdóttir, Halldór Borgþórsson,
Alfreð Jónsson,
Sigríður Halldórsdóttir,
Ásta Björg Halldórsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
GÍSLI SIGURÐUR JÓNSSON,
Logafold 52,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
mánudaginn 7. janúar.
Jarðarförin verður gerð frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 16. janúar kl. 13.00.
Simona Simonsen,
Esther Gísladóttir, Gunnlaugur V. Einarsson
Ingunn Gísladóttir, Dan Sommer,
Eva Ruth Gísladóttir, Ásgeir Páll Gústafsson
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
MAGNÚS GUNNAR ERLENDSSON,
Vatnsleysu,
Biskupstungum,
lést á hjúkrunarheimilinu Boðaþingi
mánudaginn 7. janúar.
Útförin fer fram frá Seljakirkju fimmtudaginn
17. janúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Styrktarsjóð Duchenne-
samtakanna, kt. 640512-2810, rnr. 0111-26-010315.
Þóra Katrín Kolbeins,
Erlendur Björn Magnússon, Sigrún Káradóttir,
Hilmar Magnússon, Randí Þórunn Kristjánsdóttir,
Þorvaldur Magnússon, Elena Kristín Pétursdóttir,
Magnús Gunnar Erlendsson, Fríða Hrönn Elmarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SVERRIR ÞÓRÐARSON
blaðamaður,
Suðurgötu 13,
Reykjavík,
lést mánudaginn 7. janúar.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík
á morgun, föstudaginn 11. janúar, kl. 15.00.
Þórður Sverrisson, Arnfríður Ólafsdóttir,
Ásgeir Sverrisson, Guðrún H. Guðmundsdóttir,
Ólafur Arnar Þórðarson,
Ása Þórhildur Þórðardóttir,
Halldór Armand Ásgeirsson.