Morgunblaðið - 22.01.2013, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. JANÚAR 2013
✝ Guðný HuldaSteingríms-
dóttir fæddist í
Reykjavík 14. ágúst
1924. Hún lést á
heimili sínu að
Kaplaskjólsvegi 64
sunnudaginn 13.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Gunnhildur Sig-
urjónsdóttir, f.
1902, d. 1984, og Steingrímur
Sveinsson, f. 1888, d. 1986, frá
Sveinsstöðum við Nesveg.
Systkini Guðnýjar eru: Sig-
urjóna, f. 1923, d. 2009, Hildur
Ísfold, f. 1926, d. 2004, Guðrún
Sveinbjörg, f. 1929, d. 2004,
Guðrún Lillý, f. 1931, d. 2006, og
Sveinn Bergmann, f. 1936.
Guðný giftist 4.2. 1950 Haf-
steini S. Tómassyni trésmíða-
meistara, f. 27.2. 1922, d. 27.5.
1967. Foreldrar hans voru Tóm-
as Guðmundsson, f. 1891, d.
1942, og Ingibjörg Sveinsdóttir,
f. 1892, d. 1930.
Börn Guðnýjar og Hafsteins:
1. Ingibjörn Tómas, f. 1944,
kvæntur Hildi Kristjánsdóttur,
f. 1950. Börn þeirra eru: Haf-
steinn, f. 1970, kvæntur Þór-
önnu Rósu Ólafsdóttur, f. 1971.
Börn: Tómas Þorgeir, f. 1994,
Finnsdóttir, f. 1981. Dóttir Guð-
laugar er Matthildur, f. 2009.
Fyrir átti Sveinn Snorri soninn
Styrmi Gunnar, f. 2007. Haf-
steinn, f. 1986. 4) Ásmundur f.
1957. Börn hans og Kolbrúnar
Stefánsdóttur af fyrra hjóna-
bandi eru: Bryndís, f. 1975, sam-
býlismaður Fjölnir Þorgeirsson.
Sonur: Fjölnir Már, f. 2012. Fyr-
ir átti Bryndís þau Ásmund, f.
1999, og Þórdísi Freyju, f. 2006.
Börn Fjölnis: Oliver Erik, f.
2005, og Alexander Óðinn, f.
2009. Hulda Sif, f. 1981, sam-
býlismaður hennar er Magnús
Agnar Magnússon, f. 1974. Börn
þeirra eru: Nanna Kolbrún, f.
2007 og Magnús Ari, f. 2010.
Þórhildur, f. 1986, sambýlis-
maður Ragnar Clausen, f. 1984.
Sonur Ragnars er Viktor, f.
2007. Ása Kolbrún, f. 1995. 5.
Hulda, f. 1958, gift Sigurði Ar-
inbjörnssyni, f. 1959. Börn
þeirra eru Sigurður Arinbjörn,
f. 1987, Hafdís Huld, f. 1988,
Kristján, f. 1991. Fyrir átti
Hulda Sverri, f. 1980. Börn
hans: Einar Arnar, f. 2005, Orri
Steinn, f. 2008, og Darri Leó, f.
2010.
Guðný og Hafsteinn bjuggu
að Kaplaskjólsvegi 64 til dauða-
dags. Guðný vann sem ung kona
hjá Lofti Guðmundssyni ljós-
myndara og síðar meðal annars
á leikskóla og saumstofunni El-
ísu og lengst í Hamrakjöri og
Kjötbúð Suðurvers.
Útför Guðnýjar fór fram í
kyrrþey að hennar ósk.
og Davíð Ingi, f.
2003.
Kristján Örn, f.
1973, kvæntur
Helgu Kristjáns-
dóttur, f. 1979. Son-
ur: Kristján Hrafn,
f. 2008. Dóttir
Kristjáns er Hildur
Jóhanna, f. 2000.
Ingibjörn, f. 1981,
kvæntur Evu Ás-
mundsdóttur, f.
1978. Dóttir: Emma Karitas, f.
2009. Börn Evu eru: Kristófer
Örn, f. 1997, og Sara Ósk, f.
2000. Guðný Hulda, f. 1983, gift
Kristni V. Kjartanssyni, f. 1980.
Börn: Viktoría Hildur, f. 2007,
og Emilía Katrín, f. 2011. 2)
María Gunnhildur, f. 1950, gift
Kjartani G. Magnússyni, f. 1952,
d. 2006. Dóttir þeirra er: Erna,
f. 1977, unnusti Alan T. Jones, f.
1969. Dóttir: Alana Lourdes, f.
2011. Dóttir Ernu er Sofia Lea,
f. 2004. 3) Sverrir, f. 13. mars
1955, kvæntur Jónu Guðbjörgu
Torfadóttur, f. 1969. Börn
Sverris og Regínu Sveinsdóttur
af fyrra hjónabandi eru: Hildi-
gunnur, f. 1972, gift Kristjáni
Leóssyni, f. 1970. Börn: Nanna,
f. 2001, og Kristján Nói og Tóm-
as Leó, f. 2007. Sveinn Snorri, f.
1978. Sambýliskona Guðlaug E.
Elsku mamma mín, ég er svo
þakklát fyrir allan þennan tíma
og stundir sem við áttum saman.
Síðasti jólaljósabíltúrinn okkar
var svo skemmtilegur, þar sem
við keyrðum að vanda um bæinn
í aðventulok og skoðuðum
skreytingarnar. Þú varst að
venju svo hissa, áttir ekki orð yf-
ir hvað fólk var duglegt, hvað
það gat skreytt – en fannst svo
aftur annað mál með eyðsluna.
Og klykktir svo út með að oft
hefði minna fengið að njóta sín
meira.
Það var alltaf svo gott að fá
þig heim, mamma, þótt „það ætti
ekkert að hafa fyrir þér “
(skyldulærdómur frá því í gamla
daga) en kunnir svo vel að njóta
þegar við vorum búin að koma
þér vel fyrir í stólnum með góð-
an kaffibolla og nóg af nammi og
við gátum notið þess í botn
vegna þess að vorum búnar að fá
okkur áður hollt brauð með laxi.
Það var svo gott að vita af þér
síðustu árin með Ása, sem var
svo natinn við þig og þú kunnir
að meta húmorinn og áttir alltaf
hnyttin svör til baka – og hafðir
mjög gaman af. Ekki var það
verra hvað hann eldaði góðan
mat. Þú varst nú svolítið ódugleg
við hollustuna og ávextina, en
Ási setti þetta allt saman í þeyt-
ing með lýsi og olíu og þá var það
drukkið með hristum og grettu –
og beðið um kaffi á eftir. Það fór
kannski ekki mikið fyrir kjassi
og klappi en alltaf vissum við
hvar við höfðum þig og hvert
ætti að leita ef eitthvað kom upp
á. Þá var alltaf athvarf hjá þér, í
skemmri eða lengri tíma og það
var ekki málið að leggja út flat-
sæng fyrir alla fjölskylduna, allt-
af tilbúin að rétta hjálparhönd.
Takk fyrir hvað þú hjálpaðir
mér með börnin og varst góð við
þau. Ég er svo eigingjörn á þig
en þá er ég bara að hugsa um
mig, hvað ég eigi að gera næstu
daga. Þú hefur hins vegar
örugglega nóg á þinni könnu og
fannst bara nóg komið hér á
jörðinni. Nú er þinn tími kom-
inn. Að hitta loksins pabba,
þennan þolinmóða mann, sem er
búinn að bíða eftir þér og und-
irbúa komu þína. Hann getur
örugglega kennt þér margt og
þar ertu heppin. Og svo bíða
systurnar og Kjartan og það er
sennilega heldur ekki leiðinlegt.
Nú ertu laus við þennan árans
verk og njóttu þess. Bið að
heilsa, sjáumst þegar við
sjáumst.
P.s.: Ég fylgist með Agli og 60
mínútum fyrir þig.
Þín dóttir,
Hulda.
Nú þegar hún amma er farin
frá okkur er svo margs að minn-
ast. Við eigum margar mjög
skemmtilegar minningar sem
maður yljar sér við.
Amma var mikið hörkutól,
hún þurfti alltaf að hafa fyrir
öllu sínu og kveinkaði sér aldrei
undan því. Við bræðurnir vorum
örugglega ekki þeir auðveldustu
í umgengni en amma var nú allt-
af boðin og búin að passa okkur
og segja okkur til. Hún lét okkur
ekki komast upp með neitt múð-
ur en sá kannski líka fjörið í okk-
ur og var alltaf til í að leika og/
eða hjálpa til.
Minnisstætt er þegar amma
var að passa okkur uppi í Vest-
urbergi um vetur. Foreldrarnir
voru á einhverju ferðalagi og
amma þurfti að hafa ofan af fyrir
okkur. Hún brá á það ráð að
reka okkur út að leika í snjónum
og búa til snjóhús. Við fórum út í
garð á bak við og nýttum snjóinn
en þegar búið var að hlaða hon-
um öllum upp í hól þótti ömmu
ekki mikið til koma, hóllinn var
lítill og ræfilslegur, ekki nóg í
alvörusnjóhús. Við röfluðum
eitthvað um að snjórinn væri bú-
inn. Það var úr vöndu að ráða, en
amma dó ekki ráðalaus. Fór út í
skúr og náði í snjóþotu. Síðan
var snjónum mokað af planinu á
þotuna og hún dregin í gegnum
húsið nokkrum sinnum þar til
allur snjór var af planinu. Þarna
sló amma margar flugur í einu
höggi; hreinsaði planið, hafði of-
an af fyrir okkur og bjó til svo
stórt snjóhús að allir gátu leikið í
því í einu. Að auki vorum við svo
þreyttir að það var leikur einn að
koma okkur í bólið þá um kvöld-
ið.
Á unglingsárunum unnum við
amma saman í búðinni hjá hon-
um pabba. Amma stýrði þar
pökkun á ávöxtum, grænmeti og
þrifum á lager eins og herfor-
ingi. Þarna lærðum við að vinna
þegar við stóðum vaktina undir
handleiðslu ömmu við að pakka
eplum og öðrum ávöxtum, skera
grænmeti og pakka því í plast,
mala kaffi og svo að sjálfsögðu
það alskemmtilegasta; pakka
kassaruslinu. Þarna komst mað-
ur ekki upp með neitt múður,
langa kaffitíma eða mas. Þegar
maður var í vinnunni átti maður
að vinna. Og það var ekki annað
hægt, amma var svo dugleg,
stoppaði aldrei. Þegar þú ert að
vinna með ömmu og hún stoppar
ekki þá er ekki valkostur að vera
eitthvað að hangsa.
Að ræða pólitík við ömmu var
nokkuð sem maður forðaðist,
það var nóg að segja nafn ákveð-
ins stjórnmálamanns til að vera
kominn í tveggja til þriggja tíma
heitar umræður og þar gaf
amma ekkert eftir. Hún var með
mjög ákveðnar skoðanir og alls
óhrædd við að koma þeim á
framfæri.
Amma var alla tíð ákaflega
góð við börnin okkar og vildi allt
fyrir þau gera. Þau fengu frá
henni fallega prjónavettlinga og
hosur. Hún var ótrúlega nösk á
að detta á hluti sem hittu í mark.
Þar á meðal eru t.d. bækur sem
Tómas lítur á sem sínar uppá-
haldsbækur, þannig að amma
var lunkin og kannski lunknari
en margir við að finna gjafir
handa unglingum.
Við kveðjum ömmu með sökn-
uði og þökkum fyrir frábærar
stundir sem við áttum með
henni. Hún skilur eftir ótal
minningar og ekki síst visku sem
hún kom til okkar og við reynum
að færa yfir til barna okkar.
Hafsteinn, Kristján
og fjölskyldur.
Vinátta, virðing, tryggð og
væntumþykja eru orðin sem
koma í hugann þegar ég hugsa
til tengdamóður minnar Guðnýj-
ar, eða Nýju eins og hún var yf-
irleitt kölluð. Ég kynntist Guð-
nýju fyrst þegar ég kom heim til
hennar eftir bíóferð með Bjössa,
elsta syni hennar, og strax frá
fyrsta degi tók hún mér opnum
örmum og á milli okkar tókst
vinátta og trúnaður sem ekki bar
skugga á. Alltaf var hægt að
leita til hennar ef eitthvað þurfti
að spyrja um eða ráðfæra sig
með og hún var ætíð boðin og
búin að aðstoða ef hún mögulega
gat. Eftir að Guðný varð ekkja,
ung kona með barnmargt heim-
ili, vann hún utan heimilis við
ýmis störf og lengst af í fyrir-
tæki sonar síns og tókst þar á við
hversdaginn af samviskusemi,
harðfylgi og dugnaði. Hún var
ein þessara kvenna sem ekki
hafði sig mikið í frammi, en þeg-
ar hún tjáði sig var eftir því tek-
ið, enda rökföst og klár. Þegar
hún lýsti skoðunum sínum voru
orð hennar vel ígrunduð og oft
áköf, sérstaklega ef talið barst
að stjórnmálum, því að vera Ís-
lendingur eða stöðu kvenna. Ég
held hún hafi verið ein mesta
kvenréttindakona sem ég hef
kynnst, að öðrum ólöstuðum.
Henni var annt um að börnin sín
veldu sér ævistarf sem veitti
þeim gleði og sjálf þakka ég
henni alla þá hjálp sem hún
veitti mér og fjölskyldu minni, til
þess að ég gæti menntað mig til
þeirra starfa sem hugur minn
stóð til. Hún stóð alltaf við bakið
á mér, hvatti mig áfram, passaði
börnin og hugsaði um okkur öll.
Þetta fannst henni svo sjálfsagt
að ekki þurfti að ræða það frek-
ar. Hún var áhugasöm um hvað
við værum að taka okkur fyrir
hendur og fylgdist vel með öllum
og það var gott að koma til henn-
ar á Kaplaskjólsveginn og þiggja
kaffisopa og spjalla í góðu tómi.
Guðný hafði ánægju af því að
ferðast og vera utandyra og
njóta sólarinnar. Þær eru minn-
isstæðar ferðirnar með henni um
landið og fjölmargar heimsóknir
til okkar hjóna í sumarbústaðinn
þar sem hún fylgdist með gróð-
ursetningu og vexti trjáa af
miklum áhuga. Það var yndis-
legt að sitja með henni á hlýjum
sumardegi á veröndinni, hlusta á
fuglasöng og spjalla. Hún var
ótrúlega dugleg kona og fylgin
sér. Ferðalög hennar til annarra
heimsálfa að heimsækja eitt-
hvert barna sinna ein á ferð eru
okkur öllum ógleymanleg.
Ótrauð lagði hún af stað í flókin
ferðalög, þar sem jafnvel þurfti
að skipta um flugvöll í ókunnu
landi og talaði bara sína ís-
lensku. Hún sagðist sjálf ekki
hafa neinar áhyggjur af þessu,
það skildu hana allir og ég held
það hafi verið þannig. Hún var
Íslendingur og talaði íslensku
hvar sem hún var og það skildist.
Síðustu ár smáversnaði heilsa
hennar, en hún var alltaf glöð og
kvartaði ekki, heldur sagði okk-
ur hvað hún væri lánsöm að hafa
heilsu og vera á heimili sínu þar
sem hún var til hinsta dags.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning Guðnýjar
Huldu Steingrímsdóttur, megi
hún hvíla í friði.
Hildur.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
– Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Guðný Hulda var glæsileg
kona. Hún var ákveðin, hún
hafði sterkar skoðanir á lífinu en
umfram allt var hún Nýja, eins
og hún var ávallt kölluð, hlý og
góð kona. Það sýndi hún svo vel
með allri þeirri umhyggju og
þeim tíma sem hún gaf sér til að
heimsækja veika systur og veita
henni gleði. Það verður seint
fullþakkað það mikla traust sem
hún sýndi Jónu systur sinni og
erum við Gylfi mjög þakklát
henni fyrir það.
Systurnar Nýja og Jóna
tengdamóðir voru nánar, enda
stutt á milli þeirra í aldri. Báðar
höfðu þær sem ungar konur
unnið á ljósmyndastofu Lofts
Guðmundssonar og svo seinna á
saumastofunni Elísu. Einnig
bjuggu þær alla tíð nálægt hvor
annarri í Vesturbænum í
Reykjavík.
Nýja ólst upp á Sveinsstöðum
við Nesveg ásamt foreldrum og
fimm systkinum. Þar á svæðinu í
kringum Sveinsstaði bjó síðan
stórfjölskyldan, lengst af var
hún nánast öll á sama blettinum.
Í túninu heima reistu Nýja og
hennar maður, Hafsteinn, sér
hús sem Nýja bjó síðan í til ævi-
loka.
Það var alltaf gaman að hitta
Nýju. Þegar tengdamóðir mín
var komin á hjúkrunarheimili
fórum við oft saman að heim-
sækja hana. Á heimleið fundum
við okkur gjarnan kaffihús þar
sem við gátum sest niður með
góðan kaffisopa og spjallað. Þar
var ýmislegt reifað og þótt það
hafi verið nokkur aldursmunur á
okkur höfðum við alltaf eitthvað
skemmtilegt að tala um.
Eftir að Jóna lést höfðum við
Nýja oft samband. Við héldum
áfram að fara á kaffihús, en tók-
um einnig upp á ýmsu fleiru svo
sem að heimsækja ættingja, fara
í kirkjugarðinn eða jafnvel kíkja
á listasafn. Ég veit að Nýja naut
þessara ferða okkar og það gerði
ég svo sannarlega líka.
Ég þakka henni allar góðu
stundirnar. Við Gylfi sendum
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Guðnýjar
Huldu Steingrímsdóttur.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga,
vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla
morgni,
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðmundsson)
Marta.
Guðný Hulda
Steingrímsdóttir
Það er nú einu sinni svo að
sumt fólk fær sérstakan sess í
hug og hjarta samferðamanna
sinna. Það átti sértaklega við um
Guðmund Ágústsson eða Gúnda
eins og við kölluðum hann dag-
lega. Ekki man ég hvenær leiðir
okkar lágu saman fyrst en líf
hans og starf var svo tengt Kaup-
félaginu að um tíma fannst manni
eins og hann hefði alltaf verið þar.
Sérstaklega er nafn hans í mínum
huga tengt búðinni sem Kaup-
félagið átti en hann sá um og
hafði að geyma allt á milli himins
og jarðar. Þessi búð var reyndar
sjaldnast kennd við Kaupfélagið
heldur gekk undir nafninu
„Gúndabúð“. Þar fengust hamrar
og naglar, sagir og sandpappír,
fóðurbætir og áburður, vasahníf-
ar og leiktæki – svo fátt eitt sé
nefnt. Fyrir jólin fylltist allt af
jólaskrauti og leikföngum til
gjafa.
Guðmundur
Ágústsson
✝ GuðmundurÁgústsson
fæddist í Reykjavík
21. júlí 1939. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Stykkishólms
þriðjudaginn 8. jan-
úar 2013. Útför
hans fór fram í
Stykkishólmskirkju
laugardaginn 19.
janúar 2013.
Það sem skipti þó
mestu var að gleði,
gamansemi, greið-
vikni og einstök lip-
urð fyllti andrúms-
loftið í þessari
ævintýralegu búð
hans Gúnda. Alltaf
hljóp Gúndi við fót,
enda léttur á sér og
ávallt með bros á
vör.
Meðan ég bjó í
Bjarnarhöfn held ég að ég hafi
eiginlega aldrei komið svo til bæj-
arins án þess að líta við í Gúnda-
búð til þess að fá eitt og annað
sem vantaði, auk þess að spjalla
við Gúnda sjálfan. Ég hef einnig
þá trú að viðmót gagnvart börn-
um segi meira en flest annað um
þann innri mann sem hver hefur
að geyma. Gúndi var einstaklega
barngóður og ég minnist þess
sérstaklega að börnin okkar Ingi-
bjargar dáðu Gúnda og búðina
hans og enginn var svo lágur í
loftinu að hann fengi ekki sömu
athyglina og þeir sem eldri voru
og jafnvel gott betur. Og þau
minnast hans öll nú með mikilli
hlýju. Svipaða sögu um hlýtt við-
mót má reyndar segja um allt
starfsfólk Kaupfélagsins, en ég
kynntist því vel persónulega bæði
sem viðskiptavinur, stjórnarfor-
maður félagsins í nokkur ár og
einnig sem starfandi kaupfélags-
stjóri um tíma. Eftir að Kaup-
félagið hætti starfsemi sinni fór
Guðmundur að vinna í olíuaf-
greiðslunni við innkeyrsluna í
bæinn. Þar í búðinni tók hann á
móti öllum með sömu gleði og
léttleika sem bauð alla velkomna í
bæinn. Við sem vorum burtflutt
fundum að við vorum komin
heim. Þar á bensín- og olíuaf-
greiðslunni vann Gúndi svo lengi
sem starfsþrek entist. Guðmund-
ur var vinmargur og með kær-
leiksríkri framkomu setti hann
mark sitt á samfélagið allt þar
sem við vorum þiggjendur.
Nú er hún „Gúndabúð“ horfin
en eftir standa minningarnar um
einstaklega góðan og hlýjan
mann. Þær minningar geymum
við, samferðafólk Guðmundar, og
yljum okkur við. Blessuð sé minn-
ing Guðmundar Ágústssonar.
Við sendum Dísu og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg Kolka
og Jón Bjarnason.
Mig langar að minnast í nokkr-
um orðum gamals vinar, Guð-
mundar Ágústssonar eða hans
Gúnda eins og allir kölluðu hann.
Okkar kynni eru frá árunum hjá
Kaupfélagi Stykkishólms þar
sem hann var verslunarstjóri yfir
byggingarvöruverslun Kaup-
félagsins. Hann kom með ferska
vinda inn í verslunina og setti
sinn svip á hana. Ekki síst var
hann léttur og kátur og allir
kunnu vel við hann og hans þjón-
ustu. Það var ekki heldur leiðin-
legt í kaffitímunum eða í
skemmtiferðum starfsmanna eða
partíum sem voru haldin við
hvert tækifæri. Við munum mörg
eitt ferðalag í leikhús í Reykjavík.
Þá var Hinrik Finnsson líka
starfsmaður Kaupfélagsins og er
óhætt að segja að þeir Hinni og
Gúndi héldu uppi fjörinu allan
tímann. Meira að segja á heim-
leiðinni þegar flestir voru nú
orðnir framlágir voru þeir hinir
hressustu og ég man að þegar við
renndum í bæinn og framhjá
kirkjugarðinum kallaði Gúndi:
„Bílstjóri, viltu ekki stoppa
hérna, það eru flestir dauðir í
bílnum.“
Á þeim árum var allt gaman og
hægt að hlæja að flestu. Ég flutti
svo vestur á firði en við héldum
ávallt vinskap og skiptumst á
jólakveðjum sem þá voru gjarnan
í bundnu máli – þótt ég geri nú
ekki ráð fyrir að við fengjum við-
urkenningu á kveðskapnum. Eitt
ljóðabréf á ég sem ég fékk á jól-
um 1983. Það eru 12 erindi. Þó að
það sé ekki merkilegur kveðskap-
ur ber það með sér mikla gleði og
í því segir hann mér sögu allra
vinnufélaganna og endar á sjálf-
um sér. Langar að láta það erindi
fylgja hér:
Þótt heilinn rýrni og fætur hrasi
og mér sé stirt um mál.
Þá reyni ég að lyfta glasi
og segi í gleði skál.
Gúndi gamli vinur minn lyfti
glasi einum of mikið og tókst ekki
að skilja við Bakkus. Góðmenni
var hann og ég votta Dísu og
þeim sem þótti vænt um hann
samúð mína.
Dagbjört Höskuldsdóttir.