Morgunblaðið - 10.01.2013, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. JANÚAR 2013
Seint munu gleymast óvænt-
ar, dásamlegar móttökur nýju
nágranna minna í Borgarheið-
inni hér um árið þar sem ég
mætti ókunnug á Jónsmessu
með hafurtaskið mitt í sjálfum
blómabænum Hveragerði.
Stéttin framan við húsið bók-
staflega glóði af marglitri dýrð,
þakin blómum í öllum regnbog-
ans litum, í fjölda potta. Þau
hjónin, blómabændurnir Hann-
es og Sigurbjörg, komu til mín
og buðu mig hlýlega velkomna.
Slík sæla og gleði á fyrsta degi
á nýjum stað! Dvölin sjálf, þessi
ár í Hveró, báru keim af þess-
um fyrsta degi og urðu vissu-
lega gjöful og uppbyggileg.
Þetta þakka ég umfram allt við-
móti og vináttu þessa einstaka
fólks.
Hannes var frumkvöðull og
leiðtogi sem fór eigin leiðir í
Hannes
Kristmundsson
✝ Hannes Krist-mundsson
fæddist á Ólafsfirði
29. september
1945. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ási í Hvera-
gerði 25. desember
2012.
Útför Hannesar
fór fram frá Hvera-
gerðiskirkju 5. jan-
úar 2013.
mörgu og þekktur
fyrir stórar og
skemmtilegar hug-
myndir, þó fyrst og
fremst væri hann
maður fram-
kvæmda. En mér
finnst það lýsa
honum vel þegar
hann braust suður
til Færeyja á að-
ventunni árið 2008
með sendiferðabíl-
inn sinn fullan af jólastjörnum,
sem hann síðan dreifði á hinum
ýmsu elliheimilum landsins sem
glaðri þakkarskuld fyrir sam-
stöðu Færeyinga við málstað
okkar Íslendinga á erfiðum
tíma.
Ég samhryggist innilega
Sibbu, sonum þeirra og fjöl-
skyldu við fráfall þessa góða
manns.
Erna María Ragnarsdóttir.
Um klukkan eitt á jóladag
reyndi ég að ná sambandi við
frænda minn og vin í Hvera-
gerði. Ég vildi fá fréttir af
honum. Hann hafði barist við
erfið veikindi um langa hríð.
Hvorugt númerið svaraði. Ég
hafði á orði við konuna, að það
væri óvanalegt. Klukkustundu
síðar hringir Sibba. Hún til-
kynnti okkur, að Hannes
frændi hefði kvatt þennan
heim. Hann kvaddi á sama
tíma og ég var að bauka við að
ná sambandi við hann. Þetta
var sérdeilis fallegur dagur, er
Hannes valdi til að hefja ferð-
ina miklu og var honum örugg-
lega vel tekið á leiðarenda af
látnum syni sínum, foreldrum
og bróður.
Við Hannes kynntumst ungir
að árum. Við bjuggum í sitt
hvorum firðinum fyrir norðan.
Hann bjó í Ólafsfirði, en ég á
Sigló. Á hverju vori, er snjóa
leysti, var mikil spenna að hitta
frændfólkið frá Ólafsfirði. Eftir
okkar fyrstu kynni fylgdumst
við ávallt hvor með öðrum. Vor-
um meðal annars á sama róli á
vertíð í Eyjum, þar sem við
kynntumst eiginkonum okkar.
Hannes henni Sibbu sinni, en
ég náði í Kollu mína.
Eftir að Hannes og Sibba
settust að í Hveragerði, var oft-
ar en ekki stoppað í kaffi og
ekki skorti meðlætið hjá þeim
sæmdarhjónum. Blómarækt var
þeirra atvinna og áhugamál.
Hún fórst þeim afar vel úr
hendi og blóm þeirra voru sér-
deilis falleg. Við hjónin nutum
einstakrar velvildar við garð-
rækt okkar frá þeim Sibbu og
Hannesi. Græðlingum og
plöntum var jafnan troðið í bíl-
inn. Þrátt fyrir að við segðum
að nú væri nóg komið, fann
Hannes alltaf pláss fyrir tvær
til þrjár plöntur til viðbótar.
„Það þýðir ekkert hokur. Þetta
verður að líta vel út,“ sagði
Hannes kallinn.
Eins og ætíð fyrir jólin, feng-
um við okkar væna skammt af
jólastjörnum, sem voru sérstak-
lega fallegar í ár. Svo fallegar
voru þær, að fólk hafði á því
orð.
Síðastliðið haust var virki-
lega gaman að fá Sibbu og
Hannes, ásamt Elley, Sigur-
jóni, Grétu og Grétari til Vest-
mannaeyja. Veðrið var ein-
staklega gott og Eyjarnar
skörtuðu sínu fegursta. Þrátt
fyrir að vera sárlasinn hafði
Hannes gaman af að rifja upp
góðar minningar um veru sína
í Fiskiðjunni í Eyjum á árum
áður.
Hannes minn, við Kolla
þökkum þér góðar stundir í
gegnum tíðina. Öll blómin er
prýtt hafa garð okkar og heim-
ili, okkur til mikillar ánægju.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hvíl í friði kæri vinur.
Elsku Sigurbjörg og fjöl-
skylda, guð gefi ykkur styrk í
sorginni.
Kveðja,
Sverrir og Kolbrún.
Feðgaminning
Nú eru þeir saman á ný, hvíl-
ast í garðinum saman í Hvera-
gerði, feðgarnir Hannes og
Gísli. Gísli Jón Hannesson var
fæddur 9. maí 1968, hann lést
14. febrúar 1986.
Margir segja að líf sé eftir
þetta sem við lifum núna og ég
vil trúa því. Gísli kvaddi pabba
sinn og mömmu, bræðurna og
alla sem hann elskuðu allt of
fljótt. Aðeins 17 ára gamall lést
hann í hörmulegu slysi. Það er
engin sanngirni í því, það vitum
við öll. Fjölskyldan var nýlega
flutt suður í Hveragerði eftir
áralanga búsetu á Akureyri,
með drauma í farteskinu og
dugnað til að fylgja þeim eftir.
Þar stunduðu þau garðyrkju af
mikilli natni enda fagfólk fram í
fingurgóma. Ekki heimsótti ég
þau oft – en þó fékk ég að njóta
leiðsagnar þeirra um gróður-
húsin og fékk í kveðjugjöf frið-
arlilju, eins og til að minna mig
á að maður verður að hlúa vel
að því sem maður elskar.
Ekki man ég ártalið, en þau
eru mörg árin síðan ég hitti þá
feðga fyrst. Í minningunni
birtust þeir í Suðurbyggðinni á
Akureyri ásamt Sibbu mömmu
Gísla og bræðrunum Munda og
Sigga. Hannes hafði ráðið sig
til starfa sem verkstjóri hjá
garðrækt Akureyrarbæjar og
þau tóku á leigu hús nágranna
okkar sem flutt hafði um skeið
til útlanda. Auðvitað urðum við
Gísli strax miklir vinir, annað
var ekki hægt, því Gísli var
bara svo einstaklega skemmti-
legur. Rólegur var hann og
brosmildur – spékopparnir
þeir stærstu sem ég hafði séð
og hláturmildur með eindæm-
um. Þeir áttu það sameiginlegt
faðir minn og Hannes að vera
miklir matmenn. Og ógleym-
anlegar eru þær stundir þegar
Hannes og Sibba voru í heim-
sókn og karlarnir elduðu.
Gómsætur steiktur kræklingur
og hrogn á brauði, yndislegt
svona rétt fyrir svefninn. Við
Gísli notuðum tækifærið og
vöktum frameftir, lengi fram-
eftir. Já þetta voru yndislegir
tímar. Hannes kenndi mér að
vinna. Hann réð mig til starfa
hjá garðræktinni, líklegast
ekki nema um 14 ára gamlan.
Sagðist ekki líða það að ungir
menn lægju í leti á sumrin. Og
vinna fékk maður. Þetta voru
yndisleg sumur. Svo fluttu þau
suður í Hveragerði og ég sakn-
aði vinar míns og leikfélaga.
Þrátt fyrir að leiðir skildu
hélst alla tíð mikill vinskapur á
milli foreldra okkar Gísla. Við
Gísli þroskuðumst auðvitað
hvor í sína áttina, ný viðfangs-
efni, nýir tímar. En í huga mér
var Gísli þó ávallt, myndin af
honum brosandi með spékopp-
ana sína. Það voru því ljúfsár-
ar minningar um þá feðga sem
komu upp í hugann þegar
mamma hringdi og sagði mér
frá andláti Hannesar. Sorg á
ný í fjölskyldunni. Ég vissi af
veikindum Hannesar en þeir
pabbi höfðu rætt saman í síma
fyrir skömmu og var Hannes
tilbúinn að mæta skapara sín-
um. Tilbúinn til að hitta Gísla
son sinn á ný. Það er huggun
harmi gegn. Hann fékk tíma til
að kveðja sína nánustu, tíma
til að undirbúa sig. Og nú trúi
ég að Hannes hafi mætt Gísla
brosandi, með spékoppana.
Elsku Sibba, Mundi og Siggi,
ég votta ykkur samúð mína og
minna. Í mínum huga munu
minningar vina minna, feðg-
anna Hannesar og Gísla, geym-
ast.
Þorleifur Ágústsson,
Ísafirði.
Elskuleg frænka mín, Katý er
látin langt fyrir aldur fram. Hún
var búin að berjast eins og hetja
við óvættinn – krabbamein í
nokkurn tíma. Hún var ótrúlega
dugleg og lengi vel lét hún sjúk-
dóminn ekki stoppa sig í einu né
neinu.
Katý minnti mig reglulega á
það hvernig skellibjalla ég var
sem krakki og eitt af því sem var
henni mjög minnisstætt var þeg-
ar ég kom með fjölskyldu minni
til Reykjavíkur í heimsókn til
ömmu í Fellsmúlann. Áður hafði
ég fengið rólu í hausinn sem
varð til þess að ég var með stóra
kúlu á enninu og glóðarauga á
báðum augum. Amma bjó á
neðstu hæðinni og var leikvöllur
á lóðinni sem okkur krökkunum
fannst gaman að leika okkur á,
meðan fullorðna fólkið sat í stof-
Katrín
Guðmundsdóttir
✝ Katrín Guð-mundsdóttir
fæddist á Ísafirði 8.
júní 1954. Hún lést
á krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut 26. des-
ember 2012.
Útför Katrínar
var gerð frá Graf-
arvogskirkju 4. jan-
úar 2013.
unni og spjallaði
saman. Katý sá það
oft fyrir sér þegar
skellibjallan, ég,
hljóp frá leikvellin-
um og skellti andlit-
inu í rúðuna til að
heilsa upp á full-
orðna fólkið, þá
fékk Katý mín sting
því hún hafði
áhyggjur af því að
ég hefði meitt mig.
En svo seinni árin hlógum við að
þessu.
Það var alltaf spennandi að fá
Katý vestur í heimsókn þegar ég
var krakki og stundum var ég
hálf feiminn við hana til að byrja
með en það var nú alveg óþarfi.
Seinni árin þegar ég var farin að
fara suður á eigin vegum vissi ég
að ég væri alltaf velkomin til
hennar og Hans.
Ein af mörgum góðum minn-
ingum mínum um hana er þegar
við Hilmar giftum okkur. Ég sit
við hlið pabba og athöfnin er
byrjuð, ég lít yfir kirkjusalinn og
sé hvar Katý situr, og grætur
gleðitárum fyrir mína hönd.
Seinna þegar við ræddum þetta
sagði hún mér að athöfnin hefði
verið svo falleg og að hún hefði
verið svo glöð að hún bara réði
ekki við sig. Þetta er alveg lýs-
andi dæmi um það hvernig týpa
hún Katý var. Hún var ljúf, góð
og vinamörg enda félagslynd og
mikil persóna, einnig gat hún
verið mjög ákveðin með það sem
hún tók sér fyrir hendur og
sýndi hún það í baráttu sinni
gegn krabbameininu.
Katý mín var búin að berjast
hetjulega og minning hennar
mun lifa í hjörtum okkar um
ókomna tíð. Við munum sárt
sakna hennar en við vitum að
henni líður betur núna, laus við
alla verki.
Elsku amma mín, Hans, Dag-
mar, Kjartan, Klara og fjölskyld-
ur, við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Guð gefi ykkur
styrk á þessum erfiðu stundum.
Sigríður, Hilmar, Sigþór
og Eva Björg.
Elsku Katý mín.
Mig langar að þakka þér fyrir
trygga vináttu í meira en 50 ár.
Það er margs að minnast er
hugurinn reikar til baka og ég
hugsa um langa vináttu okkar.
Við vorum ekki háar í loftinu
þegar við kynntumst heima á
Ísafirði þar sem við ólumst upp.
Minningar frá æskuárunum
eru margar, allt frá því að við
lékum okkar saman sem börn.
Síðan tók skólagangan við og við
eignuðumst marga trygga vini,
jafnaldra okkar á Ísafirði sem
hafa haldið hópinn vel saman
alla tíð síðan. Við stunduðum
saman píanónám, vorum í skáta-
starfi og íþróttum. Ófáar voru
ferðirnar okkar á bókasafnið þar
sem við vorum tíðir gestir.
Heimili þitt var alltaf opið og
fjölskyldan þín samhent.
Katý eignaðist Dagmar ung
og ég minnist þess þegar von var
á henni í heiminn hvað það var
margt sem við þurftum að ræða.
Katý var mjög félagslynd og
vinamörg, átti auðvelt með að
kynnast fólki og var trygg vinum
sínum.
Katý giftist Hans Isebarn, eft-
irlifandi eiginmanni sínum, og
eignaðist með honum tvö börn,
Kjartan og Klöru. Þau voru ein-
staklega samhent og áttu margt
sameiginlegt. Golfið var þeirra
aðaláhugamál og hefur Katý átt
margar ánægjustundir á golf-
vellinum. Við spiluðum saman
golf síðast í sumar og er ég
þakklát fyrir þær stundir sem
við áttum saman í golfinu.
Síðast liðin fjögur ár hefur
Katý barist við illvígt krabba-
mein. Í veikindum sínum hefur
hún sýnt ótrúlegt æðruleysi, ver-
ið bjartsýn, jákvæð og haft mikla
lífsgleði.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana að vinkonu, hún hefur
kennt mér margt, glaðværð
hennar er mér efst í huga.
Elsku Hans, Dagmar, Kjart-
an, Klara, Ragna og fjölskylda.
Ég votta ykkur mín innileg-
ustu samúð og bið Guð um að
styrkja ykkur í sorginni.
Sigríður Brynja
Sigurðardóttir.
Elsku pabbi.
Með viðmóti og framkomu
þinni hefur þú kennt okkur svo
margt í lífinu. Með þolinmæði
þinni, jákvæðni og eiginleikum
til að skilja aðra hefur líf okkar
litast af lífsskoðunum þínum.
Þú kenndir okkur að takast á
við erfiðleika og að vandamál
væri best að leysa með því að
nálgast þau frá öllum hliðum og
læra af þeim. Þú vildir að við
værum umburðarlynd gagnvart
öðrum og værum opin fyrir því
að fólk er mismunandi og allir
hafa sínar góðu hliðar.
Þú varst mjög barngóður og
alltaf var stutt í brosið og grín-
ið. Þú gast oft komið okkur í
gott skap með ýmsum uppá-
tækjum enda með ótrúlegt hug-
myndaflug.
Til síðasta dags sýndir þú
mikinn styrk, von, hugrekki og
lífsvilja.
Takk elsku pabbi, þú munt
alltaf eiga þinn stað í hjörtum
okkar og það tómarúm verður
ekki hægt að fylla.
Við söknum þín sárt.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Þín börn,
Tore, Steinar og Elín.
Mig langar að minnast vinar
míns, hans Sigurðar. Ég kynnt-
ist Sigurði fyrir alvöru í gegn-
✝ Sigurður Þor-steinn Birg-
isson fæddist í Nes-
kaupstað 2. júní
1954. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 26.
desember 2012.
Útför Sigurðar
fór fram frá Norð-
fjarðarkirkju 3.
janúar 2013.
um golfið sem var
okkar sameiginlega
áhugamál. Við
fengum báðir
áhuga á golfinu
frekar seint og það
var ekki síst þínum
félagsskap að
þakka hversu gam-
an það var að fara
inneftir og spila
golf.
Þegar ég byrjaði
að spila af alvöru fyrir um 10
árum síðan þá varst þú mað-
urinn sem tókst mér einna best
þegar inneftir var komið. Öll
þessi ár var gaman að fá að
spila hring með þér auk þess
sem samvera okkar í móta-
nefndinni seinustu ár er mér
ógleymanleg. Þú gerðir golfið
skemmtilegra með nærveru
þinni.
Þú varst traustur, glaðlegur
og jafnframt einn besti félagi
sem völ er á til að vera með
inni á velli. Marga ferðina fór-
um við saman til þess að fara á
golfmót hér austanlands og
áhuginn var það mikill að við
fórum einnig norður til Húsa-
víkur að spila. Þegar maður
spilaði með þér var alltaf
öruggt að allavega einn í holl-
inu myndi vera jákvæður sama
hve höggin yrðu mörg, því golf-
ið var þín ástríða.
Það er sárt að hugsa til þess
að fá ekki að njóta nærveru
þinnar um ókomna tíð.
Þín verður sárt saknað af öll-
um félögunum í golfklúbbnum.
Vinátta þín og ekki síst öll sú
vinna sem þú skilaðir af þér til
klúbbsins verður lengi í minn-
um haft.
Um leið og ég kveð þig með
miklum söknuði þá hugga ég
mig við það að minning þín
kemur til með að lifa með mér
alla tíð.
Ég votta börnum Sigurðar
sem og fjölskyldu hans mína
dýpstu samúð. Megi ljós guðs
vaka yfir þér elsku vinur.
Þinn vinur,
Elvar Árni Sigurðsson.
Sigurður Þorsteinn
Birgisson
Elskuleg móðursystir mín er
Guðrún
Þorvaldsdóttir
✝ Guðrún Þor-valdsdóttir var
fædd á Hálsi í Mið-
firði 2. janúar 1921.
Hún lést á Dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 20. des-
ember 2012.
Guðrún var jarð-
sungin frá Bústaða-
kirkju 2. janúar
2013.
látin. Rúna systir
eins og mamma
kallaði hana. Það
var ekki langt á
milli þeirra systra
að þær kveddu
þennan heim. Móð-
ir mín Kristín lést í
sumar. Það var allt-
af mikill samgang-
ur á milli þeirra
systra. Þær áttu
saman síðustu árin
sín á Grund við gott atlæti.
Rúna frænka kom oft í heim-
sókn til okkar í Skerjó. Henni
fylgdi alltaf kærleiki og gleði
hvert sem hún fór . Það var allt-
af hátíðarstund í litla eldhúsinu
á Hörpugötu 11B þegar hún
kom í heimsókn oftast með ein-
hver sætindi og bakkelsi með
sér, sem var mjög sjaldgæft í þá
daga en gladdi okkur systkinin
mikið.
Rúna var fagurkeri, alltaf vel
klædd og mikil félagsvera. Hún
hafði góða söngrödd og söng í
kórum.
Rúna giftist Birni Benedikts-
syni. Hún var mikið fyrir að
ferðast en gerði lítið af því fram-
an af. Það voru aðeins ferðir
innanlands meðan Björn lifði.
Einhvern tímann spurði ég hana
vegna hvers þau ferðuðust ekki
erlendis, þá sagði hún mér að
Björn væri hræddur við að
fljúga. Eftir að Björn lést 1983
ferðaðist hún mjög mikið til út-
landa sem hún hafði mikla
ánægju af. Ég minnist stund-
anna sem við áttum á Gandaveg-
inum þar sem hún sýndi myndir
frá ferðum sínum erlendis af
mikilli gleði og með stolti. Hún
safnaði skeiðum frá þeim stöð-
um sem hún kom til erlendis og
rifjaði upp minningarnar. Nú er
að hverfa með þeim systrum sú
kynslóð sem fæddist í torfkofum
á Íslandi.
Minning mín um Rúnu
frænku mun alltaf lifa í huga
mínum og hjarta.
Elín Nóadóttir.